Black Widow

Genre: Actie | Duur: 2u14 | 2021 | Release: 7 Juli 2021 | Land: VS | Regie: Cate Shortland | Cast: Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz, David Harbour, Ray Winstone, Olga Kurylenko, William Hurt, O-T Fagbenle

Is het toeval dat zowat de enige Avenger die tot nog toe geen solofilm kreeg, een vrouw is? Of moeten we zeggen waar het echt op staat: dat Natasha Romanoff in de hele Marvelreeks zo weinig aandacht kreeg dat dit personage nooit een volwaardig karakter kon genoemd worden? Geef maar eens een persoonlijkheidskenmerk van deze vervaarlijke dame! Je zou haast vergeten dat Black Widow bestaat, ware het niet dat er gelukkig niet naast Scarlett Johansson kan gekeken worden.

De onweerstaanbare actrice krijgt in deze weinig bijzondere actieprent dan nog eens de ravissante Florence Pugh aan haar zijde. Ze spelen zussen, die echter in hun jeugd gescheiden werden, aangezien hun gezin slechts een tijdelijke samenstelling was die voor vader Alexei en moeder Melina een dekmantel vormde tijdens een Amerikaanse missie. Die bruut afgebroken kindertijd, die werd gevolgd door een opleiding als huurmoordenaar, heeft beide zussen met een onverwerkt verleden opgezadeld en als er een reünie inzit, zal die niet meteen hartelijk verlopen. 

Enerzijds wil deze origin-vertelling focussen op de verstoorde band tussen de familieleden. Met Cate Shortland werd gekozen voor een filmmaakster die bekend werd met zachte, intimistische films (Lore, Somersault) en zij lijkt voeling te hebben met dit thema. Black Widow vangt haast poëtisch aan, met in een zonnige gloed badende familietaferelen die vervolgens overgaan in meeslepende actie. Dit blijkt dan anderzijds niet meteen een superheldenfilm - Natasha is zowat de enige van de Avengerclub die geen superkrachten of geavanceerde wapens heeft - maar eerder een Bourne- of Bondvariant die het van achtervolgingen en vechtpartijen moet hebben. Verfrissend, op het eerste zicht.

Maar de doortrapte plannen van de slechterik blijken toch een stuk minder uitgewerkt te worden dan de praatjes aan de familietafel. Na een best entertainende en heel knap in beeld gebrachte eerste helft, valt de film ergens halverwege stil tijdens een véél te lang en banaal familiediner dat de wonden moet herstellen. Waarna  Black Widow dan tóch die uitputtende, ongeïnspireerde knal-boem-pats-perikelen opzoekt. Het bombast van de andere Marvelfilms blijft gelukkig achterwege, maar zo voelbaar dramatisch als de makers het voorhebben, wordt het nooit en finaal blijft deze film vooral bij vanwege de leuke, op dreef zijnde cast.