In Memoriam: Sir Alec Guinness

"An actor is an interpreter of other men's words, often a soul which wishes to reveal itself to the world but dare not, a craftsman, a bag of tricks, a vanity bag, a cool observer of mankind, a child, and at his best a kind of unfrocked priest who, for an hour or two, can call on heaven and hell to mesmerise a group of innocents." (Uit de proloog van Blessings In Disguise, van Alec Guinness)

Op 5 augustus 2000 overleed één van de beste acteurs die we ooit op het grote scherm hebben kunnen bewonderen. Sir Alec Guinness stierf op 86-jarige leeftijd aan leverkanker en laat een schat aan legendarische films achter. Mede omwille van zijn gereserveerdheid, een eigenschap die men in Hollywood verafschuwt, bleef deze Engelse gentleman vrijwel onbekend voor de huidige filmgeneratie.

Alec Guinness de Cuffe zag voor de eerste maal het daglicht op 2 april te Marylebone, Londen. Tot op heden hangt er een mysterieuze waas over de geboorte van Guinness. Op vijfjarige leeftijd trouwt Alecs moeder met een legerbevelhebber genaamd David Stiven en voortaan ging hij door het leven als Alec Stiven (een naam die hij prefereerde). Guinness behoudt echter heel zijn leven een gezonde nieuwsgierigheid naar zijn echte vader.

Reeds in z'n schooldagen besteedde Guinness ruime aandacht aan het acteren. Hij voorzag zijn klasgenootjes van zelfgeschreven verhaaltjes die hij opvoerde. Als copywriter bij een reclamebureau leek Guinness aanvankelijk toch niet bestemd voor het witte scherm. Het was pas na acteerlessen dat Guinness enkele jaren later de toegang kreeg tot het gerenommeerde acteurgezelschap van John Gielgud. Vanaf dat moment stortte Guinness zich op zijn ware roeping en speelde hij zowel op de planken, op het witte doek als op het televisiescherm de pannen van het dak.

Guinness' ster begon pas echt te rijzen na zijn fenomenale vertolking van de Engelse kolonel Nicholson in de klassieker The Bridge On The River Kwai. Met deze dramatische vertolking triomfeerde Guinness op de Oscaruitreiking van 1957. Hij had zijn stempel achtergelaten, maar had nog veel meer in petto. Vooraleer hij echter schitterde op het witte doek was hij een gerespecteerd figuur in het theatermilieu en had hij reeds een groot aantal theaterstukken achter de kiezen. Tegen het begin van de Tweede Wereldoorlog schreef Guinness zich in bij de Royal Navy. Na zijn terugkeer maakte hij de overgang naar het witte doek.

Alhoewel Eversong (1934) zijn eerste film was (figurant), maakte hij als Pocket in Great Expectations (1946) van David Lean zijn echte filmdebuut. Twee jaar later volgde opnieuw een project met David Lean, getiteld Oliver Twist (1948). Dan volgde een breuk in de samenwerking, maar deze zou later op een spetterende manier terug worden opgenomen. Na een reeks komedies pakte Guinness uit met zijn eerste Hollywood-film, The Swan (1956), naast de bloedmooie Grace Kelly. Dit luidde een succesvolle 'Amerikaanse' carrière in die startte met The Bridge On The River Kwai.

Guinness was niet enkel een begenadigd acteur, maar ook een fervent schrijver, wat hem in 1958 een Oscarnominatie opleverde voor het beste scenario voor de satire The Horse's Mouth. Voortaan was Guinness enkel nog te zien in grootse produkties, zowel van Engelse als van Amerikaanse makelij. Het is in dit schouwspel dat het dynamische duo Lean-Guinness terug zijn intrede maakte. Guinness was achtereenvolgens te zien in klassiekers als Lawrence of Arabia (1962), waar zijn komische talent komt bovendrijven, Doctor Zhivago (1965) en The Comedians (1967) met Elizabeth Taylor en Richard Burton.

Na enkele tegenvallende films in het begin van de jaren '70 besloot Guinness om mee te werken aan een project van een veelbelovende jonge knaap, namelijk George Lucas. De studio had al niet veel vertrouwen in Lucas' prent en ook Guinness dacht er zo het zijne van. In plaats van een hoge gage te vragen stelde Guinness zich tevreden met een percentage van de opbrengst indien de film succesvol zou blijken! Het gaat hier natuurlijk om de monsterhit Star Wars (1977) waarin Guinness de rol vertolkte van Jedi-Knight Obi-Wan Kenobi. Aan hem behoorde inderdaad de eer om voor de eerste maal de legendarische zin "may the force be with you" uit te spreken.

Ook in de twee sequels The Empire Strikes Back (1980) en Return of the Jedi (1983) maakte Guinness zijn opwachting. Ondertusen had hij in 1980 opnieuw een Oscar gekregen, meerbepaald de Honorary Award voor "advancing the art of screen acting through a host of memorable and distinguished performances". In 1984 volgde dan de laatste samenwerking met Lean voor de film A Passage To India. Dit betekende evenwel niet het einde van Guinness' filmcarrière, getuige zijn Oscarnominatie in 1989 voor Best Supporting Actor in de film Little Dorrit.

Naast de talrijke theater- en filmprodukties waagde hij ook zijn kans op het kleine scherm. Met Tinker, Tailor, Soldier, Spy en Smiley's People slaagde hij er ook in om de harten van de televisiekijkers te veroveren. Guinness vertolkte zoveel verschillende karakters - paus Innocentius III, Adolf Hitler, koning Charles I, de Britse premier Disraeli, keizer Marcus Aurelius, de Arabische prins Feisal, de brahmaanse professor Godbole - dat de meeste mensen wel Alec Guinnes kennen, maar hem niet zouden herkennen op foto. Het weekblad Time noemde hem terecht 'de grootmeester van het onzichtbare gebaar en het onuitgesproken woord'. Deze master of disguise of prince du mimétisme behoort zonder twijfel tot het beste wat de film heeft voortgebracht.

 

Sven Van Beirs

Dogma 95: de regels, de films

Naar aanleiding van het uitkomen van de derde Dogma film Mifune's Last Song verklaren we deze extreme vorm van filmen eens nader. De regels van Dogma 95 zijn 10 geboden; "een acte van zuiverheid in de film":

1/ Op de oorspronkelijk locatie filmen zonder externe decors

2/ De klank moet gelijktijdig met de beelden worden opgenomen, muziek die niet uit een aanwezige geluidsbron komt mag ook niet
3/ Alles moet uit de hand of de schouder worden gefilmd op de plaats van de actie.
4/Alleen gebruik van kleurenfilm zonder speciale belichting, alleen een lamp op de camera mag.
5/ Filters en trucages zijn verboden.
6/ Geen kunstmatige acties, een sterfscène moet dus van een echte stervende zijn, een moordscène van een ...?
7/De film is in de tegenwoordige tijd van NU gefilmd
8/ Ook verboden zijn de "Genrefilms"
9/ Er moet gefilmd worden in het standaard 35 mm formaat. 1
0/ De regisseur mag niet gecrediteerd worden.

