Het Geheugenspel

Bij het aanvangen van een Jan Verheyen-film hebben we geen enkele verwachting meer om nog verrast te worden. Onze meest productieve filmmaker, die intussen meer dan dertig jaar in het vak zit, blijft matig filmwerk dumpen op het witte doek. Ook Het Geheugenspel - zijn 20e film - weet geen enkele artistieke indruk te maken.

Dit psychologische drama - gebaseerd op een roman van Nicci French - brengt ons naar het landgoed van de rijke familie Deridder, waar een lijk gevonden wordt. Het blijkt om de dochter des huizes te gaan, die een kwarteeuw eerder vermist raakte. Tijd om de geheimen van destijds te onthullen dus! Schoondochter Eva verdwaalt al snel in het labyrint van haar geheugen en begint zich af te vragen of ze haar herinneringen nog mag vertrouwen.

In handen van Verheyen en zijn vrouw Lien Willaert - die voor de derde keer samenwerken - komen plot en personages nergens echt los van het papier. De ensceneringen missen alle naturel, het verhaal komt uitleggerig en nadrukkelijk geconstrueerd over, de emoties en verhoudingen worden benoemd voor de minder intelligente kijker.

We blijven in de protagonisten dan ook personages zien, geen mensen, wat de acteurs nu en dan in slecht toneel laat belanden. Als gewoonlijk krijgen we een bijzonder vlak drama geserveerd dat sensatie, sentiment en zelfs een lichte vorm van exploitatie laat primeren op aannemelijk menselijk gedrag en uitgediepte psychologie. Ergens waart een vergeefs verlangen rond om een doorleefd familiedrama te creëren naar Scandinavisch model.

Goedkoop psychodrama voor een seniel publiek

Van een interessante ontwikkeling is er geen sprake in het oeuvre van Verheyen, die blijven steken is in 2002. Het Dag Allemaalpubliek waar hij destijds op mikte is intussen bejaard en hopelijk voor hem ook seniel genoeg om Het Geheugenspel te appreciëren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de