Nieuwe Namen - 2019
Herinner je je nog de tijd dat niemand wist wie Jennifer Lawrence was? Dat de naam Ryan Gosling bij haast niemand een belletje deed rinkelen? Dat Tom Hardy niet te associëren viel met roem en succes? Dat we ooit niet wisten wie Jessica Chastain was, of Benedict Cumberbatch, hoe merkwaardig die naam ook?
Zo zijn er intussen alweer tientallen namen die ons nu amper iets zeggen maar die binnen afzienbare tijd meteen een belletje doen rinkelen. Net als in 2017, 2015, 2014, 2013, 2012 en 2011 stoffen we de glazen bol af en werpen een blik op de toekomst (al hebben we niet altijd gelijk gekregen).
Welk groot talent staat op de rand van de doorbraak? Wie wordt die volgende superster, Oscarwinnaar of gewoonweg het soort filmmaker van wie we niet genoeg krijgen? De namen van 2019:
AWKWAFINA
Deze Amerikaanse van Koreaans-Chinese afkomst heeft zich tot haar 26e niet specifiek bezig gehouden met acteren. De als Nora Lum geboren New Yorkse was, zoals wel meer rijzende talenten tegenwoordig, eerst rapper en bracht onder het pseudoniem dat ze op haar 16e koos, al twee albums uit. Haar rol in de webserie Girl Code en het presenteren van de talkshow Tawk, een internetshow die ze zelf opnam op haar favoriete plekken in Brooklyn, lieten haar kennismaken met een groot online publiek. Uiteraard vind je haar ook op Instagram.
In 2016 nam ze een bijrolletje aan in de komedie Bad Neighbours 2 en de meisjeskomedie Dude. Rollen die om een Aziatisch accent vroegen, weigerde ze. 2018 werd een doorbraakjaar. Awkwafina werd één van de Ocean's Eight, naast Sandra Bullock en Cate Blanchett, zat in de onverwachte hit Crazy Rich Asians en mocht een aflevering van Saturday Night Live presenteren, wat haar nog maar één andere vrouw van Aziatische afkomst had voorgedaan (Lucy Liu). Awkwafina bleek zich te gaan specialiseren in redelijk maffe figuren, maar werd op korte tijd behoorlijk populair. Een zot wijf, volgens ons.
Dit jaar wist ze met haar hoofdrol in het bij ons nog te verschijnen The Farewell, heel wat lof te krijgen voor haar vertolking als de dochter van Chinese immigranten die op het moment dat de dood van haar grootmoeder nabij is, worstelt met het verschil tussen Amerikaanse en traditionele Chinese waarden. Er wordt volop over awards gepraat en zelfs het woord oscarnominatie is al gevallen voor deze heerlijke hese actrice.
Wat daarna volgt is ook niet mis. We willen niet te enthousiast doen over een rol in Jumanji: The Next Level, de sequel op de heel flauwe reboot, maar drie andere projecten zullen maken dat we niet meer om Awkwafina heen kunnen. In de komedie Breaking News in Yuba County zien we haar naast Mila Kunis en The Little Mermaid - ja, dat is de zoveelse live-remake van een Disneyklassieker - voert haar op als Scuttle. Voor wie zich dat niet herinnert: dat is ... de meeuw. Geen idee hoe dat er uit zal zien, maar Awkwafina is duidelijk het ijzer aan het smeden nu het heet is. We zijn benieuwd om meer te zien van deze jonge vertegenwoordigster van een nog te vaak ontbrekende groep in Hollywood. Of ken jij vijf andere Amerikaanse actrices van Aziatische afkomst die het aan het maken zijn?
ZAZIE BEETZ
Met zo'n opvallende naam ben je als artiest toch al halfweg de route naar succes, niet? Maar even nuchter blijven; dit is gewoon de echte naam van deze pittige jonge actrice en gezien haar Duitse afkomst spreek je haar familienaam niet uit als Beats maar gewoon als Beets. Naast Duits en Engels spreekt Zazie (Zatzie) trouwens ook vloeiend Frans. Haar Instagram leert ons verder dat ze een vrij onglamoureus lief heeft en zich niet geneert voor haar okselhaar.
Opvallende naam of niet, deze New Yorkse go-getter werkt gewoon erg hard. Tot voor ze het sportdrama Wolves (met Michael Shannon) inblikte, had ze zelfs nog gewoon een job als serveerster - uiteraard. Net als Lakeith Stanfield (verder in dit rijtje) was het de serie Atlanta die haar in de spotlights plaatste. Voor deze rol kreeg ze zelfs een Emmynominatie en sindsdien speelt ze op een iets hoger level mee. Tot dan toe vond ze zowel rollen in tal van kortfilms, in geprezen indies als Sollers Point en Dead Pigs, maar evengoed in het plattere Hollywoodwerk als Geostorm met Gerard Butler. Tot Beetz de rol van Domino te pakken kreeg in de enorm succesvolle sequel op Deadpool. Met enorme energie en een kenmerkende, indrukwekkende krullenkop wist ze haar plaats op te eisen naast Ryan Reynolds en Josh Brolin.
