Belfast

Kenneth Branagh is naast acteur ook al meer dan 30 jaar filmmaker. Er staan een aantal Shakespeareverfilmingen op zijn naam, maar ook Hollywoodblockbusters. Er valt moeilijk een lijn in te trekken, hoewel een zeker bombast nooit ontbreekt. Echt grote successen garandeert hij als regisseur echter zelden, noch artistiek, noch commercieel, hoe zeer hij daar ook naar streefde. Met het semi-autobiografische Belfast pakt hij uit met niet alleen zijn meest persoonlijke maar ook meest doorleefde film.

De film is een ode aan de stad Belfast, waar Branagh opgroeide. Het is 1969 en de voortdurende spanningen tussen katholieken en protestanten zetten de stad onder druk. Toch beleven we deze tijd zoals de jeugdige protagonist Buddy dat doet, wat een vrij lichtvoetige kijk oplevert waarbij weinig dreiging voelbaar is. Het gezin kent zorgen, maar er is liefde in overvloed en Buddy groeit op als een gelukkig kind dat zijn ouders ziet worstelen met het nemen van een beslissing: in Belfast blijven of niet.

Dit relaas voelt vrij geromantiseerd aan. Alle karakter zijn lieflijk en rechtvaardig maar lijken enige authenticiteit te missen. Judi Dench krijgt als de grootmoeder het meest waarachtige personage. Zij draagt de sporen van een leven en de geweldige actrice weet als vanouds perfect hoe dat over te brengen. De debuterende Jude Hill is aandoenlijk als hoofdpersonage en zorgt voor een grote betrokkenheid.

Branagh kiest voor een zwart-witfotografie die de kijker enigszins misleidt. De kleurentelevisie bestaat al - Buddy is een filmfan en alle fictie in de film wordt in kleur getoond - en de kleurrijke jaren '70 staan voor de deur. De nostalgie die opgeroepen wordt lijkt door het zwart-wit te verwijzen naar een veel eerdere periode. De alweer weinig subtiele camerawendingen lijken ook niet helemaal op hun plaats. Branagh heeft het moeilijk zijn film ingetogen en klein te houden. De prent vangt zelfs schreeuwerig aan met wat je haast een reclamespot voor Belfast kan noemen. De mooie, jazzy soundtrack van Van Morrisson gaat clichés echter uit de weg en vergroot de beleving.

Een mooie ode aan een stad en een tijd maar Branagh vat geen authenticiteit

Belfast werkt als een charmant eerbetoon aan de stad en een idyllische terugblik op de jeugdjaren van de regisseur. Vergelijkingen met Roma of The Hand of God kan de film echter niet aan. Branagh is een pocher en streeft nadrukkelijk naar goedkeuring, waarvoor hij op doorzichtige wijze een formule hanteert. Die zeven oscarnominaties zijn niet per se te veel eer maar dat Branagh naast Spielberg, Campion en PTA staat, is wel erg veel eer voor iemand die we met Death on the Nile net nog serieus zagen klungelen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de