Dealer

Jeroen Perceval wou een persoonlijk verhaal kwijt en gezien zijn staat van dienst - hij werkte met Fien Troch, Michael Roskam, Adil en Bilall, Robin Pront, Alex Van Warmerdam én Felix Van Groeningen - heeft hij intussen ook de kennis van zaken om dat te doen. Dealer is een straffe prent die verrassend bescheiden naar gelaagdheid zoekt.

De debutant-cineast neemt ons mee naar het nachtleven zoals de piepjonge dealer Johnny dat beleeft, een verwaarloosd joch dat al veel te veel ziet dat hij nog niet hoort te zien. Hij schuimt de clubs en cafés af om zijn verslavende producten aan de man te brengen. De befaamde acteur Anthony Ophoff, genietend van roem en altijd op zoek naar nieuwe kicks, wordt één van zijn klanten. Tussen de twee groeit een verwrongen familiale band en voor Johnny lijken plots nieuwe mogelijkheden te ontstaan. Is een ontsnapping uit de onderwereld realistisch?

Met een sterk gevoel voor authenticiteit schept Perceval een wereld die hij zelf ook heeft gekend. Het scenario had hier en daar net wat strakker gekund, maar de plot van Dealer slurpt de kijker niettemin op. Op heel geloofwaardige wijze zien we het straatschoffie zich staande houden in een omgeving waar hij nog niet volwassen genoeg voor is. De piepjonge Sverre Rous zouden we niet meteen een natuurtalent durven noemen, maar hij zet Johnny best overtuigend neer en draagt dit portret van een verloren kind zeer aardig.

Enigszins verrassend tovert ook Ben Segers een geweldige vertolking uit zijn hoed. Als de lichtjes verwaande Anthony, die hoogstaand - of is het pretentieus? - theater maakt, zien we hem gretig enige vadsigheid omarmen om op geloofwaardige wijze een artiest te vertolken die steeds op zoek is naar een nieuwe roes. Dat hij tegen wil en dank een halfslachtig vaderfiguur wordt voor Johnny, maakt alles nog complexer. Daarnaast moeten we Bart Hollanders wel vermelden. De nog steeds onderschatte acteur is heerlijk creepy als de geschifte baas van Johnny. Ook Veerle Baetens staat er, dit keer als de labiele kunstenares die als moeder de mist ingaat.

Perceval debuteert als cineast met deze persoonlijke film. Geen ego, maar inhoud.

Wat Dealer - vooral als debuut - nog interessanter maakt is hoe Perceval er in slaagt zijn verhaal te laten primeren op prestatiedrang en stijl. Geen ego, maar inhoud. Hoewel sterk in beeld gebracht, zoekt dit rauwe en aangrijpende relaas niet naar sensatie of blitse beeldtaal. Het psychologisch onderbouwd, duister en finaal weinig hoopgevende resultaat mag als één van de betere Vlaamse producties van de laatste jaren gelden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de