La Llorona

Jayro Bustamante is goed op weg om de Guatemalteekse cinema op de kaart te zetten. Na de sociaal relevante films Ixcanul en Temblores is La Llorona zijn derde productie op vier jaar tijd en opnieuw valt op hoe vastberaden de cineast te werk gaat.

In dit rusteloze psychologische drama zit de van genocide beschuldigde ex-generaal Monteverde vast in zijn huis, samen met zijn familie. Een woedende massa belaagt de woning uit onvrede met de uitspraak van de rechtbank. De komst van een nieuwe dienstmeid zet een serie onverklaarbare en ingrijpende gebeurtenissen in gang die een laag magisch realisme toevoegen.

Bustamante vermengt met dit sinistere drama de volkslegende rond een huilende huisgeest met een diepdroevige kijk op de humanitaire gevolgen van het terreurbewind waar Guatemala jarenlang onder gebukt ging. La Llorona is aldus enerzijds een benauwend familieportret waarin de schokkende waarheid bruut zijn weg zoekt tussen de gezinsleden en anderzijds een stand van zaken bij het sociale trauma dat zijn land in de greep houdt.

Het bovennatuurlijk element dat daarnaast de sfeer bepaalt, wordt ons even ijzingwekkend als kurkdroog geserveerd. Bustamante maakt van La Llorona dus geen expliciete horrorprent zoals het kort er voor gereleasde The Curse of La Llorona. Niet het mysterie, wel de immens gruwelijke feiten waarvoor op haast bijbelse wijze naar vergelding wordt gestreefd, bezorgen de kijker rillingen. Al weet de jonge actrice in de hoofdrol met haar lange haren nu en dan voor creepy momenten te zorgen.

Net als in Ixcanul belicht Bustamante ook de plaats van de Mayabevolking binnen de recente Guatamalteekse geschiedenis. Dat het huispersoneel uit Maya's bestaat, net de bevolkingsgroep die de pater familias in zijn vroegere functie viseerde, getuigt van een sardonische ironie. Net als in Atlantique komen de zielen van overledenen echter hun plaats opeisen. Het verleden wordt bedaard afgerekend.

Bustamante vermengt het diepdroevige verleden van zijn land met een creepy legende.

La Llorona zindert aldus van betekenis en sluimerende dreiging. De camera beweegt omzichtig en informeert ons spaarzaam, terwijl een naargeestige soundtrack de kijker nerveus maakt. Deze beheerst gebrachte productie toont ons opnieuw een filmmaker in prima doen en het is een kwestie van tijd voor Bustamante ons omver blaast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de