 

"Ik zweer met te onderwerpen aan deze regels, bedacht en bevestigd door Dogma 95. Als regisseur wil ik mij onthouden van elke persoonlijke smaak. Ik beschouw mij niet langer als een artiest, en zweer om geen 'oeuvre' te creëren. Mijn belangrijkste objectief is de waarheid te achterhalen uit mijn personages, de omgeving en de actie. Ik zweer dat te doen met alle beschikbare middelen, met goede smaak en esthetische normen."
(Lars van Trier en Thomas Vinterberg, Kopenhagen, 13 maart 1995)

Elke film krijgt maar de stempel en het certificaat Dogmafilm na Goedkeuring, zoals hier voor The Idiots uit 1998.

 

Dogma95 .1: The Idiots 

Deze eerste Dogma95 film verraste iedereen, zodat deze direct enkel prijzen wegkaapte op diverse filmfestivals. Het waren de filmcritici die deze vorm van filmen positief aanvaarden. Het publiek vond het in het begin een must om deze filmvorm ook eens te bewonderen. Het ietwat vreemde verhaal gaat over een hechte groep mensen die het idiotisme beleven en onderzoeken tot in extremis, om zich zo af te zetten tegen de hedendaagse maatschappij. De Dogma stijl zorgt ervoor dat we bij het gebeuren betrokken zijn op een extreem dichte manier en zorgt voor een directe confrontatie met de lichamelijkheid van de Idioten.

 

Dogma95 .2: Festen 

 

Deze film was een nog groter succes, en ook hier leende zich het verhaal om in de Dogma95 regels gefilmd te worden. Nu was ook het grote publiek geïnteresseerd en de verschillend nominaties en prijzen liegen er niet om. De storende camerabewegingen die we in The Idiots nog hadden vielen nu niet zo meer op, en ook de ruwe en korrelige beelden waren door een uitgekiende camerastandpunt ook zo niet meer over- en onderbelicht. Het verhaal is het ultieme verslag van een familiefeest dat uitdraait op een complete ramp, ook hier door de directe benadering wordt je onherroepelijk meegesleurd in de rauwe maar erg realistische emotionaliteit.
Lees de recensie.

 

Dogma95 .3: Mifune

Hier zijn de Dogma 95 regels nog minder duidelijk te zien, het lijkt wel een gewone film. Het verhaal gaat over Kersten, (Anders W. Bertelsen) pas getrouwd en een geslaagde man. Als hij naar de begrafenis van zijn vader moet gaan, is zijn vrouw niet blij want nu hoort ze pas voor het eerst dat hij nog familie heeft. De man had dit verzwegen omdat zijn vader op een vervallen boerderij leeft samen met zijn geestelijk gehandicapte broer Rud (Jesper Asholt). Opnieuw een emotioneel familiedrama dus.
Lees de recensie.

 

Dogma95 .4: Julien:Donkey-boy

Julien: Donkey-boy van regisseur Harmonie Korines die we kennen van Kids en Gummo gaat over een schizofreen persoon die werkt in een hospitaal en samenleeft met zijn vader, zijn zwangere zuster en een wrestlingfreak. Het is een mengeling van horror, humor en psychologie die de bedoeling heeft van de toeschouwers niet te doen kijken maar denken. Het is de eerste Amerikaanse Dogmafilm en de kritieken daar zijn niet zo denderend, waarschijnlijk is de Amerikaans overconsumptie maatschappij niet zo happig en begripvol op deze minimalistische filmvorm. Afwachten wat dit hier zal brengen.

 

Dogma95 .5: Lovers

Deze zal waarschijnlijk eerder uitkomen bij ons dan de 4e Dogma en is van Jean Marc Barr Het is een Franse Film met een klassiek verhaal, dat gaat over een verliefd koppel, bestaande uit een Joegoslavische kunstschilder en een bediende uit een Parijse boekhandel. Het verhaal is niet alleen een "amour fou" verhaal maar ook een beeld van de Oost-West verhouding binnen een relatie via de levenswijze, cultuur en verwachtingspatronen.
Lees de recensie.

 