Intussen draaide ze Wounds, met Armie Hammer en Dakota Johnson, High Flying Bird van Steven Soderbergh, de relatie-komediereeks Easy en ... Joker, de beste comicfilm in tijden, waarin ze zich ontfermt over de gekwetste Arthur Fleck.
De bal is dus serieus aan het rollen. Drie prestigieuze projecten volgen nog: de biografie Seberg met Kristen Stewart, het sciencefictiondrama Lucy in the Sky met Natalie Portman en X-Force. In deze heldenfilm van Drew Goddard herneemt ze haar rol als Domino. Het zal er voor deze 28-jarige daarna op aankomen die status als actrice in demand hoog te houden. Zazien we graag terug!
JESSIE BUCKLEY
Net als George MacKay - verder in dit lijstje - werd Jessie Buckley het voorbije jaar her en der als rijzend talent bekroond. Daar heeft vooral haar doorbraakfilm Wild Rose wat mee te maken, waarin haar fantastische stem mee de beleving van dit muzikale drama bepaalde.
Jaren voor Buckley als actrice afstudeerde, werd ze op televisie tweede in de talentenshow I'd Do Anything, waarin ze aantrad als simpelweg 'Jessie'. In de wedstrijd werd gezocht naar een actrice voor het stuk Oliver op West End. Haar fabuleuze zangstem lanceerde haar meteen als lokale bekendheid en ze kreeg meteen aanbiedingen voor theaterwerk.
Al snel volgden ook televisieseries. Buckley zat in de geprezen miniserie War and Peace met Paul Dano en in Taboo met Tom Hardy. In 2017 speelde ze de hoofdrol in het bekroonde drama Beast, een cruciale film in haar carrière, die haar meteen enkele bekroningen opleverde.
De hoofdrol in Wild Rose heeft haar pas helemaal op de voorgrond gebracht. Niet alleen haar vertolking, maar ook het lied Glasgow (No Place Like Home) krijgt heel wat applaus en verwacht wordt dat het nummer voor een Oscar genomineerd wordt. Tegelijk was deze vurige Ierse griet ook te zien in een bijrol in Judy, de biografie die Renée Zellweger terug op de kaart heeft gezet. Dat ze daarnaast ook nog eens te zien was in één van de meest geprezen televisieseries ooit - het drama Chernobyl - maakt dat 2019 ook voor haar een topjaar is.
Wat volgt is ook niet mis. De schalkse Buckley speelt mee in seizoen 4 van de amusante reeks Fargo, zal naast Robert Downey Jr. te zien zijn in haar eerste popcornprent, Dolittle, speelt de vrouw van Benedict Cumberbatch in Ironbark, deelt het scherm met Keira Knightley in de zedenkomedie Misbehaviour en duikt dan ook nog eens op in I'm Thinking of Ending Things, de langverwachte nieuwe film van Charlie Kaufman.
Buckley kan dus net voor haar dertigste gerust zijn: haar talent en présence zullen er voor zorgen dat er de komende jaren een plaats voor haar is in Hollywood en daarbuiten.
ANA DE ARMAS
De Cubaanse schoonheid Ana De Armas beleeft eveneens een topjaar. Hoewel ze initieel niet te onderscheiden viel van de vele modellen en starlets die Hollywood trachten te veroveren, heeft ze intussen haar plaats gevonden. En wat voor één!
Op jonge leeftijd acteerde De Armas (°1988) al in Spaanse producties, tot ze in 2015 één van de duivelse bezoekers van Keanu Reeves mocht spelen in het onbeschaamd exploitatieve Knock Knock van Eli Roth. Reeves vond ze meteen daarop terug in de dubieuze thriller Exposed, en ook Hands of Stone met Robert De Niro stelde niet veel voor. Zo zou het niet gaan lukken in een filmstad met een overdaad aan beauties met een Spaans accent. Na War Dogs met Jonah Hill volgde echter een meer opzienbarende rol: die van het hollogram Joi in het grandioze Blade Runner 2049.
