Las herederas

Die wel heel zeldzame keer dat een Paraguayaanse film onze bioscopen bereikt - hoe groot is de productie daar überhaupt? - moet het wel om een bijzondere prent gaan. Dit bijna minimalistische drama is verrassend genoeg een debuutfilm. Ook de fenomenale hoofdactrice is aan haar filmproefstuk toe en won er in Berlijn meteen de Zilveren Beer voor.

Ana Brun weet dan ook een vrouw van vlees en bloed neer te zetten. Chela is een prille zestiger die lichtjes ontredderd achterblijft wanneer haar vrouw voor enkele weken de gevangenis in moet. Haar geslotenheid en nood aan routine ondergaan een langzame metamorfose wanneer ze toevallig enkele taxidiensten verleent aan een aantal vrouwen in de buurt. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig in dit traag opgebouwde drama. Maar onder de eenvoudige scènes kolkt het van onuitgesproken verlangens, melancholische reflecties en spijtige beschouwingen over ouder worden, aantrekkingskracht, intimiteit en het verleden.

Regisseur Martinessi schetst een enigszins tragisch, treurig portret van een vrouw op leeftijd die met spijt vaststelt dat de dingen zijn wat ze geworden zijn, inclusief haar spiegelbeeld. Tegelijk aanschouwt Las Heredas een veranderende samenleving. De klassemaatschappij brokkelt af, lust vindt een uitweg op nieuwe manieren. Dit leidt niet tot een gekende, afgezaagde heropleving van een uitgebluste senior, maar tot een doorleefd drama over échte vrouwen, waarbij het fysieke en emotionele ontwaken genuanceerd en grotendeels onuitgesproken blijft. Alles wat we moeten weten staat op het gezicht van de protagoniste te lezen. Een sterke vertolking, die geenszins vanzelfsprekend is in een conservatief land als Paraguay.

Een melancholische beschouwing van onuitgesproken verlangens

Het huis van het echtpaar wordt doorheen de film langzaam ontruimd. Om de schulden af te betalen, wordt de huisraad verkocht. Je kan er een afscheid in zien van een generatie en een tijdperk. Wie zich veilig waant in wat vertrouwd is, zit tegelijk in een leger wordende kooi. Met een uitgekiend patroon van licht en schaduw tracht de regisseur vorm te geven aan deze metafoor, waardoor zijn film nog aan gelaagdheid wint.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de