Een vooruitblik op de Oscars van 2015

Het was alweer enige tijd geleden dat The Academy het overgewicht van zijn blanke, conservatieve leden liet blijken in de nominaties. De laatste jaren werden immers al vrij vaak films genomineerd die iets scherper of controversiëler durfden uit de hoek komen, zoals Brokeback Mountain, The Hurt Locker of Zero Dark Thirty. Ook films als The Master, Amour, Django Unchained of Inglourious Basterds wisten genomineerd te worden ondanks ze voor veel stemgerechtigden wellicht te onconventioneel of moeilijk waren.

Van deze tendens - als het al zo genoemd kon worden - is dit jaar niets te merken. The Academy hemelde terecht enkele pareltjes op, maar richtte de spots ook op al te brave, routineuze producties. Dat was weliswaar altijd al het geval - een artistiek grensverleggende film als Under the Skin zal wel nooit in aanmerking komen - maar er kwam vooral reactie op het feit dat alle genomineerde acteurs blank zijn, dat het rassendrama Selma schandalig ondergewaardeerd bleef en een oorlogsprent als American Sniper die mogelijk de rechts-conservatieven pleziert, zoveel aandacht kreeg. Meer zelfs, het viel op dat 7 van de 8 films die het tegen elkaar opnemen in de categorie Beste Film, een blank, mannelijk hoofdpersonage hadden.

BESTE FILM

AMERICAN SNIPER

Clint Eastwood's gecontesteede maar succesvolle film over een getraumatiseerde scherpschutter, heeft zijn verdiensten op artistiek vlak maar kiest voor een al te eenzijdige, ietwat promilitaristische kijk op de zaak. Kreeg nog 5 andere nominaties.

BIRDMAN

De artistiek gezien meest interessante uit het lijstje, voornamelijk omwille van de overrompelende visuele stijl. Toch is dit ook als substantiële en hartverwarmende bespiegeling over succes en de zin van het leven, een terecht genomineerde film. Wist in totaal 9 nominaties binnen te rijven.

BOYHOOD

De te kloppen favoriet: dit over 12 jaar gefilmde drama is zo coming-of-age als maar kan en gunt ons een meeslepende kijk op het opgroeien. Voor Richard Linklater lonkt eindelijk eens Oscargoud. Maakt kans op nog 5 andere Oscars.

THE IMITATION GAME

Het soort klassieke film dat The Academy graag ziet, maar deze film over codekraker Alan Turing, is te vlak en onpersoonlijk om van goede cinema te spreken. Een onterechte kanshebber - en dat in 8 categoriën.

THE GRAND BUDAPEST HOTEL

Wie had durven denken dat deze wonderbaarlijke en koldereske vertelling tjokvol losgeslagen acteurs in oogstrelende decors, spek naar de bek van The Academy zou zijn? Eindelijk ook, die waardering voor de grandioze Wes Anderson. Maar mogen we dit nu net zijn minst bezielde film uit zijn oeuvre noemen? Toch goed voor 9 nominaties.

SELMA

De enige uit de lijst met een afwijkend thema. Dit met lof overladen drama stelt een legendarische mars centraal die Martin Luther King voerde om stemrecht voor zwarten te bekomen. Dat de film geregisseerd werd door een zwarte vrouw, zou volgens insiders de kansen voor de prent verkleind hebben. De film kreeg ook slechts één andere nominatie, voor Beste Song.

THE THEORY OF EVERYTHING

De tweede al te brave, zelfs pover uitgewerkte biografie in deze lijst, en dus ook de tweede onterecht genomineerde. De biografie van Stephen Hawking moet het hebben van zijn acteurs, en daar stopt het dan ook. Kreeg nog 4 nominaties.

WHIPLASH

De sympathiekste film van de 8 genomineerden. Wat begon als een bescheiden festivalfilmpje groeide uit tot een publiekslieveling. Een heerlijke, intense film, en dan nog wel een debuut. Men zal de Oscar voor Beste Scenario dan ook wellicht aan cineast Damien Chazelle schenken. 

Dat er geen twee films goed genoeg werden bevonden - of het vereiste aantal stemmen haalden, men doet nogal vaag over de procedure hierachter - om de categorie tot 10 uit te breiden, is haast niet te geloven als je ziet welke films zeker tot het betere werk behoorden en in de meeste gevallen wél in andere categorieën terug te vinden zijn. Nightcrawler werd wellicht te duister bevonden, Inherent Vice te bizar en onbegrijpelijk, Unbroken te onopvallend, Mr. Turner te kleinschalig en Gone Girl niet klassiek genoeg. Waarom stevige neoclassistische prenten als Foxcatcher en A Most Violent Year dan niet genomineerd werden, valt al moeilijker te concluderen. 

BESTE ACTEUR

Benedict Cumberbatch als Eddie Redmayne timmeren beiden al jaren aan de weg. We hebben al tal van degelijke vertolkingen zien brengen. Voor Cumberbatch leidde dat tot een toenemende populariteit, van Redmayne hadden zelfs heel wat filmliefhebbers nog nooit gehoord. Beide vertolken ze het soort rol dat The Academy wel lust: gebaseerd op bestaande,ietwat tragische figuren, vechtend om aanvaarding, van groot belang voor de wetenschap. Hoezeer Redmayne zich ook fysiek verplaatst heeft in Stephen Hawking (The Theory of Everything) en Cumberbatch zich de autistische eigenschappen van Alan Turing ook eigen heeft gemaakt (The Imitation Game), voor beide heren zijn dit eigenlijk niet de beste vertolkingen van hun carrière. Je ziet ze net iets te nadrukkelijk naar die filmprijzen hengelen.