De daaropvolgende projecten waren weinigzeggend - The Informer met Clive Owen en Wasp Network met Penélope Cruz - maar Blade Runner 2049 had wel iets in gang gezet. Plots zat De Armas in Rian Johnson's moordmysterie Knives Out, naast heel wat grote namen. Als de lieftallige verzorgster van de steenrijke patriarch stal ze de show en dat leverde haar zelfs onverwachts een Golden Globenominatie op, waardoor de spotlighst plots schenen als nooit tevoren. Maar De Armas kan dat intussen wel aan, want in 2020 vinden we haar opnieuw naast Daniel Craig, als Bondgirl dan nog wel, in No Time to Die. En daar houdt het nog niet op. De beminnelijke actrice versloeg ook tal van veel bekendere collega's in de strijd om een felbegeerde rol: die van Marylin Monroe in Blonde, de biografie die door Andrew Dominik op poten werd gezet. Jarenlange kansen om haar te bewonderen gegarandeerd!
CYNTHIA ERIVO
Deze Londense van Nigeriaanse afkomst is liefhebbers van de betere Amerikaanse cinema ongetwijfeld meteen bijgebleven. Ze maakte met haar zangstem en présence dat Bad Times at the El Royale niet helemaal teleurstelde en zette vrijwel gelijktijdig een rake, veelzijdige vertolking neer in het zeer verdienstelijke Widows van Steve McQueen. De 32-jarige actrice had misschien het minst ervaring van de hele (superieure) cast, ze viel absoluut niet uit de toon naast kleppers als Viola Davis, Robert Duvall en Colin Farrell en maakte daarmee een knaller van een debuut.
Erivo vond voor het eerst een publiek in de musicalwereld. Ze speelde met verve twee rollen die Whoopi Goldberg beroemd gemaakt hebben: die van Sister Mary Clarence in Sister Act en die van Celie in The Color Purple. Beide rollen leverden haar flink wat lof op en voor de Broadwayversie van die laatste won ze meteen een Tony Award. In 2017 liet ze zich al zingend opmerken bij de uitreiking van de Grammys, waar ze optrad met John Legend. Ook nadien maakte ze tal van gastoptredens op events en in televsieprogramma's die duidelijk maken dat deze dame van vele markten thuis is. Er lijkt na elk optreden haast geen andere optie dan haar een staande ovatie te geven, zo fenomenaal goed zingt ze. Tussendoor vallen ook haar aparte kapsel- en kledingsmaak op - check ook haar Instagram - en fameus gespierde lichaam.
Erivo raast naar de top. Haar hoofdrol in het drama Harriet zal zeer waarschijnlijk op Oscaraandacht mogen rekenen en daarna volgt een rol in het dystopische drama Chaos Walking, naast Tom Holland en Mads Mikkelsen. Ze zal ook in de huid van Aretha Franklin kruipen voor de tv-reeks Genius. Haar ontegensprekelijke charisma en veelzijdigheid garanderen gewoonweg sterrendom.
TIJMEN GOVAERTS
We slagen er niet elke editie in om een Vlaming in dit lijstje te krijgen. Er wordt in ons land al van een doorbraak gesproken als je een gastrol hebt in een Ketnetserie, maar in ons weinig productieve filmlandschap valt er echt niet elk jaar een Schoenaerts te ontdekken, zelfs geen Veerle Baetens, Matteo Simoni of Kevin Janssens. Wie de 24-jarige Tijmen Govaerts al aan het werk gezien heeft, moet diens ontegensprekelijke présence echter meteen erkennen en kan niet anders dan ons bijtreden in de voorspelling dat dit een leading man van formaat kan worden.
Govaerts viel voor het eerst op in de gelauwerde kortfilm Poor Kids van Michiel Dhont, waarna diens broer Lukas de blonde twintiger castte in Girl. Govaerts bezorgde daarin de protagoniste vlinders in de buik als de sympathieke buurjongen. Meteen daarop schudde de telegenieke Govaerts zijn kleren af voor het would-be controversiële drama Wij, dat in Vlaanderen wat onder de radar bleef. Leuk ook om hem verder in een piepklein rolletje te herkennen in Kursk, naast Colin Firth.
Tijd voor een hoofdrol niet? Patrice Toye zorgt daarvoor. In Muidhond laat ze Govaerts opdraven als een jongen die worstelt met een verboden begeerte. Deze romanverfilming verschijnt begin 2020. Michiel Dhondt werkt intussen ook aan zijn tweede kortfilm, Holiday, opnieuw met Govaerts.
Intussen heeft de eigentijdse acteur ook de opnames achter de rug van De Kraak. In deze VTM-serie speelt Govaerts eveens de hoofdrol, naast tal van grote namen als Gene Bervoets en Koen De Graeve. Daar zal ook een afscheid van de anonimiteit bij horen wellicht.
Momenteel wordt Kom hier dat ik u kus ingeblikt, een tragikomisch familiedrama dat als langspeelfilmdebuut zal gelden voor documentairemakers Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden. Govaerts zal daarin te zien zijn naast Tom Vermeir en Wine Dierickx.
