De Bloedbruiloft

Tom Barman was met Any Way The Wind Blows de revelatie van 2004 en heel Vlaanderen duwde Erik Van Looy collectief tegen de borst, maar van Dominique Deruddere's Pour le Plaisir had geen kat gehoord. Was het misschien omdat hij door de Fransen als huurling werd ingelijfd om de fletse film noir wat leven in te pompen, of was het omdat hij reeds al zijn talent tentoon had gespreid met Iedereen Beroemd? Die Bluthochzeit: zo heet het bewijs dat Deruddere nog lang niet is uitverteld. De regisseur richt zijn blik op La Lune de Guerre (De Bloedbruiloft), de spruit die geboren werd uit de titanenclash tussen stripveteranen Jean Van Hamme (Largo Winch) en Hermann. Met een stevige portie guitigheid en frivoliteit maakt Deruddere van de strip de film die hij verdiende: gastronomische vetes, familiale strubbelingen en bedorven tomates crevettes op de achtergrond van de Duitse Ardennen.

De prent begint voor het altaar: Mark Walzer en Sophie Halberstadt treden onder het trotse oog van vader Herman Walzer in het huwelijksbootje. De genodigden verkasten naar een gezellig idyllisch dorpshotelletje voor de festiviteiten. Herman leeft al geruime tijd op gespannen voet met Franz Berger, chef de cuisine en uitbater van het equis Duitse kuuroord waar het feest plaatsvindt. Maar wanneer het voorgerecht, een garnalencocktail, blijkt te zijn vervallen, ontaardt hun ongenoegen algauw in een 3de wereldoorlog. De kampen worden verdeeld, de wapens worden gegrepen en de tanden worden ontbloot: Herman Walzer zal zijn trots niet verliezen en zal ten alle koste zijn vrouw en schoondochter, die Berger in de badkamer heeft opgesloten, terugwinnen.

De machtsstrijd tussen beide kampen wordt met zeer veel joie de vivre in beeld gebracht. Realistisch is het handeltje nooit, maar realisme is niet waar de regisseur op aast. Als kijker word je er bijna toe verplicht te beseffen dat je naar een stripverfilming aan het kijken bent. Het handvol personages dat ten tonele verschijnt (een twintigtal om precies te zijn) zijn allemaal levende karikaturen, wat voornamelijk de verdienste is van Armin Rohde en Uwe Berger die de twee aartsrivalen een typisch Duitse, cartooneske schijn meegeven. De situaties laveren tussen kolder, slapstick en situatiehumor (let vooral op de scènes met Nand Buyl als sardonische oorlogsveteraan).

Als kijker word je verplicht te beseffen dat je naar een stripverfilming aan het kijken bent.

Maar ondanks de hoge stripverhaalfactor heeft Deruddere een goede grip op zijn verhaal. Met een flinke portie suspense ontwikkelt hij de prille strijd om vervolgens alle registers open te trekken en te laten ontaarden in een bulderende apotheose. Het valt van het grote scherm af te lezen dat Deruddere er plezier in had om het stripverhaal naar het witte doek te transponeren. Met minstens evenveel plezier hebben wij gekeken.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de