Hard Truths

Ondanks het veranderde filmlandschap en de teloorgang van de cinemacultuur, blijft Mike Leigh onverwoestbaar werk van hoog niveau maken in zijn kenmerkende stijl. Hard Truths is opnieuw een vakkundig beheerste vertelling die zindert van echtheid.

We maken kennis met twee zussen die niet méér kunnen verschillen. Chantelle is een goedgezinde levensgenieter, maar Pansy is een gigantisch stuk chagrijn dat haar misnoegdheid verbeten in het rond strooit en aldus iedereen tegen zich in het harnas jaagt - inclusief haar zwijgzame man en terneergeslagen zoon.

Dit familieportret ontvouwt zich vlotjes, waarbij emoties subtiel zwellen. Schijnbaar met het grootste gemak worden personages opgevoerd die er meteen staan als volwaardige karakters. Wat een talent is Leigh toch dat hij zo treffend de mens vat in al zijn dimensies, en wat heeft hij daarvoor opnieuw een grandioze cast verzameld, met op kop Marianne Jean-Baptiste, die bijna 30 jaar geleden triomfeerde met Leigh's meesterwerk Secrets & Lies.

Aanvankelijk koester je als kijker een zekere hekel aan de snauwende Pansy, om wiens zure oprispingen je nu en dan zelfs moet grinniken. Maar stilaan verlies je alle begrip voor iemand die in essentie doodongelukkig is. 'En nu is het genoeg!' zegt eindelijk iemand. Maar Hard Truths schetst geen hapklaar beeld van iemand die de bladzijde omdraait om te herbeginnen. Sommige schade is onherstelbaar.

Wat een talent is Leigh toch, dat hij met schijnbaar gemak de mensheid vat.

Leigh laat het finaal aan de kijker over om de mentale staat van de personages te interpreteren en zelfs om het verdere verloop te raden. Dat Leigh ons ineens bruusk afscheid laat nemen van deze mensen, is minder publieksvriendelijk dan we van hem gewend zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de