The Devil's Rejects

Genre: Misdaad | Duur: 1u47 | 2005 | Release: 26 Juli 2006 | Land: VS | Regie: Rob Zombie | Cast: Bill Mosely, Sheri Moon Zombie, Sid Haig

The Devil's Rejects is de opvolger van Rob Zombies eersteling, House of 1000 Corpses. Bij de start pakt sheriff Wydell, broer van de sheriff die toen werd vermoord, Mother Firefly op. Hij zweert deze oermoer dat hij haar addergebroed één voor één van kant zal maken. Het is net alsof we Rob Zombies debuut nog maar net achter de kiezen hebben: dezelfde harde sfeer is instant terug. Tegelijk kun je er bij beide films aan twijfelen of dit nu odes zijn aan seventies-horrorprenten als Last House on the Left en Texas Chainsaw Massacre, of net pastiches ervan. Toch staat het als een paal boven water dat Zombie van die klassiekers houdt en ze met heel wat cinematografische branie evoceert.

De regisseur last iconiserende stills middenin de actie en zoomt daar nog eens op in, terwijl Americana-songs verderkabbelen. Het vrijelijke gebruik van overgeëxposeerde beelden en vooral van wipes tussen scènes door mag dan soms wat voorspelbaar worden, de film blijft ook een lust voor het oog en verraadt een grote liefde voor cinema, zelfs niet alleen voor de gore variant ervan. Zo blijkt uit de hilarische passage waarin een filmcriticus sheriff Wydell diets maakt hoe de sleutel om de duivels te pakken te krijgen bij The Marx Brothers ligt- voor hij de besnorde Texaan op zijn paard krijgt door enkele opmerkingen over Elvis,: 'Son, if you ever say another derogatory word about Elvis Aron Presley in my presence again, I will kick the living shit out of you'.

Ook de demonische familie waarop Wydell jacht maakt, krijgt heel wat coole quotes te bekken ("Boy, the next word that comes out of your mouth better be some brilliant fuckin' Mark Twain shit. 'Cause it's definitely getting chiseled on your tombstone") waardoor The Devil's Rejects vaak verdomd grappig wordt. Tussen het gratuite geweld en de sloten bloed door, dat spreekt. Maar hoe ziek sommige moorden in deze film ook mogen zijn, écht gore horror zoals in vaak Aziatische prenten waarin opengereten lichaamsdelen nog eens, opnieuw en een derde keer in close-up worden doorboord met het één of ander gebruiksvoorwerp is dit niet.
 

Jazeker, messen worden in borstkassen én in kutten geplant, roestige nagels worden in handen geklopt. Maar dan wijken de nostalgische songs op de soundtack voor knallende, bonkende, overdonderende noisegitaren. Die zorgen ervoor dat de harde actie en het extreme geweld nog meer opzwepend worden, maar houden alles ook verteerbaar - een aanpak die in de laatste minuten van de film wordt geëxpliciteerd door plots wél de geluiden van een kogelregen te laten horen.

Binnen het budget van zeven miljoen dollar bleek geen plaats voor een extra scenarist naast Zombie zelf, maar eigenlijk is dat zo erg nog niet. Wie heeft een goed uitgewerkt verhaal nodig als je een old school vibe en ontelbare sadistische sicko's op je scherm krijgt? De enthousiaste menigte in de BIFFF-zalen alleszins niet.