Bradley Cooper - toch ooit een weinig betekenend acteur, nu al voor de derde opeenvolgende keer genomineerd voor een Oscar - is momenteel ongemeen populair. Als Chris Kyle, een getraumatiseerde scherpschutter, zet hij een meer dan degelijke vertolking neer in American Sniper. Steve Carell, nog zo iemand die je niet snel met bekroningen associeert, verbluft als de creepy miljonair John du Pont in Foxcatcher. Ook zijn nominatie is aannemelijk en terecht.

De acteur die zichzelf echter het meest overtroffen heeft en een waarlijk fenomenaal personage neerzette, is natuurlijk Michael Keaton, die op zijn 63e een comeback van jewelste maakt en voor het eerst genomineerd werd voor een Oscar (behalve Cooper zijn het overigens allemaal debutanten in deze categorie). Zijn rol in Birdman is de enige die niet op een bestaand persoon gebaseerd is, maar getuigt wel van het meest bravoure. Hij won tot nog toe het meest filmprijzen van de vijf heren, maar de kans is toch niet gering dat Redmayne hem die Oscar afsnoept. 

Jammer maar helaas: Jake Gyllenhaal stond wellicht erg dichtbij een verdiende nominatie, met zijn huiveringwekkende rol in Nightcrawler. Ook Timothy Spall, die in Cannes bekroond werd als Beste Acteur, had als Mr. Turner een nominatie verdiend. David Oyelowo, die Martin Luther King speelt in Selma, werd ook een grote kans toegeschreven. Het is zijn afwezigheid in deze categorie die mee de kritiek bepaalde. Tenslotte hadden ook Joaquin Phoenix en Oscar Isaac voor respectievelijk Inherent Vice en A Most Violent Year genomineerd kunnen worden. 

BESTE ACTRICE

Grootste verrassing in deze categorie is de nominatie voor Marion Cotillard, die in Deux jours, une nuit imponeert als de strijdvaardige Sandra. Het is voor het eerst dat een actrice genomineerd werd voor een Belgische film, al is Cotillard (die in 2008 al een Oscar won) zelf Franse natuurlijk.

De Britse Felicity Jones speelt de vrouw van Stephen Hawking in The Theory of Everything. Ze doet dat goed en daarmee is alles gezegd. Haar landgenote Rosamund Pike bracht het er uitstekend vanaf in Gone Girl, een complexe maar ook wat riskante rol die best lachwekkend had kunnen zijn in handen van een minder onderlegde actrice. Voor beide dames is het de eerste nominatie. 

Dat Reese Witherspoon nog een keer zou opduiken in deze categorie hadden we niet meer durven voorspellen. Ze won in 2006 heel terecht een Oscar voor Walk the Line, maar de laatste jaren ging het niet bepaald schitterend met die carrière. In Wild speelt ze een vrouw die tot zichzelf komt tijdens een barre voettocht - alweer een rol gebaseerd op een bestaand persoon - en dat doet ze dus naar verluidt niet slecht. Al waren er bijzonder weinig opmerkelijke vertolkingen dit jaar en was de concurrentie dus mager.

2015 wordt echter het Oscarjaar voor Julianne Moore. Na een rijke carrière vol gedurfde en prachtige vertolkingen, blijkt ze eindelijk dat beeldje verdiend te hebben. She's long due, zeggen ze dan in het wereldje. Moore, intussen 54, werd al 3 keer eerder genomineerd, maar de laatste keer was wel al 12 jaar geleden. In het naar verluidt matige Still Alice speelt ze een vrouw die op jongere leeftijd alzheimer krijgt. Een typische Oscarrol, maar Moore is sowieso aan die beloning toe.

Even werd nog gevreesd dat Jennifer Aniston zou genomineerd worden, omdat ze in het indiedrama Cake zonder make-up acteert en daarmee haar grenzen blijkbaar vermeldenswaardig verlegd heeft. Dank aan Cotillard om daar een stokje voor te steken. Er was lang vooraf ook voorspeld dat de altijd goeie Amy Adams zou genomineerd worden, voor haar rol als kunstenares Margaret Keane in Big Eyes. Dit drama van Tim Burton werd echter zo lauw onthaald dat daarmee ook Adams' kansen op een zesde nominatie verspeeld werden. 

BESTE REGIE

Tot 10 films kunnen in aanmerking komen voor Beste Film, maar slechst 5 regisseurs daarvan mogen op een Oscar hopen. Bizar is dan nog dat dit jaar één van de 5 genomineerde cineasten, Bennett Miller van Foxcatcher, zijn film niet ziet opduiken in de lijst van genomineerde films. Hij won overigens in Cannes al de Gouden Palm voor die film. 

De vier andere genomineerden zijn Richard Linklater (Boyhood), Wes Anderson (The Grand Budapest Hotel), Alejandro González Iñarittu (Birdman) en de toch wat overschatte Noor Morten Tyldum die eigenlijk geen eigen touch aan The Imitation Game wist te geven en wiens plaats dus best naar één van de vele andere talenten had mogen gaan die dit jaar in aanmerking kwamen. Paul Thomas Anderson (Inherent Vice), Damien Chazelle (Whiplash), David Fincher (Gone Girl), Dan Gilroy (Nightcrawler), Mike Leigh (Mr. Turner), J.C. Chandor (A Most Violent Year) of zelfs Angelina Jolie (Unbroken), werden in de aanloop van de nominaties vermeld. Dat Ava Duvarney, de (zwarte) cineaste van Selma niet genomineerd werd, schoot bij menig progressieveling in het verkeerde keelgat, maar laat ons hopen dat deze dame die nominatie niet hoopte te krijgen enkel omdat er nu eenmaal nog nooit een zwarte vrouwelijke regisseur genomineerd werd. Dat Clint Eastwood trouwens die 5e plaats niet innam, is eigenlijk al even vreemd, en brengt de boel dan toch weer in evenwicht, niet? Wellicht krijgt Linklater de Oscar, al zit Iñarittu hem op de hielen.   

