Disney Project T

Net als Pirates of the Caribbean en The Haunted Mansion is Tomorrowland, hier uitgebracht onder de naam Disney Project T wegens een patent van het gelijknamige muziekfestival, in wezen een verfilming van een stukje Disneyland. Het utopische toekomstbeeld van dit themagebied werd in verhaalvorm gegoten voor een zomerse spektakelfilm door Damon Lindelof en Brad Bird, die ook de regie voor zijn rekening nam.

In de film zien we hoe George Clooney en Britt Robertson op hun eigen manier in Tomorrowland terechtkomen. Een proloog toont hoe Clooney’s personage als de tienjarige Frank Walker wordt meegenomen door het meisje Athena tijdens de Wereldtentoonstelling van 1964. Vervolgens wordt er overgeschakeld naar Casey, een vindingrijke en optimistische tiener met een passie voor wetenschap die via een pin een glimps te zien krijgt van Tomorrowland. Ook zij ontmoet Athena, die haar wil meenemen omdat Athena denkt dat zij de enige is die Tomorrowland kan redden. Al moeten ze hiervoor de hulp inroepen van de intussen verbannen Frank.

Helaas is de initiële kennismaking met en de deels spannende, deels grappige tocht naar Tomorrowland veel interessanter dan de aankomst en alles wat volgt. Maar met iemand als Lindelof aan boord hadden we niets anders verwacht. De man bewees in het verleden al dat hij geen probleem heeft om sterk te beginnen maar zichzelf gaandeweg verliest in de opgebouwde mythologie en erin faalt een coherente verklaring uit te werken. Zo wordt er bijvoorbeeld geen enkele bevredigende verklaring gegeven waarom Tomorrowland eigenlijk in verval is, zo goed als alle mensen verdwenen zijn en de gouverneur er als een karikaturale dictator bijloopt. Het is ook spijtig dat we zo weinig tijd spenderen in Tomorrowland zelf, want de enkele scènes zijn een mooi eerbetoon aan de vindingrijkheid en creativiteit van de mens.

Verder voelt de plot veel te berekend aan en worden plotgaten maar al te graag genegeerd om het verhaal aan een snel tempo verder te laten razen. Met zijn brave actiescènes en Britt Robertson als energieke heldin mikt de film uiteindelijk vooral op een publiek dat popcornfilms als The Hunger Games of Divergence met plezier verslindt. Gelukkig zijn de makers er wel in geslaagd om van Casey een volwaardig en geslaagd vrouwelijk personage te maken dat door Robertson op knappe wijze wordt neergezet. George Clooney is overtuigend als de verbitterde en cynische Frank. Enkel Hugh Laurie stelt teleur als de dictatoriale gouverneur Nix.

Spijtig dat we weinig tijd spenderen in Tomorrowland zelf

Naarmate we het einde naderen geeft de film ons ook nog een belangrijke boodschap mee, maar helaas wordt deze veel te snel afgehandeld. Het is wel lovenswaardig dat de film ons een positief, optimistisch en hoopvol wereldbeeld voorhoudt in tijden dat we overspoeld worden door dystopische en ‘einde van de wereld’-verhalen.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de