Blind

Hoe zwaar een film over een eenzame, blinde schrijfster ook mag klinken, zo lichtvoetig, sprankelend en speels is Blind daarentegen. Dit regiedebuut van Eskil Vogt, de scenarist van Reprise en Oslo, August 31st, is naast een geslaagde kijk in het hoofd van de protagoniste ook een ondeugend metafilmpje dat speelt met verschillende werkelijkheden.

De charismatische Ellen Dorrit Petersen kruipt met overtuiging in de huid van Ingrid, die sinds ze blind is geworden haar appartement nauwelijks verlaat. Op haar laptop smeedt ze herinneringen en verbeelding aan elkaar, van waaruit een plot ontstaat die bevolkt wordt door literaire alter-ego's van Ingrid. Ze laat de verzonnen personages interageren met o.a. haar echtgenoot, en vindt zo een manier om frustraties rond haar afzondering te ventileren.

Blind is dus een fascinerend portret van iemand die een eigen wereld creëert bij gebrek aan contact met de echte omgeving. In deze subjectieve realiteit veranderen decors, locaties en verhoudingen tussen personages, wat voor humoristische ensceneringen zorgt. Knap is o.a. de scène waarin Ingrid zich voorstelt dat haar man doet alsof hij naar zijn werk vertrekt, maar eigenlijk stiekem binnenblijft om haar te observeren.

Zo krijg je dus een fantasierijke metabeschouwing van de gedachten van een blinde, terwijl het ook een intense impressie is van de emoties die blindheid oproept zonder dat dat naar tragiek moet neigen. Vogt focust enerzijds op de handen en ogen van zijn hoofdpersonage, maar plaagt de kijker ook met half buiten beeld gehouden taferelen. Een zachte score onderstreept de fragiliteit van het geheel.

Een fantasierijke metabeschouwing van de gedachten van een blinde vrouw.

Schommelend tussen grappig, sensueel en intellectueel appeleert Blind mogelijk eerder aan koele cultuurminnaars dan aan romantische zielen. Vogt houdt zijn pretentie echter net voldoende in toom om van een aanrader te kunnen spreken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de