Zo wordt zowel het speelveld als het publiek van deze Mechelse acteur steeds groter. Kwestie van tijd vooraleer we hem in De Slimste Mens ter Wereld zien wellicht, maar wij gunnen hem vooral interessante rollen en prestigieuze (internationale) projecten.
GEORGE MACKAY
'Male revelation', 'Most promising newcomer', 'Best male newcomer', 'EFP Shooting Star', ... Het zat er gewoon aan te komen dat de Brit George MacKay ook een keer in ons lijstje opdook.
Deze 27-jarige acteur viel voor het eerst echt op in Pride, het glorieuze gaydrama waarin hij heel overtuigend de aandoenlijke fotograaf Joe vertolkte. Zijn onschuldige blik maakte hem uitermate geschikt voor die tweede grote rol, als wereldvreemde zoon van Viggo Mortensen in het prachtige Captain Fantastic.
MacKay kreeg zijn eerste rol in Peter Pan, waarin hij op 11-jarige leeftijd één van de Lost Boys vertolkte. Daarna volgden een heleboel kleine rollen in al dan niet minder bekende producties, tot hij in 2013 een Schotse Bafta won voor zijn rol in het vissersdrama For Those in Perril, waarna hij in Pride gecast werd. Daarop volgde internationale aandacht, wat tot zijn rol in Captain Fantastic leidde. Daarin won hij de harten van de kijker als de volgzame zoon van een wel heel alternatieve vader.
Mackay was nadien te zien in de mini-serie 22.11.63 en de horrorprent Marrowbone, waarna hij Hamlet mocht spelen in Ophelia, naast onder meer Naomi Watts en Clive Owen. De drama's Where Hands Touch en Been So Long bleken weinigzeggend, maar daarop volgde wel de hoofdrol in het bij ons nog te verschijnen True History of the Kelly Gang, naast Russell Crowe. Mackay is nu echter toe aan zijn grootste project: de spectaculaire oorlogsfilm 1917 van Sam Mendes, die weldra van onze bioscoopschermen zal spatten.
Wat daarna volgt, is nog niet bekend, maar ontegensprekelijk heeft Mackay alles in huis om het ver te schoppen.
FLORENCE PUGH
De grootsheid van bepaalde acteurs zit hem er soms in dat je ze al enkele keren aan het werk hebt gezien, zonder te beseffen dat het steeds om dezelfde persoon ging. Het komt zelden voor – Michael Fassbender had al minstens 5 in het oog springende rollen vertolkt voor hij pas echt opviel in Inglorious Basterds – maar het is misschien wel het geval bij Florence Pugh, je intussen zeer waarschijnlijk bekend door haar zeer beheerste vertolking in de succesvolle gruwelprent Midsommar.
De verrukkelijke Britse is op haar 23e aan een razend tempo bezig een grote naam te worden. Het begon in 2014 met de niet al te geslaagde thriller The Falling – waarin ze naast Maisie Williams te zien was, ons beter bekend als de pittige Arya Stark uit Game of Thrones - waarna flink wat applaus volgde voor Lady Macbeth, een doorwrocht, alom bekroond psychologisch drama dat Pugh meteen op de kaart zette als een veelbelovende actrice. De frisse Florence was klaar voor een grotere uitdaging: een rol in een Shakespeareverfilming (King Lear) naast niemand minder dan Anthony Hopkins, Emma Thompson, Emily Watson en Jim Broadbent. Zou je als actrice dan weten dat je het aan het maken bent?
Hollywood klopte aan en gaf Pugh kleine rolletjes in het Neesonvehikel The Commuter en de historische prent Outlaw King, die haar amper kans gaven haar talent te tonen. Malevolent – te zien op Netflix – was horrortroep maar bood haar wel de kans op een hoofdrol. Een stuk prestigieuzer was de miniserie The Little Drummer Girl, van Park Chan-Wook (Oldboy, The Handmaiden), waarin Pugh weerwerk mocht geven aan Michael Shannon en Alexander Skarsgard.
En toen was er Midsommar, een horrorfilm zoals we er nog niet vaak een gezien hebben. Pugh bespeelt daarin een breed emotioneel register en doet dat met enorme overtuiging. Het is een rol en een vertolking die niet snel vergeten zal worden, en we kunnen er alleen maar uit concluderen dat er grootse dingen gaan volgen.