BESTE ACTEUR IN EEN BIJROL

Net als bij Beste Actrice het geval was, kon ook deze categorie makkelijk voorspeld worden. Er waren amper andere vertolkingen die in die mate op goedkeuring konden rekenen dat ze in aanmerking kwamen. 

Ethan Hawke heeft misschien de minst opmerkelijke rol gespeeld van de vijf heren. Zijn personage isn Boyhood, een verre van perfecte vader, is degelijk uitgewerkt maar zou ook makkelijk door tal van andere acteurs tot een goed einde gebracht kunnen worden. Hawke werd al een keer eerder genomineerd (voor Training Day) maar ook nu weer lijkt dat eerder toeval, want een echt bijzonder acteur is hij niet. Ook voor Robert Duvall werd er wellicht zonder veel twijfel gestemd. De 84-jarige acteur was niet meer genomineerd sinds 1998 en in het niet echt hoogstaande The Judge is hij wel flink op dreef, maar die nominatie is in zijn geval toch vooral een soort eerbetoon - gecombineerd met de schrik dat er wellicht niet meer echt veel kansen zullen komen om de man te lauweren. 

Twee veel meer terechte nominaties zijn er voor Edward Norton en Mark Ruffalo. Norton is echt grandioos in Birdman - waarin hij dan nog wel (een versie van) zichzelf speelt. De acteur is vrijwel nooit slecht, maar de laatste tien jaar kreeg hij eigenlijk weinig opzienbarende rollen te pakken. Zijn eerdere nominaties dateren dan ook al van 1997 en 1999. Hij is overigens de enige acteur die in twee van de genomineerde films meespeelt (The Grand Budapest Hotel is de andere). Voor Mark Ruffalo levert zijn rol als worstelaar in Foxcacther hem zijn tweede, verdiende, nominatie op. Ruffalo is een acteur die films door zijn aanwezigheid versterkt en zelden teleurstelt. 

Het staat echter al sinds een half jaar vast dat de Oscar naar J.K. Simmons gaat, wellicht de minst bekende uit de groep. De eeuwige bijrolacteur - en meestal is bijrol nog een groot woord voor wat je hem kon zien doen in films als Spider-Man, Up in the Air of Burn after Reading - noemt men meestal 'de vader uit Juno', een mooie rol die echter intussen ook al 8 jaar achter ons ligt. Voor ons is Simmons gewoon de rechtvaardige politiechef Pope uit de serie The Closer, die we nu maar al graag roemen om zijn fenomenale vertolking in Whiplash. Er is dan ook geen enkele acteur die zo op een Oscar lijkt dan Simmons. 

Hadden eventueel toch nog een plaats in deze categorie kunnen bemachtigen: Josh Brolin, goed op dreef in Inherent Vice, en Channing Tatum, die in Foxcatcher de broer van Ruffalo speelt en toch heel wat lof kreeg voor die rol. 

BESTE ACTRICE IN EEN BIJROL

We hadden het Rene Russo echt gegund. Na op een dood spoor beland te zijn, terugkeren in optima forma met een knalfilm als Nightcrawler: dat had een nominatie verdiend. Het had ook een tendens kunnen versterkt hebben, dat met Michael Keaton, Laura Dern en Patricia Arquette opvallend veel nominaties gingen naar acteurs die al uitgerangeerd leken. Maar net als Jessica Chastain, die in aanmerking kwam voor A Most Violent Year, zal Russo de teleurstelling moeten doorslikken hebben.

Laura Dern is dus wel een van die tevreden dames. Vorig jaar nog werd haar vader nog genomineerd (Bruce Dern, heerlijk in Nebraska), voor haar zelf was het al 24(!) jaar geleden dat ze een Oscarnominatie kreeg. Dern heeft zich de voorbije jaren fanatiek op de bijrollen gesmeten (Little Fockers, The Fault in Our Stars, The Master) en dat levert nu eindelijk wat op. In Wild speelt ze de zieke moeder van Reese Witherspoon. 

Een tweede oudje is dus Patricia Arquette, die eigenlijk van geen tel meer leek in Hollywood en eigenlijk ook nooit als een echt goeie actrice werd beschouwd. Toen ze twaalf jaar geleden gecast werd in Boyhood, was haar sterrenstatus wel nog net iets groter. Weinig andere actrices zouden het aandurven de sporen van de tijd zo merkbaar in beeld te laten brengen. Nu is ze de gedoodverfde winnaar dus hopelijk komt daar een tweede adem uit voort.  

De ster van Emma Stone is de voorbije jaren werkelijk de hoogte in gekatapulteerd. Daar moest wel eens een Oscarnominatie van komen. In Birdman zagen we haar graag bezig, ook al is Stone niet de meest karaktervolle actrice. Voor Keira Knightley, negen jaar geleden al een keer genomineerd, valt niet zo veel eer te halen: haar rol in The Imitation Game was vrij oppervlakkig en haar vertolkingen zijn doorgaans net te weinig beheerst - is het niet altijd een beetje een Irritation Game?

Meryl Streep tenslotte kan nu en dan echt genietbaar zijn op het grote doek, dat ze voor haar rol als heks in de musical Into the Woods genomineerd werd, is puur omdat Streep nu eenmaal altijd eerst in aanmerking zal komen voor een Oscarnominatie. Dit is dan ook haar 19e nominatie, een moeilijk te evenaren record.

