The Cell

Het filmdebuut van een voormalig videoclipregisseur wekt doorgaansenig argwaan. Het verleden leert ons dat dit niet zelden het sein is om deaudiovisuele trukendoos open te trekken en de toeschouwer murw te slaan met nutteloze, bij de haren gegrepen effecten. De vorm optredend als alibi om het gebrek aan inhoudelijke inspiratie te verdoezelen. Verhaal en personages worden bijzaak, verdrinken in de technische entourage.

In het geval van 'The Cell' is deze kritiek eveneens grotendeels terecht. En dat is jammer, want de film bevat een overvloed aan veelbelovende elementen.Er is inderdaad heel wat aandacht besteed aan de vorm, een overdonderend design geënt op de nachtmerrieachtige beelden van het onderbewuste, en dit ten koste van een als vanouds erg pover verhaaltje met slappe personages.

Sterk is wel dat de bizarre droomwereld die Tarsem Singh (van de R.E.M-videoclip 'Losing My Religion') uit zijn hoed tovert afwisselendgeïnspireerd en hallucinant is en de toeschouwer van de ene visueleverbazing in de andere doet tuimelen. Althans tijdens het eerste kwartier, want Singhs rariteitenkabinet verliest al gauw zijn aantrekkingskracht. En dat komt niet zozeer omdat hij in zijn gretigheid - fabuleuze kostuums, referenties naar o.m. Damien Hirst, Bosch, Dali en Kubrick - overdrijft, maar wel door de hoogst stereotiepe uitwerking (en vooral afwikkeling) van het scenario.

Het uitgangspunt op zich is nochtans hoogst interessant. Een jonge psychologe, Catherine Deane, experimenteert met een nieuwe technologie die haar in staat stelt binnen te dringen in het onderbewustzijn van een andere persoon. Op die manier probeert ze te communiceren met schizofrene patiënten en autisten. Wanneer de seriemoordenaar Carl Stargher in een diepe coma valt, overtuigt de FBI Deane ervan de methode aan te wenden om in Starghers geest te duiken, om te weten te komen waar zijn laatste, nog levende slachtoffer, zich bevindt...

'The Cell' valt (te) duidelijk uiteen in twee delen. Het eerste concentreert zich op de werkzaamheden van de seriemoordenaar die zijn slachtoffers, jonge vrouwen, ontvoert en opsluit in een glazen cel, die hij tergend traag met water laat vollopen. In het tweede luik dringt Catherine, nadat Stargher in

coma is geraakt, binnen in diens onderbewuste.

Het grote probleem is dat, eens in de geest van de moordenaar, de inspiratie van scenarist Mark Protosevich, de decors niet te na gesproken, opgebrand lijkt. Er is vanaf dat moment nog enkel Deane in een loom gevecht met Starghers onderbewuste, parallel gemonteerd met een traag onderlopende cel. Komt Deane op tijd? Wat had je gedacht? Interesseert het nog wel iemand? Meer heeft de film niet meer in petto. 'The Cell' holt op een drafje zeer voorspelbaar naar de eindstreep, zonder een tikkeltje spanning, zonder verrassingen. De opwinding van het eerste uur heeft plaatsgemaakt voor verveling, het onbehagen voor desinteresse.

Achteraf voel je je dan ook een beetje bekocht, want de film faalt in wat hij ons beloofde, nl. een angstaanjagende trip doorheen het onderbewustzijn van een seriemoordenaar.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de