Death Sentence

"Protect what's yours". Zo luidt de tagline van de nieuwste productie van regisseur James Wan. Wat ons betreft: bescherm vooral uw vrije tijd en laat Death Sentence aan u voorbijschieten. Tenzij u er niet om maalt om een film voorgeschoteld te krijgen die zichzelf voordoet als een psychologische thriller, maar in feite niet meer is dan een banaal actievehikel, overgoten met een wel erg wansmakelijke moralistische saus.

Death Sentence vangt aan met een klassiek Amerikaans familietafereeltje. Nick Hume (Kevin Bacon) is een succesvol bedrijfsleider en een gelukkige huisman met een mooie vrouw en twee voorbeeldige zonen. Zijn hart gaat echter toch het meest uit naar zijn oudste zoon Brendan, een talentvolle ijshockeyspeler. Na een wedstrijd waarin de jongen de pannen van het dak speelt en een aanbieding krijgt om profspeler te worden, rijden vader en zoon trots huiswaarts. Langs de kant van de weg houdt Nick even halt om te tanken en naar vrouwlief te bellen om hun engel te bewieroken en haar diens geweldige carrièrestap te melden. Net op dat moment slaat het familiale geluk helemaal om, als Brendan in het tankstation de keel wordt overgesneden door een nietsontziende bende en voor dood wordt achtergelaten.

U begrijpt het al, na een eerste kwartier waarin onze maag meermaals omkeerde, vreesden we dat we het daaropvolgende anderhalf uur nog met een erg belegen en pathetisch familiedrama zouden zitten opgescheept. Dat draait al snel helemaal anders uit, wat echter allerminst een reden is tot groot jolijt. Wat volgt is immers een behoorlijk gewelddadige actiethriller met veel bloedvergieten en afgerukte ledematen.

Dat de jonge regisseur James Wan ziekelijk hard kickt op extreem geweld en wel erg gewichtig uit de hoek kan komen, vermoedden we al sterk na het zien van het serieus over het paard getilde Saw. Dat vermoeden wordt met Death Sentence alleen maar bevestigd. Wan probeert zware thema's als wraak, gerechtigheid en familiebanden aan te boren, maar de gepretendeerde diepgang die in de karakters en het verhaal zit, is eigenlijk flinterdun en bijgevolg bijzonder ergerlijk. En waarom in godsnaam die kleffe levenslessen over goed vaderschap? Hoewel we zeker ook geen fans van het eerste uur zijn, durven bijvoorbeeld de Die Hard-films er tenminste onomwonden voor uit komen dat ze pretentieloos actieamusement zijn.

Wansmakelijke, nodeloos gewelddadig flutfilm

Wan weet niet enkel zijn personages slecht neer te zetten, het scenario bezwijkt onder de onwaarschijnlijkheden. We moeten hem wel nageven dat hij over het talent beschikt om zijn verhaal mooi in beeld te brengen. Visueel is het allemaal alleraardigst met onder meer een knappe belichting. De spannende achtervolgingsscène in de parkeergarage, met enkele ingenieuze tracking shots, is niets minder dan een technisch hoogstandje. Een ander pluspunt is het kleine bijrolletje van John Goodman, bij wie af en toe het duivelse uit Barton Fink weer naar boven komt.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de