BESTE BUITENLANDSE FILM

Ons enthousiasme voor deze categorie is eerlijk gezegd niet zo groot meer nadat bleek dat het toch wel erg sterke Deux jours, une nuit niet meer in aanmerking kwam voor een Oscar. Het leuke maar nogal futiele Wild Tales uit Argentinië kan daar eigenlijk helemaal niet tegenop. Het Poolse Ida is van een heel andere orde, een kunstzinning in beeld gezet drama in zwart-wit, over de impact van het oorlogsverleden op het land. Cineast Pawel Pawlikowski zou gerust een speech mogen klaar liggen hebben.

Nochtans is Leviathan van de meesterlijke Andrey Zvyagintsev - en we houden het bij één vermelding van zijn naam - een geduchte concurrent. Het bezwerende in beeld gezette drama uit Rusland won immers de Bafta en de Golden Globe voor Beste Buitenlandse Film.

De twee andere genomineerden in deze categorie zijn het niet onaardige Timbuktu uit Frankrijk en Tangerines uit Estland.

De 87e uitreiking van de Oscars vindt plaats in de ochtend van maandag 23 februari en zal voor het eerst gepresenteerd worden door Neil Patrick Harris - NPH voor de vrienden. 

Update: 

De Oscar voor Beste Film ging naar Birdman, die ook de awards kaapte voor Beste Regie, Beste cinematografie en Beste scenario. The Imitation Game won de Oscar voor Beste aangepaste scenario. 

Eddie Redmayne won de Oscar voor Beste Acteur (The Theory of Everything) en Julianne Moore voor Beste Actrice (Still Alice). De twee speelden overigens samen in Savage Grace (2007), waarin ze moeder en zoon speelden net iets te close met elkaar omgingen. 

Patricia Arquette won als verwacht een Oscar voor Beste actrice in een bijrol voor Boyhood en zoals voorspeld werd J.K. Simmons Beste acteur in een bijrol voor Whiplash. 

De beste buitenlandse film werd Ida (Polen) van Pawel Pawlikowski. The Grand Budapest Hotel won 4 Oscars voor kostuums, muziek, decors en make-up. 

Sven De Schutter

Wat brengt 2015?

De helft van het cinemaplezier zit hem in het anticiperen. Op nieuwe projecten van onze favoriete filmmakers of op Amerikaanse producties waarover we voornamelijk dankzij het internet al alles weten, zelfs wat we er zullen van vinden. De top 10 die we u binnen 12 maanden zullen voorschotelen is wellicht volkomen onvoorspelbaar en bevat altijd wel meerdere titels waar we vooraf helemaal niets van verwachtten - zie ook onze top 2014. Maar niettemin kijkt ons cinefiel hart toch uit naar een aantal te verschijnen films. En sommige daarvan hebben we zelfs al voor u bekeken. 

BIRDMAN (28/1)

Om onszelf al meteen tegen te spreken: het is volkomen voorspelbaar dat Birdman een erg hoge plaats inneemt wanneer we binnen een jaar onze top 2015 opstellen. Deze existentiële komedie (al is het nog veel meer dan dat) waarin Michael Keaton een voormalige steracteur speelt, is namelijk van begin tot eind verrukkelijk. De formidabele cast - naast Keaton zijn ook Edward Norton en Emma Stone geweldig - is echter niet de enige troef. Oscarwinnend DOP Emmanuel Libizki (Gravity) maakt er ook een formidabele visuele trip van: Birdman werd schijnbaar in één lange take opgenomen. Lees hier onze recensie.

WILD TALES (Relatos Salvajes) (21/1)

De Argentijnse Oscarinzending kreeg overal al bakken lof en doet dan ook het beste vermoeden. De prent is opgebouwd uit zes dolle korte verhalen waarin situaties uit de hand lopen. Zo ontdekken allle passagiers van een vliegtuig wat ze met elkaar gemeen hebben en ontspoort een trouwfeest. Schipperend tussen zwarte komedie en gewelddadige tragiek, moet dit een hoogst vermakelijke film zijn. 

TROUW MET MIJ (21/1)

De Vlaamse film stelde niet gek veel voor in 2014. De huwelijkskomedie Trouw met Mij zal de boel wellicht niet redden, maar Kadir Balci wist ons destijds best te charmeren met Turquaze, dus we zijn ergens wel benieuwd naar de wijze waarop twee families een Vlaams-Turks trouwfeest beleven. De cast bestaat niet bepaald uit grote namen, maar de karakterkoppen zullen dat met sappig dialect wel compenseren. En hier vind je meer over de film. 

TURIST (Force Majeure) (28/2)

Ruben Östlund mag na twee interessante films aanschuiven aan de grote tafel. Turist kreeg heel wat aandacht en waardering omwille van de scherpe, geloofwaardige kijk op de relaties tussen enkele gezinsleden nadat die op vakantie aan een lawine ontsnappen. Met de nodige humor analyseert de cineast rolpatronen en nieuwe mannelijkheid, daarbij inventief camerawerk en een strak vertelritme hanterend. De recensie vind je hier. 

WHIPLASH(18/2)

Een jonge drummer met doorzettingsvermogen en een muziekleraar from hell zijn de twee partijen die het in dit hoogst entertainende muzikale duel tegen elkaar opnemen. De jonge regisseur maakt er een intense en meeslepende film van en zet hoofdacteurs Miles Teller en J.K. Simmons aan tot topvertolkingen. Oorspronkelijk was er geen release voorzien voor deze prent, maar intussen kaapte de film heel wat prijzen weg en bekoorde hij het publiek op het recenste Film Fest. Lees de recensie. 

AMERICAN SNIPER (25/2)

Clint Eastwood zou terug in goede doen zijn, na het lauw onthaalde Jersey Boys, en tovert op zijn 84e nog een Oscarwaardig drama uit de hoed, waarin een flink opgepompte Bradley Cooper de oorlog maar niet uit zijn hoofd krijgt. 

