The Ballad of Buster Scruggs

Het was een kwestie van tijd vooraleer nieuw werk van grote filmmakers de passage langs de bioscoop zou overslaan en meteen onze huiskamers zou binnenvallen. 2018 lijkt alvast een cruciaal jaar te zijn in die ietwat betreurenswaardige evolutie: Alfonso Cuarón, Paul Greengrass en de Coenbroers zijn drie regisseurs van aanzien die hun nieuw werk dit jaar op Netflix aanboden, en Scorsese, Soderbergh en Del Toro zijn maar drie van de volgende lading kleppers die met de online filmzender gaan samenwerken. Goed voor de povere kwaliteit van het aanbod op de nog sterk op tv-series gerichte dienst, maar jammer voor wie zich moet redden met een schamele laptop of kleine tv want de pracht van Roma of deze The Ballad of Buster Scruggs komt toch pas echt tot zijn recht op een groot wit doek.

Deze film bestaat uit zes westernverhalen, telkens opgehangen aan een gekend genre-element, zoals een karavaan, een postkoets, een duel, goudkoorts, een lynchpartij, enz, met telkens archetypische figuren uit de ontstaansmythologie van de VS . Wat Peckinpah hier, een snuif John Ford en John Huston daar, een hint naar Leone, maar vooral een flinke lading van die unieke Coenmagie en we zijn klaar: The Ballad of Buster Scruggs is tegelijk een ode aan als een frisse wind door het oergenre.

Hoewel de opzet, sfeer en referentiepunten van elk vignet heel anders zijn, worden de lotgevallen van alle personages door een vertrouwde ironische laag bedekt. De dood is de enige zekerheid in een woelig tijdperk en de protagonisten zijn elk op hun manier overlevers, maar het is vooral de zwarte humor die de toon van de prent bepaalt. De personages komen enerzijds wat cartoonesk over, maar krijgen o.a. door de appetijtelijke dialogen mooi dimensie. Niet in het minst komen de verhalen echter tot leven door de grandioze cast. Naast heel wat vertrouwde gezichten, die allemaal knap werken leveren - een bijna onherkenbare Tom Waits op kop! - zien we ook heel wat onbekende figuren met ideale Coen-koppen. Sommigen weten de kijker te bezweren van bij hun eerste regel tekst.

Heerlijke ode aan de western, vol zwarte humor en maffe personages.

Dat The Ballad of Buster Scruggs echter van het doek/scherm spat, is in grote mate te danken aan de sublieme fotografie. Geen Roger Deakins dit keer, maar de Fransman Bruno Delbonnel achter de camera, die ook Inside Llewyn Davis inblikte. Zijn camerawerk zorgt voor indrukwekkende beelden van ongerepte landschappen die veel beloven maar in hun eindeloosheid de mens ook tot waanzin kunnen drijven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de