Ils Huygens

Films en productplacement

Rob Van Oudenhoven Rob Van Oudenhoven laat een huis bouwen door Aimé Desimpel. Rob Van Oudenhoven brengt een tijdschrift uit dat gebaseerd is op HUMO. Het lokte hevige kritieken uit bij verscheidene mensen. VRT (de openbaarrechtelijke omroep) zou namelijk via dit mechanisme de reclame-wetgeving omzeilen en dus zowel geld krijgen via de overheidsdotatie, als veel poen binnenrijven via reclame (een voorrecht dat enkel weggelegd is voor de VTM :de commerciële omroep). Dit mechanisme wordt door de marketingbedrijven ook wel product placement genoemd. De mannen in blauw pak zijn immers steeds op zoek naar nieuwe manieren om hun produkten aan de man te brengen. En onlangs is dus ook product placement terechtgekomen in de marketingmix. Met zijn groot en gedifferentieerd publieksbereik is film natuurlijk de mediator bij uitstek voor Corporate America. Product placement in films is echter geen nieuw fenomeen en gaat zelfs terug naar de jaren '20. De filmacteurs zorgden toen reeds voor stijgingen in de verkoopcurves van de kledingsmerken en de tabaksindustrie lobbyde zich te pletter om de personages op het witte doek te voorzien van een pakje sigaretten. Maar hier ging het meestal om een stom toeval en niet om een uitgekiende marketingstrategie. In de jaren '20 belden de regisseurs immers naar de lokale verdelers van bv. Jack Daniels om enkele van hun produkten of ging men soms zelf naar de winkel om een fles te kopen. Toen bestonden er nog geen multimilliondollarcontracts, maar daar kwam dus verandering in. Cola drinken in Hollywood Momenteel is de Hollywood-industrie een heuse major advertising company. De meerderheid van de Fortune 500 bedrijven zijn verwikkeld in product placement activiteiten, zodat het een industrie op zich is geworden. Bedrijven zoals Coca-Cola, Pepsi, Anheuser-Busch hebben zelfs eigen in-house divisies opgericht die enkel gericht zijn op product placement of andere Hollywood advertising activiteiten. Deze divisies doorbladeren jaarlijks 400 tot 500 screenplays op zoek naar opportunities. Er bestaat zelfs een bedrijf, Creative Film Promotions, dat een speciaal computerprogramma heeft ontwikkeld, waarmee ze via enkele trefwoorden kunnen nagaan welke situaties in een bepaalde film geschikt zijn voor product placements. Deze business heeft natuurlijk tot een aanzienlijke stijging van product placements in Amerikaanse films geleid. De Pepsi-Cola Entertainment Marketing Group zou zo zijn Pepsi-Trademark ongeveer in 70 films (1989) hebben geshowd. Het schijnt zelfs dat de hedendaagse films ongeveer 30 tot 40 minuten bevatten die kunnen gebruikt worden voor product plug-ins ( daarom duren de films tegenwoordig 25 tot 30 minuten langer ). Hierdoor zou 1/3 van een film product advertisements bevatten. Film of reclame Het staat dan ook buiten kijf dat er een uiterst dunne lijn bestaat tussen film en commercial. Het is namelijk heel gemakkelijk om de brand van een produkt in beeld te brengen tijdens een film. Zoals eerder vermeld gebeurde de placement vroeger eerder per ongeluk. Nu is het echter een keiharde business geworden waarbij enkel de sterksten overleven. Overeenkomsten worden gesloten tussen de majors uit de filmindustrie en Corporate America. Hierbij lijkt het dat enkel de big spending companies de winsten binnenrijven, maar ook de studio's behouden een appeltje voor de dorst. Zo eist de 20th Century Fox Licensing and Merchandising Corporation 20.000 tot 100.000 dollar voor een produktverschijning in een major motion picture. De prijzen voor het verschijnen in een film zijn bovendien afhankelijk van hoe het produkt in een film verschijnt. Als het produkt op de achtergrond verschijnt zullen de kosten beduidend lager liggen. Wanneer het produkt door één van de hoofdpersonages wordt gehanteerd zullen de kosten natuurlijk pijlsnel naar boven schieten. Net zoals een verbale vermelding van een brand, zoals in de film Wall Street ( 'Get this kid a Molson Light'). De enorme toename van product placements heeft ervoor gezorgd dat het geleidelijk deel is gaan uitmaken van de standard operating procedure. Het is een volwaardig onderdeel geworden bij onderhandelingen over het reduceren van de produktiekosten. Naast de filmstudio's zijn ook de corporate marketeers buitengewoon enthousiast over product placement. Door de steeds groter wordende mediakosten blijken de motion pictures de nieuwe jackpot te zijn. Films komen namelijk eerst in de bioscoop terecht. Daar entertainen ze een enorm groot publiek en bereiken de marketingjongens dus enorm veel nieuwe potentiële klanten. Maar dan is het nog niet gedaan. Na de bioscoop volgt immers de videotheek, koopvideo, CD, DVD, betaaltelevisie, kabel, satelliet, enz. Hierdoor zou de kostprijs voor het bereiken van enkele duizenden consumenten neerkomen op enkele Belgische franken per consument. Bovendien geven de adverteerders toe dat ze zodoende een doelgroep bereiken (12-24 jaar) die anders zeer moeilijk te bereiken valt. Die adverteerders pompen natuurlijk niet massa's geld in een marketingtool, die achteraf niets zou opleveren. Product placement blijkt immers te werken. Een mooi voorbeeld daarvan is de legendarische verschijning van de Reese's Pieces in E.T. (1983). Deze verschijning zorgde voor een stijging in de verkoop van het desbetreffende produkt. Een ander voorbeeld is de explosieve (uit)verkoop van Mumford High School-T-shirts. Dit T-shirt werd toevallig gedragen door Eddie Murphy in Beverly Hills Cop. Andere voorbeelden van product placement: Richard Gere die Armani-kledij draagt in American Gigolo, Tom Cruise met Ray-Ban zonnebril in Top Gun, Taco-Bell als enige restaurant in Demolition Man, internetprovider AmericaOnline in You've Got Mail, Reebok-contract in Jerry Maguire, Nokia Communicator in The Saint, enz. Tomorrow Never Dies Het prototype van de product placement-movie is echter de wereldberoemde en befaamde James Bond reeks. James Bond is immers steeds omgeven door enkel het beste; enkel datgene wat kwaliteit heeft, datgene dat klasse en stijl uitstraalt. Bedrijven staan dan ook in rij om in een Bond-film te verschijnen. Aanvankelijk stond er nog een limiet op het verschijnen of vernoemen van brandnames of van produkten. Maar sinds Pierce Brosnan in de huid van de Britse geheime spion gekropen is, hebben de marketeers toegeslagen. Goldeneye kon nog door de beugel. In Tommorow Never Dies kunnen we echter genieten van de spectaculaire actiescènes en van ?Heineken, Perrier en Avis. Nee, dit zijn niet de namen van de slechterikken, maar van de bedrijven die zich een plaatsje hebben weten te bemachtigen in het Bond-gebeuren en dus ook in de miljardenomzet die Bond teweegbrengt. Door het mega-succes van Tommorow Never Dies was het aanbod waaruit MGM (de verdeler van de Bond-films) kon kiezen voor de nieuwe Bond enorm groot. Enkel de besten en mondiaal gekende bedrijven krijgen een kans.Wat volgt is dan ook een indrukwekkend lijstje van brands: Hewlett Packard, Microsoft, BMW, Omega, Polaroid, Smirnoff, Visa, Wilkinson Sword, Heineken, Club Med, Caterpillar, Energizer, Ericsson, Fujitsu, Evian, John Smith, Sunseeker, Tasco en last but not least Samsonite. Voor de product placement moeten deze bedrijven echter niet betalen. De Bond-entourage wil immers zelf de volledige controle over de film behouden. Zij bepalen dus wanneer een produkt in beeld zal komen. MGM beschikt echter 'maar' over 29 miljoen dollar om te film te promoten. Het is bij de promotiecampagne dat de genoemde bedrijven hun steentje bijdragen. Dit noemt men een tie-in. Inmenging? De Bond-entourage duldt geen inmenging in het creative proces en zo moet het ook. Maar dat blijkt niet altijd zo te zijn. Er is zelfs sprake van een steeds groter wordende macht van Corporate America. Marketeers willen immers dat hun produkt zeer zichtbaar is en dat het zeker niet in een negatief daglicht wordt geplaatst. Hierdoor kan het al eens voorkomen dat de marketingjongens niet tevreden zijn met hun produktverschijning en eisen dat er iets verandert, zelfs als dit ten koste gaat van het verhaal. Als de blauwbloezen echter niet zo opmerkzaam zijn, kan het ook voorkomen dat de product placement op de 'cutting room floor' terecht komt. Hun produkt verschijnt dan gewoonweg niet in de film. Maar dan krijgen de studio's het aan de stok met de advocaten van de big companies. Zo is er het voorbeeld van Black & Decker dat een som van 150.000 dollar eiste van 20th Century Fox, omdat de Black & Deckermachine niet in de film Die Hard 2 verscheen. De macht van de corporations wordt steeds groter. De studio's sparen wel enorme kosten uit op korte termijn, maar op lange termijn kan de inmenging in het creative proces nefaste gevolgen hebben voor de opbrengsten van de film. Momenteel bestaat er nog geen wetgeving wat betreft product placement. Deze is echter dringend aan de orde. Product placement vinden we immers niet alleen terug in films, maar ook op televisie ( De XII Werken van Van Oudenhoven ). Er bestaat zelfs een geval van een product placement in een boek. En zoals de titel van de nieuwe Bond-film luidt, zo denken de corporations er ongetwijfeld ook over: The World Is Not Enough.

