Bird

Andrea Arnold botste tijdens de opnames van Big Little Lies S2 op de grenzen van haar zeggenschap als regisseur. Binnen zo'n geoliede machine bleek weinig plaats voor eigenheid. Ze besloot daarop om radicaal voor iets anders te gaan: Cow ging gewoon over een koe. Met het emotioneel uitdagende Bird bevindt ze zich nu echter weer op vertrouwd terrein: het sociale drama - met een flinke scheut magisch realisme.

Het is even aftasten hoe de familie van de 12-jarige Bailey precies samengesteld is. Haar vader is piepjong, haar moeder nergens te bespeuren. Bailey moet zichzelf wat zien te redden in een weinig bemoedigende omgeving. Afval, vandalisme, drugs en alcohol kleuren de decors. Hoewel haar vader het ergens wel goed meent - Barry Keoghan op zijn allerbest, met een vertolking die gelaagder is dan het lijkt - mist Bailey warmte, steun, aanmoediging en bescherming. We zien hoe ze zichzelf stilaan onbeduidend maakt en voelt, gedwongen wordt volwassen te worden.

Tot een rare vogel haar vriendelijk benaderd. Bird - wie kon dit raadselachtige personage beter vertolken dan de enigmatische Franz Rogowski?- lijkt zich al snel heel letterlijk als een beschermengel op te werpen. Zijn onberekenbaarheid zorgt voor enig ongemak bij de kijker, en Arnold gaat ook even erg ver in het gruwelpotentieel, maar tegelijk wordt de kijker vooral zelf gerustgesteld door Bird. Heel langzaam ontdekken we samen met Bailey wat warmte, wat betekenis, verbinding. Met een zootje ongeregeld weliswaar, maar Arnold oordeelt niet over de personages en hun vaak impulsieve gedrag.

Een raadselachtige beschermengel helpt een jong meisje haar plaats vinden in een grauwe bestaan

Verpaupering, teneergang, verval: zo hebben Britse sociale drama's er altijd al uitgezien. Maar we zijn de 21e eeuw en dit is niet Mike Leigh. Ongepolijst camerawerk, brutale muziek en felle kleuren benadrukken dat dit een film is over een hier en nu. Maar Arnold slingert dat ons niet in het gezicht. Bird voelt bij momenten aan als een droom. De cineaste zet het rauwe relaas met enige poëzie in beeld en vervormt zo lichtjes de realiteit. De randjes zijn zacht, de hoekjes afgerond en zachte melodieën begeleiden de krachtige en prachtige onge protagoniste, die we met een klein hartje haar plaats zien vinden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de