The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe

Bij Disney speelt men graag op veilig. Pas nadat Lord of the Rings en Harry Potter enkele triljoenen opgebracht hebben, durft men het aan de gelijkaardige kinderboeken van de Brit C.S. Lewis te verfilmen. Deze generatiegenoot en vriend van Tolkien wist vanaf de jaren '50 kinderen over de hele wereld te boeien met zijn Chronicles of Narnia, een reeks vertellingen die zich in een magisch land afspelen en hier en daar wat gelijkenissen vertonen met Tolkiens werk. Dat Disney uitkwam bij deze verhalen is niet zo verwonderlijk gezien de nogal brave en zelfs subtiel van religieuze waarden voorziene toon die deze boeken en dus ook de eerste film (van de geplande zeven) kenmerken.

Het avontuur begint in het door oorlogsgeweld bedreigde Londen van de jaren '40. Vier kinderen, twee jongens en twee meisjes tussen 6 en 16, worden door hun moeder naar het veiligere platteland gestuurd. Ze logeren er in het kasteel van Professor Kirke, waar ze tijdens het verstoppertje spelen een kast ontdekken. Die geeft toegang tot een winterse wereld waar een boosaardige heks, centauren, sprekende dieren en faunen in een grootse strijd tussen goed en kwaad verwikkeld zijn. De kinderen zijn welgekomen, want een voorspelling heeft hen als redders van Narnia aangekondigd.

De ingrediënten die The Chronicles... zijn aantrekkingskracht bezorgen, kennen we al uit de eerder genoemde films: mythische figuren, een epische strijd tussen goed en kwaad, een mysterieus land vol weidse landschappen, onschuldige protagonisten bedreigd door duistere magie, etc. Toch mikte Lewis destijds in de eerste plaats op kinderen en dat merk je maar al te goed. Het verhaal is - hoewel erg gevarieerd - verbijsterend simpel en niet erg origineel. Voor wat in essentie echt niet meer is dan vier kinderen en een leeuw tegen de slechte heks, doet de film er bovendien veel te lang over. Wanneer de vier kinderen voor het eerst in de Narniasneeuw staan is de film immers al zo'n half uur ver en hebben ze alleen nog maar wat gekibbeld. Wat de al te christelijke ondertoon betreft, valt het op dat de kinderen (vooral de oudsten) met loodzware verantwoordelijkheden en schuldgevoelens worden opgezadeld. Dat zorgt voor een overdreven ernst die het de toch al niet echt charismatische kindacteurs nog wat moeilijker maakt.

Echt betoverend is deze risicoloze avonturenfilm niet.

Nu bevat het verhaal ook wel wat weerhaakjes - een van de kinderen is bijvoorbeeld een verrader - en de emoties en plotwendingen worden niet al te nadrukkelijk aangekondigd, zodat volwassenen zonder enige moeite kunnen meegenieten van deze meeslepende en soms zelfs griezelige film. Bovendien zorgt regisseur Adamson ervoor dat enkele kleurrijke personages -de twee bevers kunnen zo uit zijn Shrekfilms komen- de boel opvrolijken. Al vragen we ons dan meteen waarom men zo nodig die computereffecten moest inschakelen. De leeuw Aslan is een uitstekende digitale creatie, maar wat biedt hij meer dan een echte leeuw? Hier en daar zijn de blue screentrucjes dan ook nog slecht weggemoffeld, wat de magie niet ten goede komt.

Er is dus geen sprake van dat deze meeslepende prent ook maar ergens het niveau van Peter Jacksons epos weet te halen. De concurrentie met Harry Potter -vooral met de eerste twee films, die niet zó bijzonder waren- kan de film wel aan. Ook hier immers spektakel, zwierig in beeld gebrachte actie en entertainment van de bovenste plank alom. Maar écht betoverend is deze risicoloze avonturenfilm toch niet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de