Begin 2020 schittert de lieflijke Florence in Little Women, een adaptie van de klassieke roman, dit keer in handen van Greta Gerwig, die haar Lady Bird-koppel Saoirse Ronan en Timothée Chalamet herenigt en ook Meryl Streep, Emma Watson, Laura Dern en Chris Cooper een rol gaf. En omdat echt iedereen tegenwoordig in een Marvelfilm zit: Pugh zal ook meespelen in Black Widow, de eerste film waarin het Avengerpersonage van Scarlett Johansson de hoofdrol zal spelen. Die bal is aan het rollen en valt niet meer tegen te houden. Leuk ook om te volgen op Instagram.
MARGARET QUALLEY
Hoewel de ene na de andere grote naam zijn opwachting maakt in Once Upon a Time In Hollywood, viel je meteen die ranke schoonheid op, de hippie die Brad Pitt naar de commune leidt en hem meteen ook maar een blowjob aanbiedt. Het is de 24-jarige Margaret Qualley en naast deze mooie rol in Tarantino's tiende film, zien we haar momenteel ook in tal van andere projecten opduiken.
Qualley was eerst balletdanseres en model vooraleer ze begon te acteren. Nochtans is ze opgegroeid bij een actrice: haar moeder is Andie MacDowell, wiens frisse verschijning we kennen uit succesfilms als Groundhog Day, Four Weddings and a Funeral en Harrison's Flowers. Die heeft de acteermicrobe uiteindelijk kunnen doorgeven aan haar dochter, toen Qualley een klein rolletje aanvaardde in Palo Alto van Gia Coppola, in 2013. Het leidde tot een voorname rol in de bezwerende televisiereeks The Leftovers, waarin ze de soms bitchy dochter van sheriff Garvey speelde. Daarna kreeg ze rollen in The Nice Guys met Ryan Gosling en Russell Crowe en de horrorprent Death Note. In beide producties wordt duidelijk dat Qualley niet ingehuurd wordt om een lieflijke deerne te spelen. Haar uitstraling heeft iets vervaarlijk, en je cast Qualley dus niet als de perfecte schoondochter. Haar grote, wat uit elkaar staande tanden ontgaan ons niet, maar die hebben Julia Roberts ook geen parten gespeeld. Overigens zit perfectie hem tegenwoordig vooral in het onperfecte.
Er volgden nadien een aantal minder opvallende films, hoewel Qualley wel de hoofdrol kreeg in de avonturenprent IO, te bekijken op Netflix. Maar tegelijk met het succes en de aandacht voor Once Upon a Time in Hollywood, kwam er ook een Emmynominatie voor Qualley, voor haar rol als danseres en choreografe Ann Reinking in de bekroonde miniserie Fosse/Verdon met Sam Rockwell en Michelle Williams. De combinatie van deze twee uiteenliggende succesprojecten maakt dat dit voor Qualley echt wel een doorbraakjaar mag genoemd worden.
We krijgen Qualley binnen afzienbare tijd te zien in de biografie Seberg met Kristen Stewart, de thriller Strange But True en het drama My Salinger Year met Sigourney Weaver. Het lijkt ons een kwestie van tijd vooraleer de dochter de roem van de moeder weet te overtreffen. Haar snel groeiende Instagramprofiel toont ons hoe het doosnee leven van een opkomend Hollywoodtalent er uitziet.
LAKEITH STANFIELD
Goed mogelijk dat deze 28-jarige Amerikaan geen introductie meer behoeft. De opvallende, soms wat verwilderde blik van deze rijzige acteur was je wellicht al opgevallen in een aantal grote producties als Get Out en Selma en zijn carrière zit duidelijk in de lift.
Het begon voor deze rapper/acteur toen hij als 17-jarige gecast werd in de kortfilm Short Term 12, die door regisseur Destin Daniel Cretton vijf jaar later als langspeler met succes hermaakt werd. Zijn tegenspelers? Een handvol nobele onbekenden, onder wie een zekere Brie Larson en ene Rami Malek... Daarna volgden kleine rollen in o.a. Selma, Straight Outta Compton (als Snoop Dogg) en Miles Ahead, maar niets leek aan te geven dat Stanfield zich zou kunnen onderscheiden van de rist inwisselbare jonge zwarte acteurs die allemaal op dezelfde rollen aasden. Toch is het zijn goedaardige présence die voor de doorbraak gezorgd heeft. Stanfield heeft een wat droevige oogopslag die hem iets heel aimabel geeft en waarmee hij vrij makkelijk emotionele diepgang weet toe te voegen aan zijn personages. Toen hij in Get Out gecast werd als de gehersenspoelde Andre - een even creepy als aandoenlijk personage - ging de bal echt aan het rollen.