 

Jan Loisen

We want Tolkien!

Voor iedereen die geen zin had de turven van In de Ban van de Ring door te nemen: K.U.T-Site doet het voor u.. Moet er nog zand zijn ? John Ronald Reuel Tolkien, geboren 3 januari 1892 in Bloemfontein (Zuid-Afrika) en definitef naar een andere wereld vertrokken op 2 september 1973 te Engeland (ontstoken maagzweer). De vader van het fantasy-genre, de man die eigenhandig een volledig nieuwe 'elfentaal' ontwierp en entre-temps zijn volk opnieuw liet genieten van sprookjes. Hoewel u momenteel overstelpt wordt met herdrukken van zijn oeuvre (meestal in luxeuze, dure versies), heeft u ze misschien toch nog niet allemaal kunnen doornemen.. Wat staat er in deze werken die volwassen mannen en vrouwen laat fantaseren over dwergen, elfen, orken of hobbits ?

Zijn jeugd

Wanneer Tolkien, na de dood van zijn vader, met zijn moeder op 4-jarige leeftijd van Zuid Afrika terugkeert naar Engeland, kende hij alles behalve een fijne jeugd. Hij woont in de grimmige stad Birmingham, zijn moeder overlijdt wanneer hij 12 is (diabetes) en wordt opgevoed door een alles behalve aardige tante. Toen al bleek zijn opmerkelijke vermogen op het gebied van talen: Latijn en Grieks maar ook Gotisch en Fins kon hij vlot praten en schrijven. Verder verzon hij ook zijn eigen talen. In 1911 gaat hij naar het Exeter College te Oxford waar hij klassieke talen studeert, een richting die hem, tegen de verwachtingen in, eigenlijk niet zo lag. Hoewel hij uitblinkt in filologie, geraakt hij slechts met moeite door zijn eerste jaren. Daarom beslist hij van richting te veranderen en studeert vanaf dan Engelse taal en literatuurwetenschappen. In 1915 studeert hij af met grootste onderscheiding. Een jaar later trouwt hij met Edith en wordt naar het front gestuurd, waar hij echter al weer snel weg mag wegens een besmetting met de loopgravenkoorst.

Oxford

Tien jaar na zijn afstuderen, in 1925, wordt hij benoemd als professor Anglo-Saksische talen te Oxford. En hoewel hij, zeker naar huidige standaarden, maar weinig publiceerde, was hij zeker niet inactief. Zo stichtte hij een clubje, de 'Inklings', een verzameling van gelijkgezinden, samen praatten ze over (en in) nieuwe talen en schreven als ze konden. En toen.. tijdens het verbeteren van een examen merkt hij op dat één van zijn studenten toevallig een lege pagina heeft toegevoegd bij zijn antwoorden. Wat hem dreef zal niemand weten, want opeens schrijft hij zonder duidelijke reden de eerste zin van 'De Hobbit' op : In a hole in the ground there lived a Hobbit. Tolkien begon zeer geïnteresseerd te geraken in zijn verzonnen Hobbit: waar woonde dit schepsel ? wat at hij ? en hoe zag hij eruit ? Op basis van zijn nota's schrijft hij in 1937 De Hobbit. Het boek was meteen een succes, en zijn uitgever drong aan op een vervolg. Dat moest volgens Tolkien komen in meer achtergrond, dus schreef hij Quenta Silmarillion, vol met de sages en poezie die zijn eerste werk in perspectief bracht. Silmarillion kende echter geen succes bij de uitgever, niet commercieel interessant volgens hem.

Lord of the Rings

Tolkien schreef dan maar een vervolg op de Hobbit, hetgeen uiteidelijk de Lord of the Rings zou gaan heten, het werk werd gepubliceerd in drie delen tussen 1954 en 1955. Het boek kende meer succes dan verwacht, het verdiende zijn uitgave terug, meer dan men had gehoopt. In 1956 maakt de BBC er een 12-delig luisterspel van. Het echte grote succes van Tolkien heeft plaats in 1965 wanneer er een veel goedkopere piraat-versie in paperback wordt gedrukt. Het proces rond de auteursrechten zorgde ervoor dat opeens heel de USA gehoord had van zijn werk en enkele jaren later had de hoogleraar miljoenen fans. Buiten het weinig bekende The Adventures of Tom Bombadil schreef hij verder niets meer over de Ring. Na Tolkien's dood in 1973 verscheen er echter nog Silmarillion in 1977 en in 1980 publiceert een van zijn zonen een selectie van onvoltooide verhalen over midden-aarde in Unfinished Tales of Númenor and Middle-earth.

Verfilmingen

Hoewel daar misschien spoedig verandering in komt zijn de voorgaande verfilmingen van Tolkiens werk nauwelijks bekend. Zowel De Hobbit, als de drie delen van In de ban van de Ring zijn verfilmd als tekenfilm. In 1978 verschijnt de tekenfilm De Hobbit door Jules Bass en Arthur Rankar Jr, een absolute miskleum, veroorzaakt door een zichtbaar gebrek aan geld, te beperkte fantasie en een lelijke tekenstijl. Datzelfde verschijnt overigens ook The Lord of the Rings, die boek 1 als de helft van boek 2 verfilmd. Oorspronkelijk was de bedoeling de drie delen te verfilmen maar eens te meer geraakte het geld op. Net zomin als het vervolg The return of the King (opnieuw door Bass en Rankar) kende deze tv-film succes. En met reden: de tekenfilms geven een clichématige, oninteressante en ongeïnspireerde weergave van een boek dat zoveel meer verdiende. Tolkien wist dit trouwens, want hoewel hij de filmrechten verkocht, leek het hem onmogelijk zijn werk ooit te verfilmen.

