Fast Food, Fast Women

'Woody Allen in de marginaliteit.' Beter vallen de films van Amos Kollek niet te omschrijven. Deze Amerikaanse Jood maakt romantische praatkomedies die zich afspelen onder de hoogbouw van Manhattan en waarin hij een aantal neurotische personages ten tonele voert die met hun omgeving, maar vooral met zichzelf in de knoop liggen. Zijn portretjes van in het leven en de liefde teleurgestelde mensen zitten boordevol schuchtere ironie en bijtend sarcasme en kennen een tragische afloop.

Dat was tenminste zo in 'Sue' (1998), een sensatieloos document van een vereenzaamde en uitgebluste jonge vrouw (Anna Thomson) die hopeloos verlangt naar communicatie en geborgenheid. In het park ontbloot ze haar borsten aan de mannen die dat wensen. Seks is voor haar echter een middel, geen doel om opnieuw evenwicht te vinden. De film eindigt tragisch met haar zelfmoord in het park...

'Fast Food, Fast Women' kent, in tegenstelling tot 'Sue', een hoopvolle afloop. Seks, liefde, eenzaamheid en dood - Kolleks favoriete gespreksonderwerpen - zijn weer van de partij, alleen worden ze ditmaal dus gekanaliseerd in een vreugdevol slot. Anna Thomson vertolkt opnieuw de hoofdrol. Met haar opgespoten lippen, siliconenborsten en haar graatmagere, bleke lijfje is ze een opvallende verschijning.

Maar bovenal, ze is werkelijk fantastisch als Bella, een 35-jarige serveerster die hunkert naar kinderen. Wanneer ze Bruno onmoet, een gescheiden playboy met twee kinderen, lijkt haar droom in vervulling te gaan. Parallel hiermee vindt haar al wat oudere vriend Paul, een schuchtere weduwnaar, het geluk bij de levenslustige Emily...

Kollek bewijst dat feelgood films niet noodzakelijk uit Hollywood komen. Meer nog, door de bittere ondertoon en het sarcasme waarmee hij 'Fast Food' kruidt, geeft hij er een onmiskenbare meerwaarde aan. Meteen onderscheidt Kollek zich van zijn Suikerfabriekkompanen die doorgaans uitblinken in meligheid.

'Fast Food, Fast Women' is geen hapklare brok fastfood cinema, maar aangename haute cuisine, die te midden van al zijn charme de minpuntjes, zoals Kolleks wat aarzelende hand, ruimschoots doet vergeten.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de