Buried in Light

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 1 Januari 1994 | Land: Italië | Regie: Jem Cohen | Cast:

De Amerikaanse cineast Jem Cohen cureert Fusebox, het programma dat het festival samen met de Vooruit organiseert, dat gaat over cinema en activisme. Cohen, die bij muziekfanaten misschien bekend staat als de man achter de Fugazi-anthologie ?Instrument?, selecteerde niet enkel een heel aantal films, maar bracht zomaar eventjes Patti Smith, Tom Verlaine (Television) en Guy Picciotto (Fugazi) mee uit New York.



Samen debatteerden ze over kunst en verzet en brachten ze performances op de buhne. Bovendien werden een aantal bands uit het Canadese postrocklabel Constellation geïnviteerd, en ondergetekende zag donderdagavond een memorabel concert van The Silver Mountain Elegies Plays War Radio, een gelegenheidscollectief van o.a. A Silver Mt Zion, Hanged Up en Coraline.



Maar we moeten het in de eerste plaats hebben over zijn eigen film, die een enorme aanrader is voor mensen die vooral vormelijk en visueel genieten van film en die minder moeite hebben om het narratieve er zelf in te zoeken.





'Buried in Light' is een beklijvende impressie van beelden die Cohen heeft gemaakt op reis door Oost-Europa. Op zoek naar de ziel van een gebied dat na de val van de Berlijnse Muur ingrijpend veranderd is, toont hij de kijker hoe hij zijn zoektocht gevoelsmatig heeft beleefd. Bovendien wijst hij subtiel op het verhaal binnen dit non-verhaal: Berlijn, Budapest, Auschwitz en Praag laten vooral de geschiedenis van het vervolgde Joodse volk - zijn voorouders - zien.





Deze dichtvorm is een oogverblindende osmose tussen documentaire, experimentele film en een videoclip en ligt misschien nog wel het meest in de lijn van het werk van Stan Brakhage, en vooral met diens knappe kortfilm ?Anticipation of Night?. Gefilmd met een super 8 die het geheel een grove korrel en een rauwe intensiteit meegeeft, worden de straatbeelden, schimmen en doodgewone voorwerpen omgetoverd tot een superieur schaduwspel van licht en donker.



Deze conflictueuze compositie kan nog het best omschreven worden als ?the visual version of a shortwave radio?, zoals Cohen zijn zeer persoonlijke prent zelf omschreef in de vragenronde achteraf. Hiermee bedoelt hij dat ruis minstens even interessant is dan een zuivere toon. Of interessanter, want onvoorzien.





Slotsom: ofwel vindt u dit pseudo-poëtisch plakwerk, ofwel geniet u zoals ondergetekende van het meeglijden op de onvoorspelbare golven van het puur vormelijke en visuele vertier.