Fair Game

Doug Liman had wat goed te maken na het meer dan banale Jumper en het ook al niet bijster geweldige Mr. & Mrs. Smith. Met Fair Game levert hij een zeer solide maar behoorlijke ernstige, op feiten gebaseerde politieke thriller af.

De film vloeit voort uit de boeken van voormalig ambassadeur Joe Wilson en zijn vrouw, CIA-agente Valerie Plame, in de film gespeeld door respectievelijk Sean Penn en Naomi Watts (puur fysiek dachten we eigenlijk aan Kevin Kline en Virginia Madsen, dit terzijde). Het eerste deel van de film toont de inzet voor hun job. Hij is een wat recalcitrant type dat wel eens op conflict aanstuurt, zij is een bescheiden en discrete spionne.

Wanneer Joe bij de inval van de VS in Irak tijdens de tweede golfoorlog verklaart dat er geen verband bestaat tussen Sadam Hussein en de eventuele productie van verrijkt uranium in Niger, waardoor de belegering door de VS ongerechtvaardigd zou zijn en de Bush-administratie zelfs bewijzen zou vervalst hebben, gaat de bal aan het rollen. Uit bittere frustratie van de overheid wordt Valerie’s dekmantel opgeblazen: in de media wordt ze ontmaskerd als spionne. Meteen worden al haar lopende zaken stopgezet, met de dood van vele van haar vertrouwenspersonen in Bagdad als gevolg.

Waar Liman zich in de eerste helft uitleeft in gortdroge, maar dynamische scènes die elkaar razendsnel opvolgen en de kijker van Bagdad naar Cairo, Kuala Lumpur en Washington sleurt, opgezadeld met heel wat politiek blabla, neemt de film een iets meer dramatische wending in de tweede helft. Het huwelijk van Wilson en Plame komt onder druk te staan, iedereen eist verantwoording op, hun imago's worden beklad, hun leven is zelfs in gevaar. Penn en Watts raken pas dan helemaal in hun element en hun vertolkingen zorgen voor een groeiende sympathie van de kijker.

Want hoewel Liman beweert vooral het verhaal van het koppel te willen vertellen, etaleert zijn film duidelijk een linkse kritiek op het oorlogsbeleid van Bush en het machtsmisbruik van de presidentiële medewerkers en worden Wilson en Plame zonder omwegen – en als alle feiten kloppen, ook wel terecht – als slachtoffers afgeschilderd. Dat maakt Fair Game niet bij iedereen populair natuurlijk, maar vanwege de grote geloofwaardigheid wel terzakedoend.

Zelfs wie niet al te veel interesse heeft in de thematiek, maar wel bereid is wat op te steken, zal zich niet vervelen bij deze meer dan degelijke, gedurfde en licht verontrustende film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de