Gone Baby Gone

Voor zijn eerste worp keerde debuterend regisseur Ben Affleck terug naar de plek waar het voor hem allemaal begon. Dorchester, een van de meest linke en ongure wijken die Boston rijk is, vormt het decor voor zijn reproductie van Dennis Lehane's gelijknamige -in Find Maddie-tijden zowaar profetisch ogende- roman, waarin privédetectives Patrick Kenzie (Casey Affleck) en Angela Gennaro (Michelle Monaghan) verstrikt geraken in het web van doorgedreven kuiperij, obscene drugsbendes, maar net zo goed van naar de keel grijpende morele vraagstukken, dat zich stapvoets rondom de verdwenen peuter Amanda McCready sluit.

Waar Ben Affleck als acteur veelal in pijnlijke vergissingen grossiert, lijkt hij zich aan de andere kant van de lens een stuk beter in zijn sas te voelen. Nergens geeft hij zich over aan schreeuwerige pathetiek, en weigert zo in de bombastische voetsporen van ontploffingsgeile regisseurs als Michael Bay en John Woo te treden, onder wiens vleugels hij als acteur faam maakte. In plaats daarvan legt Affleck een innemende eenvoud aan de dag, waarmee hij zich eerder schatplichtig maakt aan het recente werk van Clint Eastwood, die Million Dollar Baby en vooral Mystic River -eveneens een Lehane-adaptatie- in een soortgelijke sobere melancholiek onderdompelde.

Bovendien weet de prille regisseur zich voortreffelijk omringd, niet in het minst door zijn jongere broer Casey, die - zijn imponerende vertolking van de lafhartige Robert Ford indachtig - bezig is volledig te ontbolsteren. Hoewel zijn personage zich aanvankelijk tot poenige heroïek lijkt te lenen, zit de rol van de argeloze, maar charmante speurneus, die in al zijn oprechtheid in een duister labyrint van intriges verzeild raakt, hem als gegoten. Hoezeer gerenommeerde klasbakken als Morgan Freeman en Ed Harris ook op dreef zijn als doorwinterde flikken, de jongste Affleck houdt, met de vingers in de neus, minstens gelijke tred.

De - herinneringen aan Zodiac oproepende - obsessionele kruistocht, die de steeds meer opofferende Kenzie doorheen de mysterieuze waas rondom de verdwenen uk onderneemt ten spijt is Gone Baby Gone geen grand cru. Daarvoor verheft het eerste deel zich slechts onvoldoende boven de triviale misdaadpastiche. Het oorspronkelijk futloze verhaaltje, dat aanvangt met een bezorgde tante (Amy Madigan) en een in lethargie verstarrende moeder (een veelbelovende Amy Ryan), die liever een zak versneden coke dan haar eigen spruit tegen zich aandrukt, krijgt pas echt vaart wanneer de plotlijnen gewaagder worden, de klinische atmosfeer ten top gedreven wordt, en Affleck de scheidingslijn tussen altruïsme en egoïsme begint af te tasten.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de