Gran Torino

Clint Eastwood kruipt op zijn oude dag liever achter de camera dan dat hij ervoor staat, wat natuurlijk best te begrijpen is. Als hij echter de moeite neemt om nog eens vanuit zijn regiestoel te komen, is het met goede reden. In zijn laatste rol als boksveteraan in het pareltje Million Dollar Baby spatte Eastwood van het scherm. Met het - eveneens zelf geregisseerde - Gran Torino bewijst hij dat hij ondertussen nog niets aan charisma en présence heeft ingeboet, au contraire.

Toegegeven, Clint geeft zichzelf deze keer wel een duwtje in de rug. De rol van Walt Kowalski is hem immers op het lijf geschreven. Eastwood speelt een racistische, verzuurde ouwe zak die het met niemand kan vinden - zelfs met zijn eigen familie niet. Wanneer zijn vrouw overlijdt blijft hij alleen met al zijn onvrede achter, in een buurt die hij heeft zien afglijden naar een getto. Een extra ergernis voor de Korea-veteraan is dat er vooral Aziaten in de buurt wonen. Wanneer blijkt dat zijn buurjongen het op zijn geliefde vierwieler heeft gemunt - de Gran Torino uit de titel -, gaan de poppen aan het dansen.

Erg leuk is dat Eastwood op humoristische wijze verwijst naar zijn eigen carrière. Eastwood is altijd meester geweest van de priemende blik ? toch wel zijn handelskenmerk -, en laat nog een laatste keer bliksemschichten uit de ogen schieten. Verder nog stevig drinken, duchtig pruimtabak kauwen, ostentatief spuwen en onnoemelijk nors grommen: het hele arsenaal uit zijn westerns en Dirty Harry-films wordt opengetrokken. Eastwood deelt de ene sneer na de andere uit en enkele heerlijke oneliners zetten de kers op de taart: Ever notice how you come across somebody once in a while you shouldn't have fucked with? That's me.

Een ouwe vos verleert zijn streken duidelijk niet, het hoeft dus ook niet te verrassen dat Eastwoord opnieuw uitpakt met een erg klassieke regie (de aansteker in de hand op het einde, het filmen in achteruitkijkspiegels, ...). Net zoals in zijn vorige worp Changeling laat hij zich opnieuw enigszins vangen aan de val van het melodrama. Het hele verhaal is erg moraliserend, nogal voorspelbaar en typisch Amerikaans - zij het wel voldoende onderhoudend. En is het omdat ouwe Clint zo sterk staat te spelen, of zijn die bijrollen (Thao, de priester, Sue) nu echt zo bedroevend zwak?

Er zijn dus wel een paar bezwaren tegen deze film te opperen, maar laat dat u vooral niet tegenhouden om levende legende Clint Eastwood misschien wel voor de laatste keer op het grote scherm te gaan bewonderen. Meer nog, als u zichzelf ietwat filmliefhebber noemt is het eigenlijk uw verdomde plicht! Eastwood zet in een soort hommage aan zichzelf immers een memorabele prestatie neer, in een rol die alles wegheeft van een laatste vaarwel wensende armzwaai. Gaan zien nu het nog kan!

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de