FOXCATCHER (25/2)

De Oscars komen er aan dus worden we eind februari echt bestookt met topproducties. Dit op feiten gebaseerde drama van de onovertroffen Bennett Miller (Capote, Moneyball) over de noodlottige samenwerking tussen een miljonair en twee worstelende broers, toont ons een onherkenbare Steve Carell in een ongezien ernstige rol. Ook Mark Ruffalo en Channing Tatum zouden geweldig op dreef zijn in deze door critici bejubelde Oscarkandidaat. Worstelaar Mark Schultz, die in de film door Tatum gespeeld wordt, reageerde overigens furieus op de weergave van de feiten in de film. Enige controverse doet een film altijd deugd. 

INHERENT VICE (04/3)

We weten eigenlijk ook niet precies wat het is, maar meer hoeven we eigenlijk niet te weten dan dat het een film van Paul Thomas Anderson is, die met deze Thomas Pynchonverfilming een iets andere weg inslaat dan de ernst van zijn twee vorige producties. Aan boord voor deze maffe detectivefilm zijn o.a. Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Reese Witherspoon, Benicio Del Toro en Owen Wilson. Deze trailer in jaren '70-stijl is subliem:

SELMA (11/3)

Eerlijk gezegd hadden we geen bijzondere verwachtingen tegenover dit braaf ogende filmpje over Martin Luther King. De regisseur zei ons niets, de cast lijkt degelijk maar bevat ook een aantal uitgerangeerde namen en het thema levert al te vaak sentimentele of prekerige flutfilms op. Selma - verwijzend naar het stadje in Alabama van waaruit King een protestmars aanvatte - heeft intussen echter zo veel lof gekregen, en wordt vooral geprezen omwille van de frisse aanpak, dat we plots wel zin krijgen in zo'n aangrijpende brok geschiedenis, die jammer genoeg een noog steeds actuele boodschap brengt. 

SUITE FRANCAISE (18/3)

Eén van de vier of misschien wel vijf Hollywoodproducties dit jaar waarin Matthias Schoenaerts zijn opwachting maakt. In dit romantisch oorlogsdrama is hij de knappe Duitse soldaat waarop een Franse schoonheid tegen wil en dank verliefd wordt in het bezette Frankrijk bij de aanvang van W.O. II. Het charisma van Schoenaerts wordt ten volle uitgespeeld in de trailer, maar hij wordt door al even ravissant volk omringd: Margot Robbie, Kristin Scott Thomas en Michelle Williams. Voor de regie tekende Saul Dibb, die met The Duchess al een solide drama afleverde. 

FAR FROM THE MADDING CROWD (29/4)

Een tweede kostuumdrama met Schoenaerts, en opnieuw een noodlotsromance maar vooral een project met iets meer prestige. Niemand minder dan Thomas Vinterberg (Festen, Jagten) verfimt de roman van Thomas Hardy, waarin Schoenaerts één van de drie mannen is die naar de gunsten van de protagoniste (Carey Mulligan) dingt. De trailer doet vermoeden dat dit een heerlijk ouderwets liefdesdrama is - schitterend in beeld gezet ook -, anderzijds heeft Vinterberg zich nooit echt thuisgevoeld bij Engelstalige projecten. Een eerdere verfilming uit 1967 overtreffen wordt bovendien niet makkelijk. 

JURASSIC WORLD (10/6)

Misschien is het enkel nostalgie die ons laat uitkijken naar deze herrijzenis van de Jurassic Parc-reeks, maar dit belooft het soort Hollywoodspektakel te worden zoals we dat nu en dan graag hebben, waarbij je hart in je keel schiet en je je beker popcorn platknijpt van de spanning. Dit voorsmaakje is alvast heerlijk. Regisseur van dienst is Colin Trevorrow, die weliswaar nog maar één film op zijn naam heeft staan, maar die Safety Not Guaranteed was wel lichtjes van de pot gerukt, waardoor we hopen dat de mensen achter de franchise toch iemand met een specifieke stijl hebben aangetrokken. 

Laat op onze facebookpagina gerust zelf weten waar jij naar uitkijkt. 

Sven De Schutter

Dit was 2014

Ook in 2014 bestond een filmdieet uit variatie: troep en haute cuisine wisselden elkaar al dan niet bewust af. Het cinemalandschap vormde weer een groots en smakelijk buffet, al moest je nu en dan iets grondiger zoeken naar delicatessen. En soms ligt er al eens een vergeten groente tussen.

Vergeef ons de culinaire vergelijking – de feestdagen, u kent dat wel. Feit is dat ook de redactie van KUTsite het voorbije jaar flink wat filmvoer verteerd heeft en u graag de conclusies daarvan presenteert, met bijhorende top 10.

Opmerkelijk is dat een enkele films waarvan je het niet zou verwachten, onze bioscoopzalen niet haalden. Het formidabel All is Lost was beslist top-10 voer, maar werd niet commercieel genoeg geacht. Lone Survivor (met Mark Wahlberg), de sequel Muppets Most Wanted, Terry Gilliam’s The Zero Theorem, Predestination (met Ethan Hawke), de thrillers Open Windows en Grand Piano met Elijah Wood, de kookkomedie Chef, … waren niet allemaal even goed, maar je zou toch veronderstellen dat er een publiek voor is. Geen van deze films kende echter een bioscooprelease. Gelukkig kent een filmfanaat intussen genoeg andere manieren om van deze films te genieten, maar het maakt ook dat een filmwebsite als KUTfilm stilaan ook meer aandacht mag hebben voor deze andere manier van filmbeleving. We hopen jullie in 2015 alleszins te verrassen met een nieuwe look.

