The Last Thing He Wanted

Genre: Thriller | Duur: 1u55 | 2020 | Release: 24 Februari 2020 | Land: VS | Regie: Dee Rees | Cast: Anne Hathaway, Ben Affleck, Willem Dafoe, Rosie Perez, Toby Jones

Te zien op Netflix

Het nogal bejubelde Mudbound keken we met een zekere gelatenheid aan, niet meteen geneigd cineaste Dee Rees de hemel in te prijzen. We vingen haar The Last Thing He Wanted dan ook met enige scepsis aan, om dan alsnog vast te stellen dat deze krakkemikkige film opnieuw van weinig vakmanschap getuigt. 

In een vertolking die voortdurend op een pose lijkt, zien we Anne Hathaway fanatiek aan haar sigaret trekken en betekenisloze krabbels noteren, zodat we moeten geloven dat ze een verbeten journaliste is. Deze recalcitrante reporter, Elena McMahon, tracht haar baas warm te maken voor een verhaal over gekonkelfoes bij de overheid - die de rebellen in Nicaragua van wapens zou voorzien -, maar hij stuurt haar op pad voor verslaggeving over de verkiezingscampagnes. 

Haar bewijsdrang krijgt een flinke boost wanneer haar eigen vader deel blijkt uit te maken van bepaalde schimmige deals. Gezondheidsredenen dwingen de man echter een stap terug te zetten, waarbij hij Elena geen optie rest dan zijn plaats in te nemen bij een lucratieve overeenkomst. Voor ze het goed en wel beseft, belandt ze in een kluwen vol onbetrouwbare figuren en holt ze van de ene bananenrepubliek naar de andere.

Een aanvaardbare synopsis distilleren uit de incoherente opeenvolging van abstracte praatjes, jachtig van hier-naar-daar gedoe en andere onbegrijpelijke perikelen, het was niet evident. The Last Thing He Wanted lijkt in alle haast bij elkaar geschreven en na het inblikken willekeurig gemonteerd zodat elke karakterontwikkeling en vooral bevattelijke narratief volledig verloren gaan. 

Hathaway - toch wel een vrij overschatte actrice - weet ons geen moment te overtuigen van haar drijfveren. We zien haar niet eens echt aan verslaggeving doen en bovendien dringt het scenario haar zoveel emotionele shit op dat haar personage maar niet in evenwicht raakt. Ben Affleck lijkt in elk van zijn scènes nood te hebben aan een flinke borrel en weet vooral de aandacht te trekken met zijn enorme hoofd. 

De meer dan degelijke fotografie en de geloofwaardige jaren '80-vibe zorgen voor wat verstrooiing, maar laten je als kijker vooral geloven dat je naar een kwaliteitsproductie kijkt en het dus aan jou ligt dat je er kop noch staart aan krijgt. Mocht de prent daarnaast nog enige meeslepende spanning creëren, we zouden toegeeflijk nog een ster toekennen, maar dit is ook als thriller één zoutloze bedoening.