 

Frank Moens

Leve de Belgische film, zelfs de Vlaamse!

Het vooroordeel is waarschijnlijk al zo oud als de Belgische film zelf: Belgen kunnen geen films maken. De Walen zijn misschien de schade terug aan het inhalen (denk aan Les Convoyeurs Attendent of Rosetta), maar de Vlamingen bakken er geheid niets van. Neen, Vlaamse film staat gelijk aan boekverfilmingen (Daens, Karakter, De Witte van Sichem); by-the-book brave en correcte regie (Iedereen Beroemd, Pauline & Paulette), onrealistische acteurprestaties en 'willen-maar-niet-kunnen'-films vanwege hun kleine budget. Vanzelfsprekend is deze kritiek niet helemaal onterecht. De Vlaamse film heeft inderdaad draken van films opgeleverd, denk bijvoorbeeld aan zowat alle films van Rob Van Eyck (Blue Belgium), onze Ed Wood van eigen bodem of aan de VTM-verlengstukken (Costa!, Oesje, Plop). Vele Belgische films floppen dan ook omdat ze al te zeer het Amerikaanse 'Grote Voorbeeld' trachten te volgen. In een interview met K.U.T wijst Peter Missotten (regisseur The Cutting) erop dat de Europese cinema zelf haar bestaansreden ontneemt wanneer ze haar eigenheid ontkent. Laat spectaculaire actiefilms, method-acting en computerenhanced special effects aan de Amerikanen, op dat vlak zijn ze toch niet te kloppen. De Europese film was volgens hem al lang gered geweest wanneer hierin duidelijker en meer gedurfde keuzes zouden gemaakt zijn. Misschien ligt het allemaal ook weer niet zo simpel, feit blijft dat er in vrij korte tijd een aanzienlijk aantal Belgische films zijn uitgekomen van hoge kwaliteit. Het is echter vreselijk jammer dat de meerderheid van deze films zo goed als zeker nooit het reguliere circuit zullen bereiken. Onderstaande besproken films zal u dan waarschijnlijk ook alleen maar op festivals of in de betere (lees: kleinere, onbekende en stilaan bijna onbestaande) cinema te zien krijgen. Voor sommige films is dit best te begrijpen, The Cutting bijvoorbeeld is ook nooit bedoeld geweest voor een groot publiek. Deze film die er trouwens veel duurder uitziet dan hij gekost heeft (9 miljoen Bfr) zal nooit volle zalen trekken, of het nu in het Nederlands gesproken wordt of niet. Anders is het met bv. Le Lait de la Tendresse Humaine, een titel die iedereen al zou kennen mocht hij van Amerikaanse makelij zijn. Of Olivetti 82, een originele thriller die pas over enkele maanden zal uitkomen, maar waarschijnlijk ook dan niet meteen de boxoffice hit van de week zal worden. De Belgen weten ook helemaal niet wat voor talent ze op eigen bodem huisvesten. Marion Hänsel bijvoorbeeld.. haar films zijn gegeerd door alle filmcritici en schuimen wereldwijd de verschillende festivals af, maar wat leest u over haar in de Belgische (en dan zeker de Vlaamse) pers ? Niets. Toch leverde ze met 'Nuages: Lettres à mon fils' (Wolken: brieven aan mijn zoon) opnieuw een pareltje af. Benieuwd of u hem ooit te zien zult krijgen. Paradoxaal genoeg zal waarschijnlijk de 'slechtste' film uit het rijtje nog de meeste publieksaandacht krijgen. Falling is Belgisch, maar men heeft er alles aan gedaan dit te verbergen. In het Engels gesproken, met een Britse cast en in een Amerikaans jasje zal u deze film straks wel in het lokale multiplex kunnen bekijken, maar weet dan dat er veel beter te krijgen was.

 

Frank Moens

Terugblik op 2006

We kijken voldaan terug op 2006. Er waren weinig hoogvliegers te bespeuren, maar toch doken voldoende kwalitatieve films op om ons tevreden te stellen. Hollywood ging de politieke toer op, een pak getalenteerde Mexicanen ging het in de States proberen en Azië hield zich verdacht rustig. Duitsland kwam dan weer aanzetten met enkele stevige films, maar Vlaanderen hield zich als vanouds bezig met bedroevende producties – hoewel Bert Anciaux daar anders over denkt. Wat ons vooral opviel:

Beste filmbitch

Zonder enige twijfel Meryl Streep, het enige goede aan <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/devilwearsprade.shtml>The Devil Wears Prada</a>. Gevolgd door Jodie Foster in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/insideman.html>Inside Man</a>.

Vetste buik

Die van George Clooney in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/syriana.html>Syriana</a>. Hij kreeg er wel een Oscar voor.

Eervolle vermelding voor Oliver Platt in <a href=” http://www.kutsite.com/recensie/casanova.html”>Casanova</a>.

Acteur die voor de meest contrasterende rollen koos

Philip Seymour Hoffman, als geaffecteerde schrijver in <a href= http://www.kutsite.com/recensie/capote.html>Capote</a> maar ook als slechterik van dienst in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/missionimpossible3.html>Mission: Impossible 3</a>.

Minst begrijpelijke film

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/newworld.html>The New World</a> (maar toch van genoten) en <a href=http://www.kutsite.com/recensie/takeshis.html>Takeshis</a> (maar toch goed geslapen).

Bert Anciauxprijs voor Goede Bedoelingen

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/quandoseinato.html>Quando Sei Nato</a> en < a href=http://www.kutsite.com/recensie/shootingdogs.html>Shooting Dogs</a>.

Beste gezichtsbekleding

1. Het masker van V in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/vforvendetta.html>V for Vendetta</a>
2. De tentakels van Bill Nighy in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/piratesofthecaribbean2.html>Pirates of the Caribbean 2</a>.
3. Kelsey Grammer als harige smurf in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/xmen3.html>X-Men 3</a>.

 

Misstap van het jaar

Wat bezielde Charlotte Rampling om mee te spelen in  <a href=http://www.kutsite.com/recensie/basicinstinct2.html>Basic Instinct 2</a>?

 

Beste shockmomenten

<a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2005/ecstasy.html>The Great Ecstacy of Robert Carmichael</a>. Over perverse pretbedervers.

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/roadtoguantanamo.html>The Road to Guantanamo</a> of ook: de wereld is een rotte plek;

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/united93.html>United 93</a>. Realistische horror.

