Assault on Precinct 13

In 1979 bracht de befaamde John Carpenter zijn eerste grote film uit. Assault on Precinct 13 was een flop, maar geldt nu als een klassieker. Deze virtuoze thriller is zo intens en gepassioneerd in beeld gebracht, dat hij meer dan 25 jaar later nog steeds knettert. Deze nieuwe versie wil even rauw en verstikkend zijn, maar is niet meer dan een goedgemaakte actiefilm.

Het uitgangspunt van beide films is behoorlijk boeiend. Enkele agenten zitten vast in een afgedankt politiekantoor dat belaagd wordt door slechteriken. De hedendaagse versie is wat aangepast, zodat de belagers nu corrupte flikken zijn in plaats van gangsters. Een sneeuwstorm en een aangekondigde verhuis - waardoor er geen communicatiemiddelen in het gebouw aanwezig zijn - moeten verklaren waarom er geen hulp van buitenaf komt. In het kantoor, een stereotiep groepje: de rebelse cop, de conservatieve oudgediende, de sexy secretaresse, de arrogante psychologe en vier gevangen van divers allooi. Deze bonte groep beschikt over weinig wapens en moet dus samenwerken tegen de goed uitgeruste moordenaars die het gebouw onder vuur nemen.

Er is ook een hoe en een waarom, maar dat is bijzaak. De nog redelijk onervaren regisseur wil vooral spanning en actie, en wat dat betreft kwijt hij behoorlijk van zijn taak. De personages stellen niets voor (vooral de vrouwenrollen zijn flinterdun) en de relaties tussen hen verlopen volgens een klassiek patroon. Uiteraard zullen agenten en gevangenen moeten samenwerken, waaruit dan wederzijds respect zal groeien, blijkt er een verrader in het groepje te zitten, zal een egoïst alles verbrodden en blijken blonde secretaresses plots goed met wapens om te kunnen. U zag het allemaal al tientallen keren eerder. Zo kunt al snel voorspellen wie als volgende het loodje zal leggen, de acteurs sterven zo ongeveer in volgorde van bekendheid.

Maar niettemin valt Assault on Precinct 13 uiteindelijk best te pruimen. Er wordt behoorlijk geacteerd (vooral door Fishburne, die ook het meeste présence heeft), de actie is goed te volgen, en ondanks de vele onwaarschijnlijkheden ben je toch nieuwsgierig naar de afloop. Dat de film ook vrij gewelddadig en brutaal is, - wat het niveau niet echt ten goede komt - wordt pas ergerlijk als de regisseur voor de zoveelste keer inzoomt op een kogelwonde in het voorhoofd. Het bloed sijpelt er langzaam uit en vormt daarna een grote plas vormt. Dan besef je dat Assault on Precinct 13 niet meer is dan een routineuze, maar daarom niet minder genietbare politiefilm voor de net iets minder begaafde filmfan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de