Coco

Genre: Familiefilm | Duur: 1u45 | 2017 | Release: 29 November 2017 | Land: VS | Regie: Lee Unkrich | Cast: Gael Garcia Bernal, Benjamin Bratt, Anthony Gonzalez, Alanna Ubach

Inside Out ligt nog maar een tweetal jaar achter ons maar de drie Pixarproducties die we sindsdien mochten aanschouwen – Cars 3, The Good Dinosaur en Finding Dory, smaakten net dat tikkeltje minder fris dan wat we gewend zijn. Coco is gelukkig wel weer het soort meesterwerkje waar we op hoopten.

De animatiemeesters hebben zich dit keer volop kunnen uitleven met het kleurrijke thema Día de los muertos. Deze Mexicaanse feestdag ter ere van de overledenen wordt ook in de familie van de jonge Miguel gevierd, zij het zonder dat er ook maar een noot muziek mag gespeeld worden. De beroemde muzikant Ernesto de la Cruz, de betovergrootvader van Miguel, liet destijds immers zijn gezin in de steek en sindsdien is muziek verbannen. Voor Miguel is dit nog het meest frustrerend, gezien zijn muzikale talent. Zijn gefnuikte  verlangens en wilde plannen laten hem echter in het rijk der doden belanden, waar hij opgewacht wordt door zijn gestorven familieleden.

In de fijne uitwerking van de plot staan familie en tradities centraal. De band tussen Miguel en zijn stokoud betovergrootmoedertje, is de aandoenlijke fundering waarop een meeslepend, effectief verhaal gebouwd wordt dat oproept het verleden een plaats te geven en onze fouten te aanvaarden. Aanvankelijk heeft de film misschien wat veel praatscènes nodig met kibbelende familieleden – zowel in het aardse leven als in het hiernamaals – maar al snel neem je de missie van Miguel ter harte. De spaarzame muzikale momenten zijn daarbij immens aanstekelijk. Wat een stem heeft Miguel! Het omaatje, weergaloos geanimeerd overigens, zorgt na de avontuurlijke finale voor een grandioze catharsis waarbij een zakdoek wel eens van pas kan komen.

Opvallend is wel de spaarzame humor. Niet dat het er bij momenten niet un poco loco aan toe gaat – de tong  van Miguel’s hond Dante alleen al, tovert een grijns op je gezicht – maar het grappenspervuur dat pakweg Toy Story 3 en Finding Nemo in petto hadden, vinden we hier niet terug. Dat wordt overigens stilaan een handelskenmerk: ook Inside Out, Wall-E, Ratatouille en Up focusten zich op een emotionele ontwikkeling zonder daarbij de boel extra op te leuken met humor. Dat heeft de vermelde prenten alleszins niet slechter gemaakt. Pixar gaat ook de uitdaging aan om een riskant thema als de dood aan te pakken en blijkbaar is het in de VS ook een issue dat alle protagonisten Latino’s zijn.  

Het lijkt ons tenslotte haast vanzelfsprekend, maar laat ons niet vergeten dat Coco alweer verbluffend vormgegeven is. De gezichten – ooit nog de zwakte van de eerste Pixars -, de kapsels, de danspasjes, de decors, de authentieke details (de vingerzetting op de gitaar!), … je komt haast ogen te kort om alle meesterlijk geanimeerde elementen in je op te nemen.

Coco kijk je bijna twee uur breed glimlachend en met een jubelend hartje aan, om met een krop in de keel huiswaarts te keren. Gaat dat zien, señoras y señores!