 

Beste anticonceptiemiddel

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/nanny.html>Nanny McPhee</a>. Als u de etters uit deze film bezig ziet, wil u nooit meer kinderen.

 

Beste Duitse titel

Die Chaoscamper RV (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/rv.html>RV</a> dus)

 

Meest aan een lesbisch orgie doen denkend concept

zes babes in een grot in The Descent.

 

Slechtste remake

Kies maar uit: <a href=http://www.kutsite.com/recensie/pinkpanther.html>The Pink Panther</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/producers.html>The Producers</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/theomen.html>The Omen</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/Poseidon.html>Poseidon</a> en <a href=http://www.kutsite.com/recensie/wickerman.html>The Wicker Man</a> waren allemaal even abominabel.

 

Belachelijkste concept

De baby met het hoofd van Marlon Wayans in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/littleman.html>Little Man</a>. Creepy!

 

Meest religieuze film

Niet The Nativity Story, maar wel <a href=http://www.kutsite.com/recensie/wtc.html>World Trade Center</a>, met een cameo van niemand minder dan Jezus Christus.

 

Stevigste kartonnen personage

Brandon Routh als Superman in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/supermanreturns.html>Superman Returns</a>.

 

Beste cast

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/prairiehomecompanion.html>A Prairie Home Companion</a>.

 

Beste casting

Queen Latifah als mammoet in Ice Age 2.

 

Beste casting volgens de regisseur zelf

M. Night Shyamalan in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/ladyinthewater.html>Lady in the Water</a>.

 

Minst geloofwaardige casting

James Gandolfini (°1961) als váder van Aida Turturro (°1962) en Mary Louise Parker (°1964) in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/romance.html>Romance and Cigarettes</a>.

 

Minst verklaarbaar niet in de bioscoop uitgebrachte film

De door Nick Cave geschreven western The Proposition. En het naar verluidt oersaaie maar niettemin door sterren bevolkte All the King’s Men (Anthony Hopkins, Sean Penn, Jude Law, Kate Winslet, James Gandolfini, Patricia Clarkson en Mark Ruffalo!)

 

Meest door God beproefde filmpersonage

De pastoor uit <a href=http://www.kutsite.com/festival/bifff2006/adamsapple.html>Adam’s Apples</a>. Hoewel het Ralph Fiennes ook niet meezat in  <a href=http://www.kutsite.com/recensie/constantgardener.html>The Constant Gardener</a>.

 

Beste vanuit het niets opduikende hoofdacteur en –actrice

Jalil Lespert, veelbelovend in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2005/petitlieutenant.shtml>Le Petit Lieutenant</a>

Felicity Huffman, fenomenaal in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/transamerica.html>Transamerica</a>.

 

Griezeligste verschijning

Het monster met ogen in zijn handen in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/panslabyrinth.shtml>El Laberinto del fauno</a>.

De naakte Azamat Bagtaov in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/borat.html>Borat</a> was ook niet meteen appetijtelijk.

 

Beste quote

<b>I have had it with these motherfucking snakes on this motherfucking planes!</b> Uit <a href=http://www.kutsite.com/recensie/snakesonaplane.html>Snakes on a Plane</a>, een film die enkel uit slagzinnen bestond.

 

Saaiste film

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/whitecountess.html>The White Countezzzz</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/askthedust.html>Ask the Duzzzz</a> en uiteraard <a href=http://www.kutsite.com/recensie/davincicodfe.html>The Da Vinzzzi Code</a>.

 

Meest op school te verwachten filmvoorstelling in 2007

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/inconvenientturth.html>an Inconvenient Truth</a>. Terwijl wij nochtans <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/knallhart.shtml>Knallhart</a> aanraden.

 

Openbaar masturberen was in:

Mathias Schoenaerts in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/dennisvanrita.html>Dennis Van Rita</a>, op een speelplein.

Owen Kline in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/squidandwhale.html>The Squid and the Whale</a>, in de bibliotheek.

 

Lelijke brillen

Filip Peters in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/helvantanger.html>De Hel van Tanger</a>.

Helen Mirren in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/queen.shtml>The Queen</a>.

 

Beste sigarettenpromotie: <a href=http://www.kutsite.com/recensie/goodnightandgoodluck.html>Good Night and Good Luck</a>.

 

Het decor was beter dan de film

De combinatie van beton, metaal en glas gaf <a href=http://www.kutsite.com/recensie/aeonflux.html>Aeon Flux</a> een reden van bestaan. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/geisha.html>Memoirs of a Geisha</a> had betere decorbouwers dan scenaristen. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/marieantoinette.html>Marie-Antoinette</a>

en <a href=http://www.kutsite.com/recensie/scienceofsleep.html>The Science of Sleep</a> vielen dan weer op omdat ze goed én knap aangekleed waren/

 

Beste koppels

Eva Green en Daniel Craig in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/casinoroyal.html>Casino Royale</a>.

Jake Gyllenhaal en Heath Ledger in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/brokebackmountain.html>Brokeback Mountain</a>.

Reese Witherspoon en Joaquin Phoenix in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2005/walktheline.shtml>Walk the Line</a>.

 

Mooiste volk in één film

Cameron Diaz, Jude Law, Kate Winslet en Jack Black in The Holiday. Euh… zonder Black dan.

 

Meest karikaturale slechterik

Vincent Cassel in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/derailed.html> Derailed</a>.

 

Leukste verkleedpartij

Jim Carrey en Téa Leoni in diverse outfits in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/funwithdickandjane.html>Fun with Dick and Jane</a>.

 

Beste feelgoodmovie

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/burtmunro.html>The World’s Fastest Indian</a> ging ongegeneerd voor sentiment.

<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/missshunshine.shtml>Little Miss Sunshine</a> deed ieders hart smelten.

 

Seniorenprijs

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/vidangeperdue.html>Vidange Perdue</a>. Alles liever dan Lieven Debrauwer.

 

Jong talent in de pijplijn (hier gaan we meer van horen).

Paul Dano in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/missshunshine.shtml>Little Miss Sunshine</a>

Lou Taylor Pucci in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/thumbsucker.html>Thumbsucker</a>.

Jodelle Ferland in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/tideland.html>Tideland</a>

 

Beste kindacteurs:

Alle kinderen uit <a href=http://www.kutsite.com/recensie/babel.html>Babel</a>.

Abigail Breslin in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/missshunshine.shtml>Little Miss Sunshine</a

 

Beste Vlaamse acterende zanger: Arno in <a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2006/komma.html>Komma</a>.

