Final Destination

Wat filmmakers moet bezighouden is, hoe maak ik een film die even succesvol is als een Scream bijvoorbeeld. Daarbij nemen ze dan elementen over, maar gieten ze ze in een ander kleedje. Jeffrey Reddick, schrijver van deze productie, nam een onderwerp dat iedereen kent en hoe dan ook mee te maken krijgt, de dood.

In Meet Joe Black zagen we al een vriendelijke in mensvorm verschijnende dood, die enkel maar zijn job deed. Het thema is trouwens niet de enige overeenkomst tussen deze Final Destination en Meet Joe Black. Zo zien we bijvoorbeeld in beide films op dezelfde manier een persoon totaal onverwacht overreden worden. Dit heeft een licht komisch effect, terwijl het eigenlijk deadly serieus stuff is.

Toch wordt in Final Destination de dood geheimzinniger voorgesteld, meer een alienachtige mysterieuze entiteit, die enkel vlak voor het sterven door sommigen waargenomen wordt. Dit zorgt voor uiterst spannende momenten in een verhaallijn, waar niemand ongeroerd bij blijft. Het hoofdpersonnage Alex Browning vertrekt met zijn klas op schoolreis naar Parijs. Vlak voor het opstijgen, voelt of droomt Alex dat het vliegtuig gaat ontploffen. Gevolg is dat hij zich letterlijk uit het vliegtuig vecht. Enkele medestudenten worden ook gestraft en moeten een later vliegtuig nemen. Verbazing en verwondering alom natuurlijk wanneer het vliegtuig echt crasht vlak na take-off.

Voor wie nooit eerder over de dood nadacht kan hier een hele openbaring volgen. Waren die ontsnapte studenten namelijk niet voorbestemd om te sterven en kan je zomaar het lot uitdagen? Wat is het lot trouwens?

Na een korte rouwperiode ontdekt Alex -misschien oversimplistisch voorgesteld- met behulp van wetenschap op televisie het "plan". De ontsteking, die leidde tot de ontploffing, verliep diagonaal doorheen het vliegtuig zodat het patroon, op basis van de zitplaatsen van de studenten, kan gevolgd worden. Alex vindt dus de volgorde waarin de leerlingen hadden moeten sterven. Wie nu nog niet aan de drie Scream-films denkt heeft ze waarschijnlijk niet gezien.

"Who's next?" hoor je roepen tot blijkt dat de volgorde misschien wel kan doorbroken worden. Het idee mag dan wel ergens gepikt zijn, het blijft spannend en angstaanjagend, als was het de eerste Scream. Het feit dat je hier met het lot te maken hebt, en niet met een koelbloedige killer, maakt het zelfs nog aannemelijk.

Tot slot zou ik zeggen: een goed ingevuld idee, een beetje van hier, een beetje van daar en je hebt een goede film die blijft boeien tot het eind.

Tim Somers Helemaal (niet) akkoord? Lees de