The Lost Daughter

Maggie Gyllenhaal debuteert met een romanverfilming waarvoor ze meteen een topcast wist te verzamelen. The Lost Daughter is beklijvend bij momenten maar is ook zichtbaar het werk van iemand die als filmmaker nog groeimarge heeft.

De Italiaanse Elena Ferrante kennen we vooral van de succesvolle boekenreeks My Brilliant Friend, maar eerder schreef ook ze al dit drama over een vrouw in crisis. Deze Leda, ziet zich op vakantie geconfronteerd worden met haar eigen fouten en zwaktes.

Olivia Colman, die elk personage levensecht weet te maken, speelt Leda heel geloofwaardig: we zien een vrouw van vlees en bloed, met verlangens en frustraties, die ietwat tegen en wil en dank gefascineerd raakt door een Italiaanse familie die haar vakantie verstoort. Het dwingt haar terug te kijken op haar huwelijk en de relatie met haar kinderen en dat blijkt niet bevorderlijk voor de rust in haar hoofd.

Deze boekverfilming weet enerzijds de gelaagdheid van de roman vast te houden, maar de kijker mist daardoor soms houvast. De verteltoon schommelt, de personages vinden niet allemaal een plaats en je blijft je afvragen of The Lost Daughter zich als mysterie, thriller, romance of drama wil ontvouwen. De film lijkt met zichzelf in botsing te komen door enerzijds flink uit te pakken met allerlei thema's en verwikkelingen en de psychologische effecten ervan, en anderzijds net te pogen een intimistisch portret te zijn van een vrouw die reflecteert. Gyllenhaal knalt haar camera zowat tegen de hoofden van de acteurs om ons te laten peilen naar hun gedachten en emoties. Het komt wat onhandig en geforceerd over.

Iets te ambitieuze en soms wat rommelige boekverfilming die echter wel kan boeien

Toch valt te appreciëren dat Gyllenhaal een eigen stijl zoekt en geen afgelikt Hollywoodproduct wil afleveren. In franjeloze ensceneringen zien we een authentiek hoofdpersonage en de bespiegelingen over vrouwelijkheid versus moederschap zijn interessant. Het durven in vraag stellen of een vrouw egoïstisch is als ze haar kinderen niet op de eerste plaats zet, gedurfd. Dat maakt The Lost Daughter dus wel degelijk ook relevant en rijk aan ideeën.

Naast de altijd fascinerende Colman, zien we de eveneens immer boeiende Jessie Buckley (I'm Thinking of Ending Things, Fargo), een erg goeie Dakota Johnson en nog heel wat andere fijne acteurs een mooi ensemble vormen. Ze zorgen voor een niet altijd even helder relaas dat zijn ambitie niet helemaal waarmaakt maar zeker geen slechte start van een regiecarrière kan genoemd worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de