Een aantal films verdeelde de redactie als gewoonlijk. Guardians of the Galaxy was voor de ene een verfrissend avontuur, voor de ander ouwe koek. Snowpiercer had zijn fans, maar stelde ook teleur. The Double zorgde voor evenveel frustraties als opwinding.

Heel wat films vonden we unaniem goed, maar worden overtroffen door nóg betere prenten. Nymphomaniac maakt op één of andere manier op iedereen indruk – en dat ging overwegend met applaus gepaard – maar de appreciatie bezorgde de film geen plaats in onze top 10. Ook het mooie Her, het imposante Mr. Turner, Jarmusch’ vermakelijke Only Lovers Left Alive, het kleurrijke The Grand Budapest Hotel en verrassend genoeg The Raid 2: Berandal kwamen in aanmerking maar vielen uit de boot. 

Er verscheen het afgelopen jaar nog een aantal films die zeker een vermelding waard zijn. De Poolse Oscarkandidaat Ida, het Turkse drama Winter Sleep, het krachtige 12 Years a Slave en prima Hollywoodentertainment als Edge of Tomorrow en The Lego Movie. Violet, The Drop, Calvary, The Rover, 20.000 Days on Earth, Child’s Pose, The Reunion, Pride, Love is Strange, A Most Wanted Man en Starred Up werden allemaal wel door minstens één redactielid hoog gewaardeerd. Leviathan lokte goedkeuring uit, maar deze toch net iets mindere film van Zvyagintsev in je top 10 plaatsen, voelt een beetje als cinefiele dwang.

Een aantal namen viel dit jaar niet te vermijden. Willem Dafoe zat in zowel Out of the Furnace, John Wick, The Fault in Our Stars, Nymphomaniac, The Grand Budapest Hotel als A Most Wanted Man! We vangen het nieuwe jaar dan nog aan met Pasolini, waarin hij de hoofdrol speelt. Onze eigen Nicoals Karakatsanis viel evenmin te negeren. Hij hanteerde de camera voor zowel The Loft, The Drop, Welp als Violet.

2014 was ook  voor andere Belgen een topjaar - alweer! Veel applaus voor de Dardennes (Deux jours, une nuit), Bas Devos (Violet), Pieter van Hees en Jérémie Renier (Waste Land), Jonas Govaerts (Welp), Michael R. Roskam (The Drop) en Adil El Arbi (Image - al had hij vooral succes in andere middens). Sommige jonge leeuwen applaudisseren misschien iets te hard voor zichzelf, maar anderzijds wensen we de vele Belgische talenten evenveel succes toe als Matthias Schoenaerts. De eerste Vlaamse Hollywoodster was weliswaar slechts in 2 bijrollen te zien (The Drop en The Loft) en kwam vooral in het nieuws omwille van de twee Vlaamse projecten die hij liet vallen en zijn protest tegen een ongeauthoriseerd boek over zijn vader, de vele grote producties die we in 2015 te zien zullen krijgen, zullen tonen dat hij geenszins stilgezeten heeft. Minder geluk was er voor Nico Leunen: hij ging aan de slag als monteur voor Lost River, het regiedebuut van Ryan Gosling, maar de film werd op boegeroep onthaald en zal in de VS geen bioscooprelease krijgen. Rest de man enkel leuke anekdotes over hoe hij bij het sympathieke koppel Goslin-Mendes aan de keukentafel zat.  

2014 was ook het jaar van Matthew McConaughey: een Oscar voor Dallas Buyers Club, een gesmaakte bijrol in The Wolf of Wall Street en een wereldwijd succes voor Interstellar plaatsen hem voorgoed in het rijtje van megasterren. Ook Scarlett Johansson is lang niet uitgeteld. In Her maakte ze indruk met enkel haar stem, in Under the Skin liet ze haar fysiek het werk doen en met Lucy ging ze voor popcornsucces.

Rest ons uiteindelijk mee te geven welke 10 films het voorbije jaar ons filmhart deden smeulen. Zowel spektakels als intieme drama's, internationale producties als Hollywoodvoer, festivalfavorieten als blockbusters, vind je in deze lijst. Het witte doek was ook in 2014 multifunctioneel en had voor elk wat te bieden. 

10. The Tale of Princess Kaguya

Dit betoverende sprookje voor jong en oud werd vormgegeven op traditionele ambachtelijke wijze, met visueel imponerend effect. Een deugddoend verhaal waarmee de 78-jarige animatiemeester Takahata waardig afscheid neemt van zijn publiek. Lees hier de recensie. 

9. Blue Ruin

Een even ironische als intelligente misdaadfilm, met een underdog van jewelste als hoofdpersonage. Een festivalfavoriet, en dat is gezien de naar de Coens verwijzende, stijlvolle combinatie van zwarte humor en meedogenloos bloedvergieten , geen wonder. Lees hier de recensie. 

8. Deux jours, une nuit

De meest optimistische film van de broers Dardenne is toch nog altijd een tragisch en aangrijpend sociaal drama. Een eenvoudig, maar treffend relaas over onze niet altijd even solidaire samenleving, door Marion Cotillard formidabel van vuur en energie voorzien. Lees hier de recensie.  

7. Boyhood

Het leek een voorrecht, het leven van zomaar een jongen van heel dichtbij te mogen volgen. Regisseur Richard Linklater laat het geheel ongedwongen en spontaan verlopen, met grote en kleine momenten zonder nadrukkelijke ensceneringen of dramatiek. Als schitterende illustratie van wat opgroeien eigenlijk is, is Boyhood de ultieme coming-of-agefilm. Een klein juweeltje. 

