This is 40

Judd Apatow heeft ferm zijn stempel gedrukt op de Amerikaanse komische film. De producties van zijn hand, of van één van zijn volgelingen, worden voornamelijk gekenmerkt door platte, grove humor in combinatie met treffende, vaak sympathieke personages wiens belevenissen eerder tragikomisch zijn dan puur lolbroekerij. De ene keer heeft deze aanpak meer succes dan de andere, en dan nog zijn dit bij uitstek films die het publiek weten te verdelen.

Ondanks zijn invloed is Apatow met This is 40 eigenlijk nog maar aan zijn vierde film toe als regisseur. Hij koos er voor te focussen op twee personages uit een eerdere film: Pete en Debbie, het koppel dat in het heerijke Knocked Up ruzieënd de achtergrond vulde als zus en schoonbroer van de protagoniste. Het stel blijkt bij nader inzien niet zo twistziek als we dachten: samen met hun twee dochters leiden ze een leven zoals dat alleen bij koppels in Amerikaanse films het geval is: er zijn wel problemen maar de overkomelijkheid is een feit voor elke kijker. Dat hun veertigste verjaardag aanbreekt, is voor zowel Debbie als Pete confronterend. Waar staan ze op fysiek, seksueel, emotioneel, financieel, professioneel en familiaal vlak?

Typisch voor Apatow is dat hij het antwoord op die vragen niet middels een klassiek opgesteld scenario zoekt. De plot meandert alle kanten uit, nu weer raak schietend met enkele geweldige grappen en herkenbare situaties, dan weer vermoeiend personages opvoerend wiens lot ons niet boeit. Net als bijj het halfslachtige Funny People vindt Apatow moeilijk een ritme, wil hij veel ineens vertellen en durft hij niet te knippen. Anderzijds zijn de personages bijzonder innemend, worden ze allemaal zeer vlot en aanstekelijk vertolkt door een bonte, op dreef zijnde cast en waagt de prent zich aan enige gravitas. Tussendoor worden heel wat culturele referenties op ons losgelaten. De Leffe die op een bepaalde scène op tafel verschijnt, rekenen we daar zelfs niet bij.

This is 40 zit er nu en dan dus helemaal naast, hanteert net iets te makkelijk onderbroekenlol, is te lang en voor de doorsnee komedie-kijker wellicht te dramatisch. Maar dit is tegelijk ook zo'n sympathieke film waarbij de ontegensprekelijke chemistry tussen Leslie Mann en Paul Rudd toch voor enige waarachtige romantiek zorgt. Apatow wil ook wat kwijt over leven en liefde, maar de geïdealiseerde werkelijkheid uit Hollywood is daar niet meteen het perfecte kader voor - al worden de hoofdpersonages ook wel uitgescholden omwille van hun shampoocommercial-koppen. De boodschap komt dus enkel over bij wie bereid is mee te zoeken. En indien niet, is de film warm en komisch genoeg om ook daar tevreden mee te zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de