Slechtste Vlaamse acterende zanger: Jelle Cleymans in <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/windkracht.shtml>Windkracht 10</a>. (Hoewel, is dat wel een zanger?)

 

Prijs voor groenste landschappen

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/windthatshakesthebarley.html>The Wind that Shakes the Barley</a>. Waar we blijkbaar niets anders over wisten te vertellen.

 

Goorste seks

seks met dikke mensen, slachtafval of een houten plank (<a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2006/taxidermie.html>Taxidermia</a>).

Het volkslied zingen in iemand’s aars. (<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/shortbus.Shtml>Shortbus</a>)

 

Beste trio

Kevin Bacon, Colin Firth and Rachel Blanchard in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/wherethetruthlies.html>Where the Truth Lies</a>

 

Kunstigste zwart-wit

<a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2005/darkhorse.html>Dark Horse</a>.

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/goodnightandgoodluck.html>Good Night and Good Luck</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/13tzameti.html>13 (Tzameti)</a>.

 

Meest intense actie

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/casinoroyal.html>Casino Royale</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/munich.html>Munich</a>,

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/miamivice.html>Miami Vice</a>.

<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/childrenofmen.shtml>Children of Men</a>

 

 

Foutste film

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/hooligans.html>Hooligans</a> maakt ons wijs dat hooligans ook toffe mensen zijn.

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/breakup.html>The Break Up</a> geeft elke man de toelating een smeerlap te zijn.

Get Rich and Die Trying had gewoon een platte affiche.

 

Lelijkste kapsel

Alle recruten in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/jarhead.html>Jarhead</a>.

 

Meest karikaturale Fransman

Gérard Depardieu nog maar eens, in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/lastholiday.html>Last Holiday</a>.

Audrey Tautou legde het er ook wat dik op in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/davincicodfe.html>The Da Vinci Code</a>.

 

Meest voorspelbare film

<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2005/unfinishedlife.shtml>An Unfinished Life</a> en North Country. Toevallig als ‘vrouwenfilms’ gepromoot?

 

Meest egomaniakale film

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/latigraelaneve.html>La tigre e la neve</a> van Roberto Begnini.

 

Slechtste sequel

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/basicinstinct2.html>Basic Instinct 2</a>. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/underworldevolution.html>Underworld Evolution</a>. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/fastandfurious3.html>The Fast & the Furious 3: Tokyo Drift</a>. Cheaper by the dozen 2. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/garfield2.html>Garfield 2</a>. Scary Movie 4. enz.

 

Meest vergezochte titel

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/luckynumberslevin.html>Lucky Number Slevin</a>.

 

Beste ode aan het leven

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/avril.html>Avril</a>.

 

Beste prestatie door een middelmatig acteur

Keanu Reeves, hilarisch als alternatieve tandarts in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/thumbsucker.html>Thumbsucker</a>.

Matt Dillon als drankorgel in <a href=http://www.kutsite.com/recensie/factotum.html>Factotum</a>.

 

Zij waren overal:

 

Colin Farrell (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/newworld.html>The New World</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/miamivice.html>Miami Vice</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/askthedust.html>Ask the Dust</a>)

Christopher Plummer (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/insideman.html>Inside Man</a>., <a href=http://www.kutsite.com/recensie/newworld.html>The New World</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/lakehouse.html>The Lake House</a>, <a href=” http://www.kutsite.com/recensie/syriana.html>Syriana</a>)

Jennifer Aniston (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/breakup.html>The Break Up</a>, Friends with Money, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/derailed.html> Derailed</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/rumorhasit.html>Rumor Has It</a>)

Daniel Craig (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/munich.html>Munich</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/casinoroyal.html>Casino Royale</a>, <a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2006/fateless.html>Fateless</a>)

Clive Owen (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/derailed.html> Derailed</a>, <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/childrenofmen.shtml>Children of Men</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/insideman.html>Inside Man</a>.)

Willem Dafoe (<a href=http://www.kutsite.com/recensie/parisjetaime.html>Paris, je t’aime</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/americandreamz.html>American Dreamz</a>, <a href=http://www.kutsite.com/recensie/insideman.html>Inside Man</a>.)

 

Beste Soundtracks:

 

1. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/miamivice.html>Miami Vice</a>
2. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/marieantoinette.html>Marie-Antoinette</a>
3. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/ucarmenekhayelitsha.html>U-Carmen ekhayelitsha</a>
4. <a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2005/walktheline.shtml>Walk the Line</a>
5. <a href=http://www.kutsite.com/recensie/brokebackmountain.html>Brokeback Mountain</a>

 

Beste Posters

 

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/lordofwar.html>Lord of War</a>

<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2006/brick.shtml>Brick</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/constantgardener.html>The Constant Gardener</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/babel.html>Babel</a>

<a href=http://www.kutsite.com/festival/gent2005/meandyou.shtml>Me and You and Everyone We Know</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/marieantoinette.html>Marie-Antoinette</a>

<a href=http://www.kutsite.com/festival/fffb2005/darkhorse.html>Dark Horse</a>.

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/vforvendetta.html>V for Vendetta</a>

<a href=http://www.kutsite.com/recensie/junebug.html>Junebug</a>

<a href=” http://www.kutsite.com/recensie/theking.html”>The King</a>

 

Lelijkste poster: The Shaggy Dog

 

 

 

 

Sven De Schutter

TOP 2003 - De beste films van 2003

 