6. Nebraska

Deze spaarzaam vertelde karakterstudie van Alexander Payne heeft een licht absurde, droogkomische bovenlaag die de film hapklaar maakt, maar waaronder  een aandoenlijke tristesse schuilt: om het verloren, nutteloze leven van Woody Grant (een geweldige Bruce Dern) en bij uitbreiding om het bedroevende lot van de Midwesternse bevolking. Tegelijk is Nebraska een ontroerend, sober gebracht vader- en zoon relaas, dat in indringend zwart-wit nog aan sterkte wint. Een film die langzaam je hart binnensluipt en daar nog even blijft vertoeven. 

5. Under the Skin

Deze volkomen onvergelijkbare prent slaagt er in ons met een ongekende kilte een bevreemdende, gruwelijke opeenvolging van niet geheel verklaarbare taferelen voor te schotelen, waarin Scarlett Johansson ijzig stil een niet te vatten soort wezenloosheid uitstraalt. Het geheel is letterlijk onvoorstelbaar en in hoge mate magnetiserend, met dank aan de vele soorten duister en krankzinnige soundscape. De mensheid gereduceerd tot niets, op magistrale wijze. Lees hier de recensie

4. Nightcrawler

Een heerlijk beklemmende satire op de excessen van de nietsontziende sensatie-televisie, met een briljante Jake Gyllenhaal in de hoofdrol, de man die zichzelf maar blijft heruitvinden. Debuterend regisseur Gilroy leidt ons rond in een diabolische wereld waarin ondoden meester zijn en schetst zo een ontnuchterende, misselijkmakende kijk op een zoveelste tak van de samenleving waar we walgend van willen wegkijken. Lees hier de recensie. 

3. Mommy

Een explosieve, emotionele film die dankzij stevig acteerwerk en een levensechte plot, het melodramatische weet te vermijden. Xavier Dolan blijft zijn pubiek verrassen (dit jaar verscheen ook Tom à la ferme, waarin hij zelf de hoofdrol speelde): Mommy beleef je als kijker niet alleen mee door de overdachte, inventieve cameravoering en de subliem samengestelde soundtrack maar vooral door het treffende, hartverscheurende relaas. Dolan bespeelt met een moeder-zoonrelatie vertrouwd terrein, maar combineert tragiek en levensvreugde schitterend.

2. Interstellar

De films van Christopher Nolan duiken telkens op in onze top 10, zo blijkt. Er is dan ook niemand die zo meesterlijk intelligente blockbusters creëert: spannend en meeslepend, inventief en origineel, raadselachtig en pakkend. Interstellar is natuurlijk ook vergezocht en nodeloos complex, maar biedt de kijker tenminste een uitdaging. Kosmisch spektakel, aangrijpend familiedrama, epische science-fiction, existentieel raadsel, ... Interstellar was het allemaal. Nolan weet dit dan nog eens met gemak in een visueel verbluffend geheel te gieten en definieert aldus nog maar eens wat cinema in de allereerste plaats is: betovering, verwondering, passie.

1. The Wolf of Wall Street

2014 ging knallend van start met deze o zo entertainende, gitzwarte komedie van Martin Scorsese, die iets wezenlijk vertelt over de mens in al zijn hebberigheid en zo een brute blootlegging vormt van de misvormde Amerikaanse idealen. Tegelijk deconstrueert de film speels en grandioos een hiërarchisch systeem van pluimen en gepluimd worden, wat misschien wel de mensheid van deze eeuw zal definiëren. Scorsese in topvorm, misschien minder rauw dan we van hem gewend zijn, maar alleszins in meer dan excellente doen. Maar dat The Wolf of Wall Street echt helemaal overweldigt, danken we aan Leonardo DiCaprio, die met meesterschap de waanzin uitbeeldt en daarmee een onvergetelijk personage schept. 'I've been a poor man and I've been a rich man. And I choose rich every fucking time'.

Reageren kan op onze facebookpagina. 

Sven De Schutter

Vijf carrières die er geen waren

Uiteraard is de doorsnee Hollywoodcarrière eindig, in het bijzonder voor actrices. De één houdt het al wat langer uit dan de ander, maar eens de dertig nadert en de looks van minder belang worden voor een rol, wordt het keihard. Jennifer Lawrence of Scarlett Johansson hoeven er niet wakker van te liggen. Zijn hebben al heel wat bewezen en zullen nog jaren kunnen teren op hun successen. Maar wat met die tientallen minder markante actrices die al na enkele films van geen tel meer zijn? Een comeback is dan nog vaak minder waarschijnlijk dan bij hun mannelijke collega’s. Deze vijf actrices hadden ooit veel in hun mars, hebben het echter nooit écht waargemaakt en verblijven nu ergens aan de rand van de filmwereld. Hun hoogtepunt was ijl en hun glorie futiel:

Kate Bosworth

De in 1983 geboren Californische schoonheid brak rond haar 18^e door met hoofdrollen in de surffilm Blue Crush en de donkere satire The Rules of Attraction, deed vervolgens pogingen cinefiel terrein te betreden door naast gewaardeerde acteurs als Juliette Binoche en Kevin Spacey te verschijnen in respectievelijk Bee Season en Beyond the Sea, om dan zoals de conventies betreft, een rol te bemachtigen in een grote blockbuster, zijnde Bryan Singer’s Superman Returns. En daar ongeveer, in 2006, moet het misgelopen zijn. De Superman-reboot was een flinke tegenvaller en in hoeveel lijstjes van sexy filmsterren Bosworth ook opdook, als actrice brak ze weinig potten. Voor Superman Returns kreeg ze zelfs een Razzienominatie. Haar laatste noemenswaardige film, het pokerdrama 21, dateert intussen van 2008.  In het rijtje weinigzeggende films die daarop volgen, valt enkel de remake Straw Dogs op, maar de vrouwelijke hoofdrol in deze slappe thriller was wellicht eerst door tal van andere actrices afgewezen. Privé hield ze er een flirt met Alexander Skarsgard aan over, na eerder Orlando Bloom aan de haak geslagen te hebben.. 

