Joy

We zijn intussen geneigd elke film van David O. Russell prestigieus te gaan noemen, maar alles welbeschouwd waren zijn recentste films Silver Linings Playbook en American Hustle niet bijster essentieel. Net door Joy met eerder lage verwachtingen te aanschouwen, weet deze nogal lange prent best entertainend te zijn.

Nochtans is eens te meer het evenwicht wat zoek. Russell schippert tussen drama en komedie op een manier die we vroeger zelfbewust en tegendraads zouden noemen, maar die misschien gewoon een blijk van beperkt verteltalent is. De filmmaker weet als vanouds ook geen rem te zetten op personages, acties en dialogen, waardoor Joy weinig gebald en gefocust is. Zeker de eerste helft vindt maar geen richtpunt. Tenslotte valt Russell ook door de mand als een cineast die iets te vertellen heeft: Joy is een amusant en fris drama maar is in se ook net te futiel om van grote cinema te spreken.

Jennifer Lawrence, in haar derde samenwerking met de regisseur, en ook voor de derde keer met een Oscarnominatie tot gevolg, schittert in de rol van Joy, een strijdvaardige jonge mama die voor een huis vol ergerlijke familieleden moet zorgen en een gat in de markt denkt gevonden te hebben met de uitvinding van de Miracle Mop, de dweil die je niet moet uitwringen. De weg naar succes is er echter één vol malafide medewerkers, bitse geldschieters, stuntelige tv-figuren en familieleden met als enige missie Joy's zelfvertrouwen te kraken.

Joy is een amusant en fris drama maar is in se ook net te futiel om van grote cinema te spreken.

Zo mag J-Law voor de zoveelste keer in de huid van een krachtige persoonlijkheid kruipen, die mee haar imago als topactrice in stand houden. Wat ze misschien wel is, maar iedereen die verder kijkt dan die olijke snoet ziet ook wel dat er erg weinig verschillen zijn in al haar vertolkingen. Niettemin doet ze dat als Joy geweldig en al vanaf het moment ergens in het begin van de film waarop ze staat te zingen, wint ze het publiek voor haar. Een mooie cast vult de achtergrond, maar er zijn weinig sympathieke figuren te vinden. Bradley Cooper - in zijn vierde samenwerking met Lawrence - hoeft verrassend genoeg niet eens voor de romantische noot te zorgen, maar de functie van zijn personage wordt op geforceerde wijze vergroot. Édgar Ramírez valt ons als Joy's lieve ex-echtgenoot voor het eerst echt op.

Het pleit voor Russell dat hij deze weinig diepgaande biografie geenszins klassiek vertelt of in beeld brengt. Zijn stijl is als gewoonlijk zwierig en speels maar meer dan een simpelweg leuke film weet hij er ook weer niet van te maken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de