Alias

Per toeval is Eva - sign of the times - aan het filmen op de graslei in Gent als plots een naakte vrouw van een paar verdiepingen hoog naar beneden tuimelt. Met haar beste vriendin Patti maakt ze daarna kennis met ene Dieter. Eva is verkocht en beleeft een fijne dag met hem. Ze denkt er zelfs over hem in te ruilen voor haar vriendje. Maar als blijkt dat hij misschien wel eens iets te maken zou kunnen hebben met de val, slaat de twijfel toe. Ondertussen duikt hij wel op in haar stad Nieuwpoort. Eva laat zich verleiden. Maar zoals de ondertitel van de film het al aangeeft: love hurts.

Verheyen maakt een Vlaamse thriller en de wereld zal het geweten hebben. Naar goeie gewoonte werd de marketingmachine op de hoogste stand gezet voor Alias. Zou dat ertoe leiden dat evenveel volk, 350.000 man & vrouw, naar de zalen stroomt als bij Team Spirit?

Alle drukdoenerij terzijde is dit een film die je in zijn kader moet zien. De Franse thriller Promenons-nous dans les bois had naast een ridiculer verhaal wel een veel ambitieuzer beeldtaal. Maar die film zal ook wel een veel ambitieuzer budget hebben gehad - én flopte aan de kassa. Het Deense Nightwatch, waar de regisseur trouwens tijdens de productie van de film even naar verwees als voorbeeld van wat het moest worden, was veel scarier dan deze Alias. Maar die had in plaats van vrt-, vtm- en ketnetgezichten dan weer de tronies van Ewan McGregor en Nick Nolte om zich mee te identificeren.

Verheyen vergelijkt meestal zelf met de mainstream Amerikaanse brol die de distributeurs nog altijd in de maag van het publiek weten te splitsen. Laten we dat dan ook maar doen. En dus er overheen kijken dat sommige auto's reclame dragen. Dat de personages - en meteen het publiek - vier keer dezelfde video bekijken vooraleer de man op de achtergrond wordt ontdekt. Dat politicus Luc Beaucourt nog de tijd vindt medisch adviseur van een Vlaamse film te spelen. Als het doel was een amusant filmke sans plus te maken: mission accomplished.

Zoals Christophe Dirickx onderhand bewees met Alles Moet Weg en Manneken Pis, kan hij Vlaamsche dialogen neerpennen die zich vlot laten aanhoren. Het verhaal zit daarenboven coherent in elkaar en neemt zichzelf niet al te serieus. Vooral naar het einde toe laten de makers zich eens goed gaan en toont Verheyen dat hij goed gekeken heeft naar de gore- en slasherfilm waar ie zo'n zelfverklaarde fan van is. Vooral het laatste kwartier is fun, er valt al eens een lijk waar je het niet direct zag aankomen. Altijd leuk ook om Hilde Van Mieghem naar waarde gecast te zien. Dat geldt, voor de Story-affonciado's of VUB'ers tussen onze lezers, overigens ook voor Joachim de Jonckheere. Als vervanger van Matthias Schoenaerts, naar wie de hoofdrol Dieter eerst zou gaan, doet Geert Hunaerts het lang niet slecht.

Een "thriller" die zichzelf - hopelijk - niet al te serieus neemt.

Soms wordt het allemaal nogal voorspelbaar. Als Veerle Dobbelaere zich ellenlang angstig in de toiletten verstopt, weet je wel wie haar deur open zal zwieren. Maar kort daarna slingert ze een rake repliek naar het hoofd van die snoodaard, we betrapten ons zowaar op een luidkeelse lach. En de milde glimlach kwam terug tijdens het bloederige eindkwartier. Is dat niet precies wat die dekselse Verheyen wilde? Waarschijnlijk wel - tenzij het het allemaal bloedserieus meende. Laat ons hopen dat hij ook precies heeft geserveerd wat het Vlaamse publiek wilde.

Want wat Studio 100 met een iets kleiner budget - bovenmatig royaal gesponsord door nieuwe filmminister Anciaux - van de K3-film zal maken, valt te raden. En dat ook deze thriller in de categorie 'commercieel' valt, mag duidelijk zijn. Dus wensen wij Verheyen een half miljoen verkochte tickets toe. Frank Van Passel met zijn Villa Des Roses, die wensen we daarentegen een paar internationale filmprijzen toe. De Vlaamse film is nog niet gered, dus alle beetjes helpen. Zoals ook Alias daarbij helpt. Een beetje.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de