Tout s'est bien passé

François Ozon valt als één van de meest productieve filmmakers van zijn generatie, niet te stoppen. Na Eté 85 een jaar eerder, komt hij alweer met een nieuwe film op de proppen. Tout s'est bien passé is een knappe prent maar ondanks zijn thema voelt-ie weinig urgent aan.

De zussen Emmanuèle en Pascal hebben de handen vol met hun steeds meer hulpbehoevende ouders. De hoogbejaarde André ervaart de hulpeloosheid en wankele medische toestand als een marteling: voor hem hoeft het eigenlijk niet meer. De familie bekijkt, niet allemaal even overtuigd, wat de mogelijkheden zijn voor euthanasie.

Ozon pakt dit familiedrama enerzijds vrij zakelijk aan. Er is weliswaar plaats voor heftige emoties maar elke scène wordt droogjes geregistreerd. In de gesprekken over procedures en praktische zaken, schemert altijd iets door uit het verleden en de familiedynamiek wordt ons beetje bij beetje toegelicht. De meer dan degelijke cast brengt dat overtuigend. Dussolier gooit alle remmingen overboord om zijn fragiliteit aanschouwbaar te maken.

Zo wordt je als kijker aan het reflecteren gezet. Over ouders en grootouders, over het onvermijdelijke, over hoe we in onze rigide samenleving geen plaats kunnen maken voor een nuchtere wens om te sterven.

Bevredigend en sober familiedrama over een gevoelig thema

Hoewel de ingehouden benadering van het thema misschien wel de juiste is, komt Tout s'est bien passé daardoor ook echter niet helemaal binnen. We willen deze kwaliteitsprent echter niet reduceren tot een exclusief intellectuele praatfilm. De bespiegeling over waardig ouder worden, raakt ergens wel een gevoelige snaar en de geloofwaardigheid is groot. Maar Ozon kwam al veel scherper en essentiëler uit de hoek.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de