Color Out of Space

Tussen alle troep die Nicolas Cage maakt, zit nu en dan een voltreffer, op welk niveau ook. Mandy was grandioos macaber, Mom and Dad heerlijk entertainend, Dog Eat Dog gruwelijk ondergewaardeerd. Maar ook in inferieure producties als Primal, Looking Glass, A Score to Settle of Running with the Devil zagen we steeds een heel geëngageerde Cage die elk personage wel iets apart mee gaf. Hij kan het dus nog altijd.

Dat een acteur met zijn faam en zijn gigantische bereidheid om in om het even wat mee te spelen, zou gaan samenwerken met de door Hollywood uitgespuwde Richard Stanley, in een verfilming van een horrorverhaal van de miskende H.P. Lovecraft, deed dan ook vermoeden dat er nog eens sprake kon zijn van zo'n occasioneel artistiek hoogtepunt in zijn carrière. Maar dat valt dus gigantisch tegen.

Nu willen we onze afkeer voor deze losgeslagen prent niet aan het bizarre scenario wijten. Onze bereidheid om mee te gaan in een creepy relaas over een familie die een meteoriet aantreft in de tuin, waarop alle leven om hen heen - en misschien wel in hen - begint te muteren, was er ontegensprekelijk. Stanley weet van Color Out of Space visueel dan nog een juweeltje te maken, met bedwelmende visuele effecten, waarbij lichten en kleuren de kijker in roes brengen die vervolgens bruut verstoord wordt door haast ziekelijk gore taferelen. Tot zover vinden wij de aanpak van deze satirische science-fictionprent best te pruimen.

Maar op alle andere vlakken is deze prent een zootje. Het scenario rammelt langs alle kanten, waarbij de continuïteit en interne logica voortdurend bot vertrappeld worden. De personages zijn verbijsterend hol en worden zwak vertolkt. Cage zelf schiet de hoofdvogel af. Terwijl de toenemende krankzinnigheid van zijn personage voor uitzinnige momenten zorgt en dit bijdraagt aan het groteske van deze film, zien we vooral een onbeteugelde gek aan het werk die zich beperkt tot razen en grijnzen om zijn personage vorm te geven.

Grotesk en gruwelijk, maar teleurstellend zwak vertolkt en geschreven

Er zit een enorm potentieel aan gruwel en horror in het bronmateriaal, dat door een vernuftig regisseur vast had kunnen uitgewerkt worden tot een ijselijk griezelfestijn. Color Out of Space lijkt zich echter met graagte te positioneren als een curiosum, dat je breed glimlachend maar finaal onberoerd aanstaart. Cult voor de ene, kul voor de andere. Kut voor ons.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de