Dixie Chicks: Shut up and sing

Altijd fijn om vast te stellen dat een groep waarvan je op het eerste zicht vermoedde dat ze leeghoofdiger was dan prins Filip in een vacuüm, uiteindelijk toch over een stevig stel ballen blijkt te beschikken. Het feit dat de drie hoofdpersonages van deze misschien ietwat lauwe documentaire prachtige exemplaren van de vrouwelijke kunne betreffen, doet niet eens zoveel ter zake. Of toch wel? De Dixie Chicks, beste vrienden, zijn namelijk al achttien jaar bezig met easy listening country, doen eigenlijk voor de country wat The Corrs met folk doen. Dat hoeft niet noodzakelijk pejoratief te klinken: ook wij draaien op gezette tijden een plaatje van de Texaanse deernes. Waar gaat deze documentaire nu precies over?

Wel, in 2003, vlak voor de Amerikaanse inval in Irak, haalde de leadzangeres van de groep het wereldnieuws toen ze zich tijdens een concert liet ontvallen dat ze zich schaamde dat ze net als president Bush van Texas afkomstig was. Sinds die schampere opmerking worden de Dixie Chicks, afhankelijk van de kant van het politieke spectrum, verguisd of geroemd. Plots werden ze, tegen wil en dank, tot politieke activisten gebombardeerd. Fan zijn van de Dixie Chicks werd een statement. De groep komt niet alleen politiek maar ook commercieel onder vuur te staan: sponsors trekken zich terug, er gaan stemmen op om hun platen uit de handel te nemen, sommige radiostations durven hun muziek niet meer draaien.

De weerslag van dit alles ziet er voor een Europeaan behoorlijk hallucinant uit. In Europa is het immers van 1976 geleden met The Sex Pistols hun God save the queen dat een publieke omroep nog een single in de ban sloeg. Het maakt dat je je, als kritische kijker, toch vragen stelt bij die zo geroemde vrijheid van meningsuiting in Amerika, meteen de grote verdienste van deze documentaire. Helaas zijn de reacties van de Chicks behoorlijk voorspelbaar, om niet te zeggen clichématig: natuurlijk bijten ze dapper van zich af, natuurlijk gaat hun leven verder, natuurlijk doen ze of er geen vuiltje aan de lucht is. Het is die mix van commotie en privéperikelen ?een van The Chicks baart een tweeling, een andere heeft een huwelijkscrisis? die je als kijker soms de indruk geeft dat je naar een veredelde soap zit te kijken.

Verder zijn wij er nog niet uit of het heen- en weergespring tussen 2003 ?het jaar van de boycot? en 2005, het jaar van de nieuwe plaat, wel of niet een gelukkige keuze is. Natuurlijk is het ergens hartverwarmend te zien dat de commotie de koude kleren van The Dixie Chicks niet raakt; op de keper beschouwd lijkt de hele rel ons echter een storm in een glas water te betreffen, iets wat alleen in Amerika kan gebeuren.

Anderzijds kon Cinema Zed geen betere openingsfilm voor haar Docville hebben gekozen: je moet al een ernstige schroef los hebben zitten om de muziek van The Dixie Chicks lelijk te vinden, je moet al rechtser dan het Vlaams Belang zijn om het niet eens te zijn met de pitch van deze documentaire. The Dixie Chicks: Shut up and sing is derhalve verplicht voer voor feministes in wording, Amerikanofielen en, niet in de laatste plaats, countryfans. Wedden dat u, net zoals wij, zin krijgt om nog een plaat of twee van deze wonderlijke band in huis te halen?

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de