An American Haunting

Spoken zijn griezelig en laat de legende van de Bell Witch (voorheen gekend als Blair Witch) nu een van de griezeligste varianten zijn. Want zoals alle goede spookverhalen is ook An American Haunting gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. De lotgevallen van de oer-Amerikaanse settler, John Bell, die van 1817 tot aan zijn dood in 1820 geteisterd werd door zijn buurvrouw (of althans haar geest), is een van de meest gedocumenteerde geestverhalen aller tijden. Tientallen boeken, artikels en websites zijn aan de zaak gewijd en nog steeds wordt het als een van de voorbeelden van ?bewezen? paranormaliteit naar voren gebracht. Smullen dus.

Het is dan ook des te opvallender hoe vreselijk banaal het allemaal begint, met een futiel geschil over een stuk land dat John Bell zijn buurvrouw tegen woekerinterest verhuurde. In een proces wordt Bell schuldig bevonden en hij moet het grondstuk teruggeven, maar de opbrengst van het perceel (lees: het hout) blijft ten voordele van Bell. Who cares zou je denken wanneer je in een fucking bos woont, maar voor de buurvrouw is dat voldoende om John en meteen zijn hele familie te vervloeken. De gevolgen laten niet lang op zich wachten. Vooral de oudste dochter, Betsy, krijgt het zwaar te verduren. Dekens worden weggetrokken wanneer ze aan het slapen is (de kou, de kou), onzichtbare handen trekken aan haar haren, ze wordt trappen op- en afgesleurd, of krijgt gewoon een dozijn oorvegen te verwerken. Niet meteen levensbedreigend, maar je zou voor minder een theetje nodig hebben.

Wie dit op z?n minst niet een beetje creepy vindt, is niet op zijn plaats op het BIFFF. Als je dan nog weet dat Donald Sutherland (als John) en Sissy Spacek (zijn vrouw) meedoen, net als de uiterst knappe Rachel Hurd-Wood (Wendy in Peter Pan), dan zou je tot de conclusie kunnen komen dat dit wel een sterke horror old school moet worden.

Het antwoord is zoals wel vaker, ja en neen. Ja, want er zijn de slechtverlichte kamers, klappende deuren, dubbelschrikmomenten en het broodnodige gil-de-longen-uit-je-lijf. Ja, want productioneel is alles dik in orde. De film ziet er gelikt uit, het huis is zoals het hoort en de film ademt eery mood à gogo uit door het goedgekozen kleurenpalet (leve de postproductie). En ja, want alle eerder vermelde acteurs doen wat van hen verwacht wordt.

Helaas zijn er ook de nodige nees. Na de helft valt de film immers nogal stil. Na de zoveelste episode waar Betsy met de haren naar haar kamer wordt gesleurd of de zoveelste futiele reddingspoging van pappie, hebben we het wel gezien. Ook het einde, dat je van mijlenver ziet aankomen, is niet alleen in strijd met wat de originele legende maar vooral totaal banaal. De regisseur heeft het verhaal dan ook meerdere keren veranderd. Een ander probleem waar dan meteen best aan gewerkt wordt is de montage. We zijn de eerste om een vlot zwevende camera gevolgd door enkele snel opeenvolgende close-ups te appreciëren, maar er zijn grenzen. Waarschijnlijk heeft de regisseur iets tegen epileptici, want de shots die langer duren dan vijf seconden zijn op een hand te tellen en ook dat werkt snel vermoeiend.

Er zijn slechtere films denkbaar (en zo zijn er ook geweest) als openingsfilm van het BIFFF, dus echt klagen hoort u ons niet. De dekens goed vasthouden, altijd via een officiële makelaar als het om vastgoed gaat en ondertussen toch maar eens lekker griezelen.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de