Jeunes mères

Genre: Drama | Duur: 1u45 | 2025 | Release: 4 Juni 2025 | Land: België | Regie: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Cast: Babette Verbeek, Janaina Halloy, Lucie Laruelle, Elsa Houben, India Hair, Christelle Cornil, Claire Bodson, Selma Alaoui

Nadat hun laatste twee - uitstekende - producties eerder op beleefd applaus onthaald werden, tonen de broers Dardenne met Jeunes mères opnieuw dat ze het vak meesterlijk in de vingers hebben. Zoiets noem je pure cinema.

Niet dat er opnieuw ook maar sprake is van enige visuele allure, dramatische aandikking of deugddoend sentiment in dit relaas over een handvol tienermoeders die met vallen en opstaan hun onverwachte rol trachten te vatten. Elk van de jonge protagonisten heeft een andere context, maar de rode draad is toch dat elk van hen het bij het opgroeien niet echt makkelijk heeft gehad. Het nieuwe leven dat ze op de wereld gezet hebben, willen ze allemaal kost wat kost iets anders bieden dan een jeugd vol verwaarlozing, familiaal geweld, armoede of druggebruik. Dat is immens veel gevraagd voor deze nog niet eens volwassen moeders. Hun kind afstaan voor adoptie is dan ook niet eens zo'n onwaarschijnlijk idee.

De vier verhaallijnen rond Jessica, Julie, Perla en Ariane kruisen elkaar in een opvangtehuis waar de prille mama's worden begeleid bij het maken van keuzes. De kijker krijgt door enkele eenvoudige, met veel naturel in beeld gebrachte taferelen, al snel een indruk van wat dat mentaal doet met de personages. Langzaam aan groeit ook bij het publiek een zekere angst, stress en uitzichtloosheid.

De Dardennes schetsen echter geenszins nadrukkelijk een marginaal milieu maar vertellen deze verhalen -zoals we dat van hen gewend zijn - voor wat ze voor velen zijn: het leven zelf. Dit is misschien niet de realiteit van de doorsnee cinemabezoeker, maar het speelt zich omzeggens wel af om de hoek. Jeunes mères is confronterend maar wil eerder subtiel wakker schudden.

De kracht van films als dit zit hem dus net in de blik die ons geboden wordt op het bestaan van anderen. Dit is de mensheid. Er valt niet om de geloofwaardigheid van dit relaas heen te kijken en de jonge actrices overtuigen in al hun complexe emoties, ook al zijn de scènes sec en snel.

Luc en Jean-Pierre Dardenne zal je nooit zwartkijkers mogen noemen, al bekijken ze de wereld ook niet echt door een roze bril. Jeunes mères mag bij momenten eerder deprimerend van aard zijn, tegen de afloop wordt wat hoop gecreëerd. De doodeenvoudige laatste scène weet zelfs in al zijn banaliteit gigantisch krachtig voor ontroering te zorgen.