Big Eyes

Wie Tim Burton zegt, denkt natuurlijk vooral aan de fantasierijke verhalen waarin Johnny Depp in de meest bizarre kostuums allerlei fratsen uithaalt. Met het biografische Ed Wood liet hij al een andere kant van zichzelf zien en ook met Big Eyes wil hij een verhaal brengen over zelfrealisering en de kunstenaarsziel.

Burtons nieuwste film vertelt het opmerkelijke verhaal van Margaret en Walter Keane. Eind jaren vijftig vergaarden zij een fortuin met melancholische schilderijen van kinderen met grote ogen. Het addertje onder het gras was dat Margaret deze schilderijen maakte maar Walter met alle eer ging lopen. Hij startte een hele industrie op rond de schilderijen, tot het huwelijk tussen Margaret en Walter bezweek onder de leugen die ze in het leven hadden geroepen.

Vakkundig gezien valt er op Big Eyes weinig aan te merken. Toch blijft hij stilistisch opmerkelijk op de vlakte en lijkt deze realistischer opgevatte film niet goed in zijn universum te passen. Ook huiscomponist Danny Elfman levert een veel te karakterloze score af.

Een weinig opmerkelijke Burtonfilm met een gedreven Amy Adams

Amy Adams weet mooi de fragiliteit en naïviteit van Margaret weer te geven. Zij maakt er een personage van vlees en bloed van, maar van Christoph Waltz kunnen we niet hetzelfde zeggen. Hij overstijgt nergens het karikatuur en de rechtbankscènes laten hem zelfs helemaal de clowneske toer opgaan. Dit zorgt wel voor een komische noot, die helaas ten koste gaat van de geloofwaardigheid van het verhaal.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de