Een rol in de bijzonder te pruimen komische televisiereeks Atlanta volgde, en tussendoor maakte Stanfield zijn opwachting in weinig opmerkelijke films als War Machine (met Brad Pitt) en Death Note (van You're Next-regisseur Adam Wingard). Het grote succes van de serie Big Little Lies - waar Stanfield niets mee te maken heeft - zorgde er daarnaast voor dat miljoenen mensen de muziek van de begingeneriek gingen opzoeken en terechtkwamen bij de clip van Cold Little Heart van Michael Kiwanuka... waarin Stanfield meespeelde. Ook daarin valt op dat wanhopige, zoekende personages hem liggen.
Na een eerste hoofdrol, in de geslaagde politieke satire Sorry to Bother You, begonnen de prijzen en nominaties flink aan te groeien en bleek duidelijk dat Stanfield vrij baan kreeg om het te maken. Een clip waarin hij al rappend gays beledigde, zorgde voor negatieve publiciteit, maar Stanfield heeft nooit ontkend dat hij uit een ruwe en armoedige omgeving komt waarin weinig plaats was voor gevoeligheden en respect voor wie anders was.
Net zoals hij lang twijfelde hoe op de credits te verschijnen - hij wordt even vaak als Keith Stanfield vermeld als als LaKeith/Lakeith - blijft het wat zoeken naar degelijke rollen. De Netflixproductie Come Sunday plaatste hem naast Chiwetel Ejiofor maar net als het veel grootsere The Girl in the Spider's Web maakte dat weinig los. Er staan gelukkig mooiere projecten op stapel. Stanfield maakt net als Ana De Armas deel uit van een supercast in Knives Out en zit ook in Uncut Gems, het misdaaddrama waarmee de Safdiebroers het intrigerende Good Time opvolgen. Het is slechts een kwestie van tijd vooraleer dat tot een allesbepalende vertolking leidt.
Sven De Schutter
Naast die drie toppers konden slechts een klein aantal Netflixfilms dit jaar enigszins de moeite genoemd worden. Steven Soderbergh's 
Het viel alweer tegen dit jaar. Zucht. De Vlaamse film weet geen bezoekers te lokken, hoeveel prijzen er ook gewonnen worden op al dan niet obscure buitenlandse festivals. Dat de cijfers altijd maar tegenvallen, is op zich dan wel vreemd: intussen zou men bij de Vlaamse productiehuizen de verwachtingen toch al lang moeten durven aanpassen? 
Onze top 25 bestaat voor net niet de helft uit Europese producties. Aanbevelenswaardige films die er echter niet in voorkomen zijn o.a.
10.
9. 
8.
7. 
6. 
5. 
Pedro Almodóvar kijkt in de spiegel naar zichzelf en zijn verleden. Dat geeft aanleiding tot een aandoenlijke, warme film waarin alle vertrouwde thema's en stijlkenmerken aanwezig om er een groots, zelfrefererend portret van een filmmaker in de herfst van zijn leven van te maken. Dolor y gloria is een klein juweeltje van een regisseur die zich dankzij zijn prachtige staat van dienst veel kan permitteren. Vaardig als altijd brengt Almodóvar allerlei losse verhaalelementen meesterlijk samen, rond moederliefde en herenpassie, rond cinema en verslaving, rond jeugdig verlangen en de kracht van herinneringen, rond wel en wee, pijn en geluk. Sentimenteel maar o zo moo. En geef Banderas alsjeblieft een Oscar! 
2. 
In een even amusante als beklemmende samensmelting van twee families vindt het Zuid-Koreaanse genie Bong Joon-ho de ene na de andere gelegenheid om ons te verbluffen. Met een groot narratief vernuft, vol subtiele details en bescheiden wendingen, bewandelt Parasite meesterlijk de lijn tussen scherts en dreiging. Finaal is dit een triestige en briesende beschouwing van een diabolisch systeem dat de have-nots tegen elkaar opzet. Dat één film zoveel te bieden heeft, maakt dat de wereldwijde erkenning zeer terecht is. 
De Gentse bioscopen en filmzalen bereiden zich voor de 46e keer voor op het grootste filmfeest dat ons kleine land rijk is. Met de focus op Spanje en als te verwachten weer enkele imponerende Europese toppers en uitstekende Hollywoodproducties in het aanbod, valt er van 8 tot 18 oktober bijzonder veel te ontdekken op Film Fest Gent. 
Dertien films nemen het tegen elkaar op in de competitie. Die komen uit tien verschillende landen, vier ervan werden door een vrouw geregisseerd en twee ervan zijn Belgisch. Bas Devos (
Buitenbeentjes in de competitie zijn dan de psychologische animatiefilm J'ai perdu mon corps en 
Special guest Geraldine Chaplin heeft dan ook twee redenen om over de Gentse rode loper te schrijden.Niet alleen heeft ze een sterke link met de Spaanse klassiekers - ze heeft een zoon met Carlos Saura en acteerde ook in heel wat Spaanse producties, waaronder Ana y los lobos van Saura, ze speelt ook mee in de nieuwe film van Peter Brosens en Jessica Woodworth, het regisseurskoppel van wie al heel wat eerder werk op dit festival een plaats kreeg. 
