Ghostbusters: Afterlife

Genre: Actiekomedie | Duur: 2u04 | 2021 | Release: 18 November 2021 | Land: VS | Regie: Jason Reitman | Cast: Finn Wolfhard, Mckenna Grace, Carrie Coon, Paul Rudd, Celeste O'Connor, Logan Kim, Dan Aykroyd, Bill Murray

Toen Paul Feig en een aantal van zijn favoriete dames zich in 2016 aan een reboot met vrouwenpit waagden van de klassieker Ghostbusters, was het spookkot te klein. De film werd door de fans op boegeroep onthaald, al was het best een sympathieke zomerprent. Maar als de regisseur van de oorspronkelijke films, Ivan Reitman, intussen een zoon heeft die zelf een succesvol filmmaker is, voelt het ergens toch een heel stuk logischer dat hij toont hoe je zo'n sequel/remake/reboot wel eer aandoet, met vaderlief als controleur.

Deze guitige prent vindt een behoorlijke invalshoek om wat jong geweld te introduceren. Trevor en Phoebe zijn de kleinkinderen van Egon Spengler, één van de Ghostbusters die intussen overleden is (net zoals de acteur van toen, Harold Ramis). Ze belanden met hun moeder in een onooglijk dorpje waar hun grootvader zich met allerlei experimenten bezig hield. Er mag dan al dertig jaar geen spook meer verschenen zijn, in en om de boerderij van Spengler valt wel nog wat bovennatuurlijks waar te nemen.

Het avontuur dat volgt zit tjokvol verwijzingen naar de vroegere belevenissen van de spokenjagers, maar hoe groot is het aandeel kijkers nog dat daar wat aan heeft? We krijgen een aantal leuke personages te zien, maar het creatieve proces achter de samenstelling, is voelbaar en zwak. De plot ontwikkelt zich nogal routineus en als het hier en daar gewoonweg niet erg spannend of grappig verloopt, ligt dat ondermeer aan het feit dat geen enkel personage echt bang lijkt van de - beperkt aanwezige - geesten en spoken. Qua sfeeropbouw had een snuifje Stranger Things geen kwaad gekund, al mikt deze film op het hele gezin.

Met o.a. The Goonies en ander Spielbergentertainment als referentie wil dit wat banale familievertier zowel visueel als narratief tegen een aantal eightiesklassiekers aanschurken. Maar de combinatie van special effects met overdadige muzikale ondersteuning, het sturen naar enige emotional closure, het opvoeren van de oude cast en het uitzetten van enkele narratieve pionnen voor een sequel, komt dan toch wat vermoeiend en te berekend over en dan krijg je, tja, toch formulecinema.