No Time To Die

Of Daniel Craig de beste Bondacteur is? Ja, wat ons betreft, maar denk er gerust het uwe van. Er is alleszins geen acteur geweest die dit legendarische filmpersonge zo'n diepgang heeft gegeven. De vijf fillms waarin hij de rol van 007 op zich nam, hebben hem dan ook volop de kans gegeven de tragische kant van het personage te ontwikkelen. No Time to Die mag daar waardig een punt achter zetten maar is jammer genoeg verre van de meest opwindende uit de franchise.

Wat rust en zelfs geluk lijken Bond niet gegund wanneer hij het graf van zijn betreurde Vesper gaat bezoeken om zo een hoofdstuk af te sluiten en met de bevallige Madeline zijn leven verder te zetten. Nog voor de opening credits over het scherm rollen - 25 minuten na de start van de film! - hebben we er al een geweldige achtervolging op zitten, met veel brille gefilmd in een schitterend Noord-Italiaans dorpje. Het ziet er naar uit dat Bond zijn taak bij MI6 terug zal moeten opnemen, maar een vermoedelijk verraad weegt zwaar op hem.

Nog meer dan Casino Royale, Quantum of Solace, Skyfall en Spectre draait het in No Time to Die om Bond zelf, meer dan de levensbedreigende zaak waarin hij belandt - hoewel zijn relatie met de maniakale Blofeld beide vermengt natuurlijk. We zien onze favoriete geheim agent allerlei emoties doorstaan en dan wordt hij ook nog eens voor de voeten gelopen door ... een nieuwe 007. Uiteindelijk verzamelt Bond al zijn getrouwen om zich heen om zijn dierbaarste bezit ooit te redden uit de handen van een griezel met een bijzonder gevaarlijk biowapen in handen.

Niet slecht, maar ook nergens verrassend of verbluffend.

Cary Joji Fukunaga zette zich op de kaart met zijn sierlijke Jane Eyreverfilming en het meesterlijke eerste seizoen van True Detective, maar het is niet helemaal duidelijk wat hem aldus de geschikte Bondregisseur maakt en niet al zijn keuzes vallen te verdedigen. Vooral het binnensluipend sentiment reduceert No Time to Die geleidelijk tot een doorsnee Hollywoodproduct, maar Rami Malek, een enorm overschat acteur, is als theatrale booswicht ook nergens een echte dreiging. Laat ons het er ook over eens zijn dat de grandioze Ana de Armas een veel grotere rol verdiend had.

Met de actietaferelen zit het in No Time to Die echter snor, maar echt verbluffend wordt het na de geweldige intro eigenlijk niet meer, laat staan spannend. De erg lange film - 160 minuten, hoe absurd - weet de verveling weliswaar te vermijden en de focus op Bond houdt de aandacht behoorlijk vast, maar dit is beslist niet het cinemaspektakel van het jaar. Het overrompelend bedoelde einde impliceert vooral dat je eindelijk naar het toilet kan. Laat het redden van de filmzalen dus maar over aan Dune.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de