Byzantium

Voor wie allergisch is aan het dweperige Twilight en consorten, waait er gelukkig ook een frisse wind doorheen het vampierengenre. Hierbij gaat het vaak om onafhankelijke producties die een eigenzinnige twist geven aan het genre zoals Let the Right One In, Midnight Son of binnenkort Only Lovers Left Alive van Jim Jarmush, de Amerikaanse indieregisseur bij uitstek. Neil Jordan, die met Interview with a Vampire een van de referenties in het genre maakte, waagt zich nu ook aan een nieuwe uitstap met Byzantium.

Hierin maken we kennis met Eleanor en haar moeder Clara, die haar lichaam gebruikt als voornaamste bron van inkomsten. Op de vlucht voor een duistere organisatie, komen ze aan in een klein Brits kuststadje waar ze hun intrek nemen in het verlaten hotel Byzantium. Wanneer Eleanor de leukemiepatiënt Frank ontmoet, ontstaat er een vriendschap tussen de twee tieners. Ze weet niet goed hoe ze hiermee moet omgaan en besluit hem haar geheim te vertellen, met alle gevolgen van dien.

In vele opzichten blijft Byzantium een klassieke vampierenfilm, met een aantal knipogen naar de klassiekers uit de periode ’60-’80. Een regelrechte ode zoals Kiss of the Damned wordt het echter nooit, want de film probeert vooral een eigen invulling te geven aan de vampierenmythe. Naast het feit dat de vampiers in het daglicht lopen, gebruiken ze een vingernagel om hun slachtoffers te verwonden en worden ze gecreëerd in een mysterieuze tempel op een onbekend eiland.

De strijd van de twee vrouwen tegen een organisatie gedomineerd door mannen, geeft de film bovendien een zekere feministische insteek. Daarnaast verkent de film ook voornamelijk de manier waarop deze vampiers omgaan met hun onsterfelijkheid en de eenzaamheid die hiermee gepaard gaat. Een thematiek die Jordan ook aftastte in Interview with a Vampire. Ondanks al deze interessante invalshoeken, blijkt het verhaal toch wat aan de lichte kant en lijkt het nooit op te bouwen naar de climax die de film verdient. Bovendien spendeert Jordan weinig tijd aan het uitdiepen van zijn personages, met uitzondering van de twee dames.

De film probeert vooral een eigen invulling te geven aan de vampierenmythe

Gelukkig kon de regisseur wel rekenen op een sterke cast vol met jong talent. Gemma Arterton en Saoirse Ronan zijn voortreffelijk als de vrouwelijke tegenhangers van Lestat en Louis. En Caleb Landry Jones, die ons omver blies in Antiviral, speelt hier opnieuw met veel overtuiging een getormenteerde jongeman. Verder weet Jordan duidelijk hoe hij een verhaal sfeervol in beeld moet brengen. Van het grijze en grauwe landschap van Hastings tot de geel-oranje verlichtte nachtscènes, alles voelt juist aan, met als hoogtepunt het transformatieritueel op het eiland. Byzantium presenteert zich dan ook eerder als een stijlvol sfeerstuk dan een innemend verhaal.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de