Maar het moet niet allemaal uit Hollywood komen natuurlijk. Er is ook nieuw werk van Ken Loach (
Vrijdag opent het festival met de Belgische première van 
De echte filmfan vindt wel degelijk ook enkele topproducties. Zo is er het Zuid-Koreaanse 
Het festival opent met 
Naast de thematische filmprogramma’s biedt Offscreen verschillende speciale voorstellingen, zoals een namiddag met kinderfilms, Mondo Culto-voorstellingen (waaronder het grandioze 
Finney debuteerde in 1960 op het witte doek met The Entertainer, na wat ervaring opgedaan te hebben in een handvol televisieproducties. Maar daarvoor werd de man al als een rijzende ster beschouwd in de theaterwereld. Hij werd er zelfs de nieuwe Laurence Olivier genoemd.
Enkele jaren later volgde de succesvolle romantische komedie Two for the Road (1967), een nog steeds erg frisse kibbelfilm waarin Finney een onweerstaanbaar koppel vormt met Audrey Hepburn. In het werkelijke leven had Finney er intussen al een huwelijk opzitten en viel hij voor de Franse actrice Anouk Aimée, met wij hij acht jaar getrouwd zou blijven.
De televisieproductie The Gathering Storm (2002) liet Finney opnieuw schitteren. Deze prachtige biografische film liet hem in de rol kruipen van Winston Churchill en hoewel heel wat acteurs zich deze rol al prachtig eigen gemaakt hebben, is Finney onweerstaanbaar als de gedreven, visionaire politicus en liefhebbende vader en echtgenoot. Een vertolking om te koesteren en waarvoor hij een Emmy Award kreeg.
In 2012 liet hij nog één keer van zich horen: hij was de jachtopziener die voor James Bond een vaderfiguur vormde in één van de beste Bondfilms: 
Een aantal producties hebben we 
In 2018 kwamen we heel wat filmmakers met een zekere reputatie met nieuw werk aanzetten. We zagen degelijk tot prima werk van Ridley Scott (
In de VS geneert men zich niet om comicverfilmingen en Oscars in één zin te noemen, maar wij zagen dit jaar (opnieuw) niet één superheldenfilm die meer wist te zijn dan wat vrijblijvend spektakel. 
Geen remake, maar een stijlvolle, eigenzinnige en macabere herinterpretatie van een cultklassieker. Dit luguber maar gracieus eerbetoon en inventief staaltje gruwel is net als de andere films van Guadagnino een zinnelijke film, waarin de sterk gestileerde analyse van de oorspronkelijke subteksten hand in hand gaan met een cerebrale reflectie op lichamelijkheid en vrouwelijkheid. Over beter of slechter dan het origineel hoeven we het niet te hebben: beide versies vullen elkaar mooi aan. 
Er was weinig enthousiasme voor Von Trier's gitzwarte komedie. Zouden die kinderlijkjes en afgehakte borsten daar voor iets tussen zitten? Wij zagen alleszins een heel kil maar entertainend portret van een seriemoordenaar, waarin de referenties naar eigen werk en de filosofische opwerpingen tot een beschouwing leiden over kunst en destructie. Grandioos compromisloos, de ultieme misantropenfilm. 
Wat was het heerlijk mee verdwalen in de bevreemdende, mythologische wereld onder de Hollywoodheuvels, waar elk mysterieus personage een laagje surrealisme toevoegt aan een raadsel dat niet per se om een oplossing vraagt. Onder idyllische postkaartethestiek schuilt een sprookjesachtig droomduister dat vergelijkingen oproept met, uiteraard, David Lynch. Waar het eerst twijfelen was aan de opzet en betekenis van deze wat vergezochte film, wil je nadien enkel meer en nog. 
Als een op zijn kop gezette evolutietheorie groeit Climax vanuit een harmonieuze, hypnotiserende groepschoreografie uit tot een demonisch carnaval, een apocalyptische razernij die de kijker opslokt en half verteerd weer uitkotst. High School Musical voor gevorderden dus. Wat een trip. Gaspar Noë zal nooit voor gezellige cinema gaan, maar zorgt wel voor een cinematografische knaller. 
