Elvis

Het is best jammer dat Baz Luhrmann zo immens lang doet over een film. Elvis is pas de zesde langspeler in de dertigjarige carrière van de Australische filmmaker maar leidt net als bij Australia en The Great Gatsby tot de wat spijitige vaststelling dat grote budgetten zijn films niet meteen interessanter maken. Was Elvis een bescheidener en meer gegronde productie geweest, de film had beslist aan kracht gewonnen.

Niet dat Luhrman's bombastische visuele stijl niet geweldig ten dienste komt te staan van het ontegensprekelijke showtalent van Elvis Presley. De film bevat enkele magische reconstructies waarbij de opzwepende stijl van één van de grootste artiesten ooit haast overslaat op het bioscooppubliek. Austin Butler is een ontdekking wiens lippen alleen al de zwoelte oproepen die Presley teweeg bracht.

Maar jammer genoeg - en dan zijn we nog niet eens Elvisfans - staat dit personage niet centraal en biedt het scenario hem amper kansen op uitdieping. Daarnaast wordt zo ook de kans gemist om de muziek echt te fêteren. We wilden echt wel meer Elvissongs horen.

Het is Colonel Parker, de niet bepaald oprechte ontdekker en manager van Elvis Presley, die dit verhaal vertelt. Dat zorgt zeker in de eerste helft van deze bijzonder lange film voor een onaangename verhouding: er gaat zo veel aandacht naar dit walgelijke personage dat Elvis slechts een nevenfiguur lijkt in zijn eigen levensverhaal. Of Tom Hanks de juiste acteur is voor deze rol? Zijn accent en stem en de vele protheses maken er eerlijk gezegd een soort poppekast van die psychologische uitdieping in de weg staat.

Het moet ons helaas laten concluderen dat heel matige films als Rocketman en Bohemian Rhapsody er eigenlijk veel meer in slaagden een personage van vlees en bloed op te voeren en tegelijk een ode te brengen aan de muziek van de artiest in kwestie. Maar we willen de invalshoek van Luhrmann accepteren: Elvis gaat niet voor dweperige verering en zelfs niet voor klassieke biografie maar focust op een duistere zijde van het sterrendom, specifiek het walgelijke misbruik van een geniaal artiest door een inhalige bedrieger.

De kenmerkende vinnige montage en glamoureuze visuele stijl van Luhrmann dienen beslist de meer feestelijke momenten maar staan diepgang in de weg. Vooral in de eerste helft van de film lijken enkele scènes er als in een trailer doorgedraaid te worden. Er had een andere film in kunnen zitten en wellicht één die we liever hadden gezien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de