Recent dook Bosworth op in Homefront, waarin ze, intussen toch al wat van haar glorie verloren, ook nog eens een trashy del mocht vertolken. Dat soort rollen helpt haar vast niet meer vooruit en de resem op stapel staande producties waarin ze te zien zal zijn, doet vooral verwachten dat we binnen enkele jaren amper nog weten wie Kate Bosworth is.

Leelee Sobieski

Eind jaren ’90 liep de Frans-Amerikaanse Sobieksi in de kijker door haar betoverende verschijning in enkele grote producties. In de succesvolle rampenfilm Deep Impact vertolkte ze het vriendinnetje van Elijah Wood, waarna ze naast Drew Barrymore verscheen in de komedie Never Been Kissed. Tegelijk wist ze de critici in te pakken met haar hoofdrol in het mooie A Soldier’s Daughter Never Cries van James Ivory. Met de titelrol in de bekroonde tv-productie Joan of Arc en een kleine, opmerkelijke rol naast Tom Cruise in Eyes Wide Shut leek ze het ene na het andere indrukwekkende visitekaartje te gaan afleveren. Stanley Kubrick cast niet zomaar iemand in zijn films, durf je toch te denken. Tussendoor sleepte ze twee Golden Globenominaties in de wacht.

Daar is het echter zowat bij gebleven. Op het amusante Joy Ride na, dook Sobieksi enkel nog op in vergetelijke films als Here on Earth, The Glass House, het barslechte The Wicker Man en als dieptepunt 88 Minutes met Al Pacino, waarvoor ze een Razzienominatie kreeg. In 2009 leek die leeggebloede carrière op te flakkeren met een rol naast Johnny Depp in Public Enemies, maar haar personage bleek van geen belang en haar vertolking bleef onopgemerkt. Kansen op herrijzenis lijken nihil.

Neve Campbell

Van alle hier vermelde dames heeft zij wellicht het meest iets beleefd wat een carrière kan genoemd worden, aanvankelijk dankzij de tv-serie Party of Five, die haar doorbraak betekende, en vervolgens uiteraard door de Scream-franchise, waarin ze eind jaren ’90 te zien was, en die in 2011 een heropleving kende. Andere successen kende ze met de komedie Three to Tango, naast Matthew Perry, en de zwoele thriller Sex Crimes (Wild Things) waarin ze samen met Denise Richards (Denise wie?) een interessante stoeipartij beleefde. Er volgde daarna geen enkele prent van betekenis meer, hoewel Campbell enkele pogingen deed om ernstig genomen te worden met o.a. de dansfilm The Company en Closing the Ring, een genadeloze flop. Intussen hebben we dus echter zowat 10 jaar niets gehoord van Campbell en dat zal wellicht ook niet meer gebeuren. Vergelijkingen met Jamie Lee Curtis, die eveneens doorbrak met een horrorfranchise, zijn naast de kwestie: Curtis heeft nog heel wat andere hits gehad en was gewoon ook een betere actrice. Want daar knelt het schoentje misschien nog het meest van al: Campbell acteert vaak bedroevend slecht.

Vorig jaar blikten Alec Baldwin en regisseur James Toback de documentaire Seduced and Abandoned in, waarin ze met een fictief filmproject zeulden, op zoek naar financiering. Neve Campbell en Baldwin zouden de hoofdrollen vertolken, maar dat bleek uiteraard geen enkele geldschieter te overtuigen en sommigen oordeelden genadeloos over de staat van Campbell’s carrière. Wij willen vriendelijker uit de hoek komen, maar de feiten zijn wat ze zijn natuurlijk. Over and out voor Campbell

Thora Birch

De intussen 32-jarige actrice kennen we uiteraard van American Beauty, waarin ze met verve de verveelde dochter speelde van Kevin Spacey en Annette Bening. Ze was toen pas 16 maar ze gaf zich ongegeneerd bloot voor de camera. Birch begon al heel jong met acteren: op haar tiende speelde ze de dochter van Harrison Ford in Patriot Games en later ook in Clear and Present Danger. Het succes van American Beauty heeft echter maar tot één andere opmerkelijke rol geleid, die van Enid, de asociale hipster uit Ghost World. Ze was aanvankelijk ook gecast voor Election, maar cineast Alexander Payne verbrak de samenwerking tijdens de opnames. Zat er misschien minder achter die opvallende oogopslag van Birch dan aanvankelijk gedacht werd? In de jaren 2000 kwam Birch steeds minder aan de bak en de laatste jaren heeft de actrice zelfs vrijwel niets meer gepresteerd.  We durven denken dat dat in de toekomst evenmin het geval zal zijn.

Mena Suvari

Voor de rol van Angela, het meisje dat in American Beauty vader Spacey het hoofd op hol mocht doen slaan en wiens door rozen omringde beeltenis intussen iconisch is, castte Sam Mendes de blonde, sexy Mena Suvari als tegenpool van de donkere, nog kindse Thora Birch. Suvari maakte indruk maar dat was in de eerste plaats wel het gevolg van de flink tentoongestelde seksualiteit van haar personage in de film. In hetzelfde jaar maakte ze ook deel uit van de jonge (maar al bij al weinig getalenteerde) bende die American Pie bevolkte, wat haar imago als sekspoes versterkte.  Suvari kreeg dan ook niet meer kansen dan wat bijrollen in bedenkelijke Hollywoodproducties als The Musketeer, Beauty Shop en Rumor Has It... om vervolgens richting vergetelheid te sukkelen en hoogstens nog een gastrol te spelen in een tv-serie. Tien jaar geleden had ze zich die filmcarrière wellicht mooier voorgesteld.

Sven De Schutter