The Unforgivable

Ja, Sandra, ja, we weten het. Je hebt een Oscar en je wil er ons nu en dan aan herinneren dat je dus een Ernstige Actrice bent. Halle Berry lapt ons dat ook af en toe. Maar wist je dat we jouw futiele romantische komedies eigenlijk veel meer kunnen appreciëren dan de dramatische bombast die je ons nu voorschotelt?

Ruth komt vrij uit de gevangenis. We zien aan haar gezicht dat het geen pretje is geweest. We zien daarna aan haar gezicht dat ze niet met zich laat sollen. We zien vervolgens ook aan haar gezicht dat ze een doel heeft en niemand haar zal kunnen stoppen. Die ene doodserieuze blik die Bullock in de rol van Ruth de hele film lang aanhoudt, moet doorgaan voor grote ernst, voor voelbare tragiek en indringende zelfkwelling. Maar het ligt er allemaal wel erg dik op.

Waar The Unforgivable een portret had kunnen zijn van iemand die loutering en heling zoekt, worden de emoties breed uitgesmeerd en ligt de nadruk op het uitwendige. Elke handeling van de personages wordt daardoor zeer voorspelbaar. De confrontaties tussen diverse partijen verlopen volkomen volgens het boekje. Je cast ook geen Viola Davis om haar niet eens flink te keer te laten gaan

Banale drab, geserveerd met loden ernst

De makers vinden uiteindelijk geen uitweg met de mager uitgewerkte personages en gaan voor een goedkope wending die plots enige thrillerallures moet toevoegen aan de film. Je leeft tegen dan in zekere mate mee met Ruth en het wordt ook even spannend, maar toch blijft het bij waarnemen en ervaar je geen emotionele betrokkenheid bij deze poppenkast. En zeggen dat de Duitse cineaste Nora Fingscheidt ons zo in de ban wist te houden met haar vorige film, het meeslepende System Crasher. Dit is wat de Hollywoodfabriek doet met talent.

Deze film zal op Netflix even zijn werk doen en zal daarna wegzakken in de banale drab die de onderlaag van deze streamer vormt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de