Dit even visueel als narratief gelaagd relaas over mannelijke dominantie en de tol van creativiteit, is groots in zijn puurheid. Phantom Thread bouwt verraderlijk elegant een spanningsveld op tussen muze en artiest, tussen man en vrouw, tussen werk en romantiek, om uiteindelijk iets kil en primitief bloot te leggen. Sterke beeldcomposities en atmosferische beeldvoeringen als vanouds, maar toch zijn we ook getuige van de indrukwekkende evolutie van een groots cineast. 
Helaas geen Oscarnominatie voor dit verpletterende debuut, maar de jonge cineast mag niet klagen: zelden kreeg een Vlaamse film wereldwijd zo veel aandacht en waardering, en dat is ook terecht. Dit is een indrukwekkend gemaakt en doorvoeld verteld relaas dat er schitterend in slaagt zijn thematiek te overstijgen maar toch de pijn van het iemand anders - of net jezelf - willen zijn, pijnlijk voelbaar maakt. De grandioze vertolking van Victor Polster maakt dit in Cannes bekroonde drama af. 
De kijker wordt toeschouwer - als we daar even een semantische nuance mogen zoeken - van huiselijke intimiteit, van verloren onschuld, van persoonlijke groei en een woelige tijd en Cuarón laat dat aanvoelen als een immense eer en een cinematografisch genoegen. Deze terugblik op zijn jeugd wordt ons in grandioos zwart-wit, in virtuoze beeldvoeringen en meesterlijke ensceneringen geserveerd. Niettemin is deze van echtheid zinderende film vooral groots in zijn puurheid en eenvoud. Een film voor altijd. 
In de laatste dagen van de Gentse Rabottorens vond documentairemaakster Christina Vandekerckhove een treffend, aandoenlijk verhaal over een bonte groep mensen aan wie niet meteen de beste kaarten werden uitgedeeld. Poëtisch, grappig en warm maar ook tragisch, beklijvend en de kijker uitdagend tot een oordeel. De bezwerende, strakke fotografie, de atmosferische muziek, de knappe beeldcomposities en de slimme, barmhartige selectie van materiaal, laten de blokkendoos vol miserie grandioos tot leven komen. De beste Belgische productie van 2018, zonder twijfel. 
Verontwaardiging, kippenvel en lachtstuipen blijken akelig dicht bij elkaar te liggen in deze even hilarische als tragische parabel over schuld en boete, waarbij de personages in hun pogingen na te streven wat volgens hen gerechtigd is, een speelbal worden van het sardonische toeval. Dit leidt tot een meeslepende beschouwing over grotesk en impulsief gedrag tegenover traditionele normen en waarden, waarbij een topcast aan de slag mag met heerlijk veelzijdige personages die ons allen verrassen in hun groeiend inzicht, en centraal een onvergetelijk figuur als Mildred Hayes, gespeeld door een overweldigende goede Frances McDormand. Gecombineerd met grijnsopwekkende actie, krijg je hier een heel atypische, gelaagde Hollywoodproductie die je nog uren laat nagenieten van genoegen. 
De tweede film van Luca Guadagnino in deze top is van een heel andere orde dan Suspiria. Call Me By Your Name is een doorbloede, organische exploratie van lust en verlangen, een zintuigelijke en emotionele verkenning van tienerdromen en vakantieliefde. Verteld met de visuele allure van een zwoele zomerdag, zonder schroom of terughoudendheid, voorzien van hemelse dialogen en imponerend vertolkt door Timothée Chalamet, Armie Hammer en Michael Stuhlbarg, is dit een overrompelende romance. Koortsig, bedwelmend, onvergetelijk. 
Er was een tijd dat je als filmrecensent gewoon aan één stuk door kon doen wat je het allerliefste deed: naar de bioscoop gaan. Meer dan ooit echter blijkt het aandeel films dat in de zalen verschijnt, slechts het topje van de ijsberg te zijn en moeten we steeds meer thuis kijken om onze lezer enige sturing te kunnen bieden. Het toenemend aanbod aan online kijkmogelijkheden - of het nu Netflix, Play More, Proximus TV, UnCut, Mubi, Universciné, Screambox of nog een andere provider is, zorgt er immers voor dat steeds meer films de cinema overslaan en thuis vlot te bekijken vallen voor een spotprijs (hoewel, sommige betaalzenders vragen meer voor een film dan die kost in een videotheek, maar dan moet u wel de deur uit). (Mocht er nog een videotheek in uw buurt zijn). (Maar ook een goede bibliotheek heeft al heel wat te bieden). 
Het betekent ook dat filmrecensenten meer kanalen in de gaten moeten houden, willen ze de parels er kunnen uithalen. Netflix heeft ons wat dat betreft weinig hoogvliegers geboden in 2018. Producties als 
Naast Netflix hebben ook andere aanbieders nieuwe producties uitgebracht, films die ook op dvd verkrijgbaar zijn. 