Frost/Nixon

Het was maar een stief berichtje in de krant: na meer dan dertig jaar is de identiteit van de beroemde Deep Throat-bron in de Watergate-zaak bekend geraakt. U hebt ongetwijfeld de klepel al wel eens horen luiden over die kwestie maar u zat, zoals wij, nog volop in uw Disneyperiode op de kleuterschool of u was nog niet eens geboren? De clue is nochtans poepsimpel: de republikeinse Amerikaanse president Richard Nixon werd betrapt op het laten afluisteren van het partijhoofdkwartier van de democraten. Journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein brachten alles aan het licht, op aangeven van die fameuze Deep Throat. De gevolgen waren niet mals: Nixon moest aftreden onder het nauwlettende oog van de wereldpers, al bleef hij zelf koppig alle schuld ontkennen.

Tot hij in 1977 tot ieders verrassing instemde met vier televisie-interviews met de Britse talkshowpresentator David Frost. Frost, die nog voor geen millimeter politieke ervaring had, de ondraaglijke lichtheid van het banale tot kunst transformeerde en voor wie entertainment even belangrijk was als ademen, betaalde de voormalige president een klein fortuin en stortte zich op de voorbereiding van het interview. Of liever: zijn researchers stortten zich erop. Zelf was Frost druk bezig zijn nieuw lief en Amerika te ontdekken.

Klinkt boeiend? Inderdaad. Ron Howard heeft een prima, zij het erg klassieke film over dit catharsismoment in de Amerikaanse politiek gemaakt. Om te beginnen proef je nog voor geen nanoseconde dat deze prent in feite een bewerking betreft van een theaterstuk van Peter Morgan.

Howard probeert de theatrale origine van zijn film gelukkig niet te counteren met buitensporig veel locaties, buitenopnamen en een montage waar u buikpijn van krijgt; zijn mise-en-scène is integendeel erg ouderwets. Het maakt dat je volop kan genieten van twee factoren die de film doen fonkelen: de Oscarwaardige acteerprestaties van Frank Langella als president Nixon en de zeer verzorgd uitgewerkte metafoor van een boksmatch.

Laat het maar gebeuren, denk je dan ... Laat de hele film zich maar toespitsen op die climax, want hij is mooi om te volgen. Howard bouwt zijn Rocky voor gevorderden ook heel routineus en slim op: de laat-maar-waaien-attitude van Frost in het begin, de groeiende wanhoop van zijn researchers, de aanzwellende kritiek van politieke commentatoren, de routineuze voorbereiding van Nixon en de toegewijde relatie tussen de voormalige president en zijn stafchef (een erg goede Kevin Bacon).

De tegenstelling tussen Frost en Nixon had misschien nog wat scherper gekund, maar langs de andere kant zaten we dan tot aan onze nek in de clichés. Howard houdt de aandacht van de kijker ook scherp met enkele belangrijke sleutelscènes die veel zeggen over de complexe maar finaal eigenlijk eenvoudige relatie tussen Frost en Nixon.

Wanneer een dronken Nixon midden in de nacht belt naar Frost, net voor het vierde interview (dat over Watergate zal gaan) moge het duidelijk zijn: in hun diepste wezen hebben deze mannen eigenlijk veel respect voor elkaar maar, zoals Nixon het treffend uitdrukt, only one of us can win.

De grootste verdienste van Howard is misschien wel dat hij zichzelf grotendeels heeft weggecijferd. Over de prachtjob die Langella leverde, hadden we het al. En ja, tegenover zulk een interessant personage is het natuurlijk moeilijk optornen. Al kwijt de Britse Michael Sheen - u herinnert zich hem van zijn degelijke prestatie in The Queen - zich van zijn kant voorbeeldig van zijn taak: je bent helemaal mee met Frosts karakter dat bij aanvang van de film nog minder weegt dan een duivenveertje.

Frost/Nixon is oerdegelijke cinema, ook voor wie niet elke avond gaat slapen met Ter Zake en Villa Politica en is verplicht voer voor alle studenten journalistiek. Sterk!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de