Da 5 Bloods

De stem van Spike Lee blijft het verdienen gehoord te worden, ook al schommelt de kwaliteit van zijn films al eens. De immer met een mening klaar staande cineast volgt het entertainende en Oscargenomineerde BlacKKKlansman helaas op met een log en boodschapperig drama dat zijn waardering misschien wel enkel te danken heeft aan zijn actuele relevantie.

Da 5 Bloods zijn vijf bloedbroeders. Vier nog in leven zijnde zwarte Vietnamveteranenen willen hun destijds gesneuvelde brother gaan opgraven in de jungle en hopen er meteen ook een lading goud te vinden. Hun drijfveren zijn boosheid, treurnis, wrok. Ze hebben hun zichzelf op de borst kloppende land destijds gediend maar hebben niet het gevoel daar iets voor terug gekregen te hebben.

Lee laat zijn goedbedoelde prent op twee sporen rijden. Enerzijds is er het relaas van een groep mannen die hoopt bevrijding te vinden door hun trauma bij de strot te grijpen, wat de regisseur de kans geeft de kijker onder de neus te wrijven hoe immoreel elke oorlog is en hoe interpreteerbaar vrijheid is in de VS, zeker als je van Afro-Amerikaanse afkomst bent. Het gebrek aan nuance en de drammerigheid van deze verhaallijn, maken echter dat je er wat onbewogen naar staart. De veel te intense acteerprestaties - Delroy Lindo op kop - en de knullige dramatiek die nergens iets impliceert maar elke emotie benoemt, staat een echte beleving in de weg.

Opdringerige archiefbeelden en foto's die de actie nu en dan onderbreken, moeten ons van de wijs brengen maar zoveel andere Vietnamfilms hebben dat met veel meer kracht weten te doen - ook al belicht Lee vooral het lot van de zwarte soldaten. De immer betrouwbare huiscomponist Terrence Blanchard wil met een overdadige score weemoed en glorie oproepen maar het is haast potsierlijk hoe scène na scène haast iets sacraal moet krijgen.

Een logge en boodschapperige anti-oorlogsprent die verzandt in een suffe actiefilm

Daarnaast moet Da 5 Bloods om onbegrijpelijke redenen ook een soort uitvergroot Kuifjesavontuur worden dat eerder aan Stallonevehikels doet denken dan een nobele aanklacht. Jean Reno lijkt uit een oude James Bondprent weggelopen te zijn als een al dan niet malafide sjacheraar en de protagonisten belanden in een jungleconflict dat elke morele dimensie verliest, maar verwatert tot een soort wij-tegen-hen uit foute jaren '80-films. Lee is teleurstellend ongeëngageerd in de actiescènes en enkele dramatische momenten tijdens de strijd komen futloos over.

Dat Lee finaal twee en een half uur nodig heeft voor een veel te prekerige en tegelijk nietszeggende film, is doodjammer maar eigenlijk niet verrassend voor een cineast die soms gewoonweg te weinig afstand neemt van zijn eigen werk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de