Hallam Foe

De Britse cineast David Mackenzie liet zijn opmerkelijke debuut Young Adam opvolgen door de inferieure thriller Asylum. Met Hallam Foe, een wrang coming of age-drama, herpakt hij zich en creëert hij een bijzondere kruising van familiedrama en tienerromance.

Jamie Bell vertolkt op doorleefde wijze een getroebleerde tiener. Hallam leeft in zijn eigen wereld, waarin zijn overleden moeder een grote rol speelt. Die wordt aanbeden in een boomhut, van waaruit Hallam de buitenwereld onder de loep neemt met zijn verrekijker. Die isolering doet vreemde dingen met de jongeman. Zo raakt hij ervan overtuigd dat zijn stiefmoeder, de voormalig secretaresse van zijn vader, betrokken is bij de dood van zijn moeder. Tegelijk is Hallam ook wat verliefd op zijn beeldschone nieuwe mama.

Al die chaos in het hoofd van Hallam drijft de dingen natuurlijk op de spits. Na een crisis ziet Hallam zich gedwongen naar de grootstad te trekken. Daar loopt hij de mooie Kate tegen het lijf. Is het toeval dat hij zich aangetrokken voelt tot een vrouw die verdacht veel op zijn moeder lijkt? Kate helpt Hallam aan een job in het hotel waar ze werkt, maar dat betekent niet dat Hallam van zijn obsessies verlost raakt.

Mackenzie brengt dit relaas op verfrissende wijze. De gebeurtenissen kennen geen voorspelbaar verloop en laten de film aangenaam schommelen tussen bitterzoet drama en lichtvoetige komedie. De mogelijk controversiële thema's - voyeurisme en incest - geven de film een scherp randje, maar de toon blijft eerder lichtvoetig. Ook de passende rocksongs op de soundtrack verlichten de sfeer. Toch is dit in essentie een rauwe exploratie van de emotionele beleving van een buitenstaander die geborgenheid en stabiliteit zoekt. Gelukkig blijven we bespaard van psychogewauwel en uit de hand gelopen dramatiek. Noem het gerust Schotse nuchterheid. In de finale wordt de sfeer nog even grimmig maar in zijn geheel nestelt Hallam Foe zich als goede proza in je hoofd.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de