Frank Moens

K.U.T heeft gequizd

Na een maandenlange voorbereiding mocht de K.U.T-redactie afgelopen vrijdag de apotheose van haar werk beleven: de vierde editie van de K.U.T-quiz wist meer dan 100 deelnemers naar Leuven te lokken. Een korte terugblik. De Labozaal van Kunstencentrum STUK kon het dertigtal ploegen nog net aan. Voor de gelegenheid werd uitgepakt met een technische ondersteuning van hoog niveau. We projecteerden de vragen en fragmenten op maar liefst 4 grote beeldschermen. Zo kon om half acht aangevangen worden met 10 vragenreeksen, goed voor 100 filmvragen. De eerste ronde bleek op het eind van de avond ook meteen al de moeilijkste. Schadelijk voor het moreel van iets minder onderlegde ploegen. Maar daar waar kennis tekort schoot, bleken de fragmenten gevarieerd en vaak grappig of spectaculair genoeg om verveling tegen te gaan. De eerste tien vragen bleken vooral voor één ploeg flink doorbijten: The Godmother, part II, een ploegje bestaande uit ... oud-K.U.T-redacteurs. Zij haalden 0 op 10. Van vriendendiensten was dus zeker geen sprake. De K.U.T-redactie had zijn best gedaan de 100 vragen in 10 thema's te gieten. In Kust ze kwamen 10 filmkussen aan bod. Romantiek bleek echter vaak ver te zoeken. Een robotkus of incestkus, een alienkus of een experimentele hermontage van een klassieke Hitchcockkus, tot zelfs een kus tussen hond en mens, het zat er allemaal in. En wist u dat de eerste op pellicule vastgelegde kus uit 1896 dateert? De Citytrips namen u mee naar 10 al dan niet fictieve filmsteden. Dat Truman Burbank in Seahaven opgroeide, bleek door slechts 3 ploegen geweten te zijn. Verbazing alom bij de redactie toen hier een vraag opdook waarop geen enkele ploeg het antwoord wist. In een fragment uit Brother van Takeshi Kitano bleek de skyline van Los Angeles toch niet herkenbaar genoeg. Dat er in het fragment enkel Japans gesproken werd, zette natuurlijk heel wat ploegen op het verkeerde been. De rubriek Smakelijk draaide om al dan niet lekkere fragmenten. Scènes waarin eten of bij uitbreiding de spijsvertering centraal stond. Fragmenten uit Ravenous, Taxidermia, Nói Albinói en The Green Butchers stonden in schril (en bloederig) contrast met lekkernijen uit Marie-Antoinette. We vonden er ook een kans Louis de Funès te laten opduiken. Zijn Soupe aux Choux werd door bijna de helft van de groepen geraden. Fijn dat u ook de minder verfijnde klassiekers blijft waarderen. In Geinige Generieken werd een eerbetoon gebracht aan de creativiteit waarmee sommige filmmakers de credits vormgeven. We geven toe dat het veelgevraagd was de Amerikaanse komedie Dead Man on Campus te herkennen. Ook deze vraag werd dus door geen enkele ploeg correct beantwoord. Dat American Splendor niet om Robert Crumb, maar om Harvey Pekar draait, besefte de redactie ook pas op het laatste moment. We blijken dus niet onfeilbaar te zijn. Dat in de begingeneriek van Team America: World Police de titel te zien was, maakte deze vraag een weggevertje natuurlijk. Opvallend dat dan nog 2 groepen een fout antwoord gaven. De Doe-het-zelf-reeks fêteerde de inventieve knutselaar achter de pc. Zelfgefilmde parodiën en hilarische hermontages van allerlei bekende films, zoals overdadig te vinden op het internet, zorgden voor leuke momenten. Brokeback Mountain met konijnen in de hoofdrol, Monthy Python in lego of een horrorversie van Mary Poppins, ... De bijhorende vragen bleken echter niet altijd zo makkelijk. Slechts 2 groepen wisten bijvoorbeeld perfect de techniek te benoemen waarmee Bill aan zijn einde komt in Kill Bill 2. Gelukkig was de jury mild en werden allerlei variaties op de Five Point Palm Exploding Heart Technique goedgekeurd. De Qué-reeks irriteerde enkele fervente filmfans. Vragen welke taal men in een bepaald filmfragment spreekt, doet toch geen beroep op de filmkennis? Wie de film herkent, heeft daar nochtans een duidelijke troef in handen. Niettemin bleek het fragment uit het Portugese Os Canabais voor de meesten te hoog gegrepen. Slechts één groep wist het juiste antwoord. Met verder ook het Xhosa (U-Carmen), het Québecquois (C.R.A.Z.Y.) en het Faeroërs (Bye Bye Bluebird) onder de juiste antwoorden, was dit best een uitdagende reeks. De Bedenkelijke Cameo's leverden enkele tenenkrommende fragmenten op. Billy Idol in The Wedding Singer, Lance Armstrong in Dodgeball en George Lucas in Beverly Hills Cop II, waren makkelijk. Dat David Hasselhoff zichzelf letterlijk te kakken zet in John Waters' A Dirty Shame was vooral hilarisch. Dat bijna alle groepen ook Kenji Gooris herkenden in Plop in de Stad, bewees dat u al even graag roddelblaadjes leest als filmmagazines. K.U.T liet zich vooral kennen in Komt-ie! Tien filmorgasmes van heel diverse aard zorgden voor heel wat gekreun en gekwak op het doek. Aartsmoeilijk bleek daarbij de naam te zijn van Sam Taylor Wood, de Britse videokunstenares wiens kortfilm Love You More niet zo bekend bleek te zijn. De andere fragmenten kwamen uit heel wat toegankelijkere films, maar dat zorgde nog niet voor makkelijke vragen. Een bijzonder leuke reeks fragmenten vond zijn plaats in Sterren op de dansvloer. Tien scènes waarin duchtig gedanst werd, doorgaans door een grote groep mensen. Of het nu in de gevangenis was (High Heels), in het toilet (The Wayward Cloud) of in het station (The Fisher King), het werkte haast aanstekelijk. En er waren tochvier groepen die de Braziliaanse klassieker Orfeu Negro uit 1959 herkenden. Elke ronde werd afgesloten met een meerkeuzevraag, waarbij telkens gevraagd werd hoe een bepaald filmfragment verder ging. De Noorse zombiefilm Dead Snow was nog zo nieuw dat wellicht niemand in de zaal hem al had gezien. Welk lichaamsdeel dus al dan niet tot leven kwam of afgebeten werd, kon door erg weinig groepen correct geraden worden. Dat de psychologische horrorthriller Teeth een meisje met een bijtende vagina opvoert of een menstruerende Jenny McCarthy een bloedspoor trekt door de supermarkt (Dirty Love) leverde opnieuw enkele smakeloze fragmenten op die de vettige trekjes van bepaalde redactieleden nog eens beklemtoonden. En wist u dat Spongebob eens gered werd door David Hasselhoff zelve? Zo bleek dit overigens de enige acteur te zijn die in meer dan één fragment mocht opdraven. Het kan niet altijd Pacino zijn. Van bij de start bleken drie ploegen voor de overwinning te gaan: de MacGuffins, het Gentleman's Agreement en Married with Movies liepen elkaar tot het einde toe voor de voeten. Uiteindelijk bepaalde één punt verschil dat Gentleman's Agreement het zou halen van de MacGuffins. Hun score van 76 op 100 stak schril af tegen de 20 op 100 van de laatste ploeg. Filmkenners en filmliefhebbers zijn nog steeds twee heel verschillende begrippen, maar niettemin kregen we de indruk dat iedereen het best naar zijn zin had. Tot de volgende keer. Binnen een jaar of tien. De K.UT quiz werd mede mogelijk gemaakt door...

 

Sven De Schutter