If Beale Street Could Talk

Geen koppel is ooit meer voor elkaar bestemd geweest dan Fonny en Tish, twee jongvolwassenen die een bestaan trachten op te bouwen in het Harlem van de jaren '70. De onbreekbare band tussen de twee jonggeliefden wordt op de proef gesteld wanneer Fonny onschuldig achter tralies verdwijnt en Trish ook nog eens zwanger blijkt.

Na de triomf van Moonlight haalt cineast Barry Jenkins enerzijds opnieuw zijn poëtisch penseel boven voor een lyrische vertelling over grote gevoelens. If Beale Street Could Talk illustreert de verpletterende kracht van de liefde, tegen alle tegenkanting in. Het kleine verhaal van Fonny, Tish en hun familie kadert anderzijds binnen een breder perspectief: een bestaan opbouwen gaat nog moeizamer in een tijd en samenleving die niet elke burger als volwaardig beschouwt. Al speelt deze romanadaptie van James Baldwin zich af in de jaren '70, er zijn nu nog veel Beale Streets in de wereld.

Jenkins haalt echter geen hamers boven om die boodschap er in te slaan. De focus van deze film ligt op de romance. In langzaam opgebouwde, piekfijne scènes die heen en weer springen in de tijd, laat Jenkins ons getuige zijn van een doorbloed samenhoren, een weergaloos voor-elkaar-bestemd zijn, knetterend van oprechtheid en de wil om het waar te maken. Niet alleen Fonny en Trish laten zich van hun meest gloeiende kant zien. Ook Trish' familie bestaat uit schatten van mensen, allen vol goede bedoelingen. Regina King, die de moeder van Trish speelt, werd daarvoor beloond met een oscarnominatie, maar eigenlijk getuigt elke vertolking in dit relaas van een immens inzicht in de specifieke rollen. Het zijn weinig vertrouwde gezichten, maar alle acteurs zullen deze prent als een serieuze carrièresprong kunnen hanteren.

Jenkins brengt elke actie, elke dialoog, elke blik bedachtzaam in beeld. Elke scène voelt beladen aan, vol van betekenis, zinderend van belang. De acteurs voeren een bewegingloze dans uit met de ogen, staren door de camera naar elkaar en de kijker, vormen een bubbel van emoties waar de realiteit geen vat op heeft. Jenkins laat die werkelijkheid heel sereen en subtiel invloed hebben op de plot, zonder de dramatiek te benadrukken.

Zinderend van emotie, zweeft deze film boven het bevattelijke

De strijkers op de soundtrack lijken het geloof van de protagonisten op een goede afloop constant te bevestigen. Er hangt voortdurend hoop in de lucht die door de muziek trillend gevat wordt. If Beale Street Could Talk zweeft aldus elke minuut boven het aardse, en het bevattelijke. De wondermooie beelden vol kleurige details - die outfits vol kokkette patronen! - leggen een laagje glans over de film. Opmerkelijk veel geel in beeld trouwens: de kleur van positiviteit en energie.

Misschien loopt het Grote Verhaal van If Beale Street Could Talk enigszins het risico aan betekenis te verliezen door die opsmuk en dreigen we door onze sympathie voor het koppel te vergeten dat hun onrechtvaardige geschiedenis maar één van de vele is. Maar dan nog blijft dit in te koesteren filmervaring van een magistrale cineast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de