Le Temps Qui Reste

Genre: Drama | Duur: 1u25 | Release: 30 November 2005 | Land: Frankrijk | Regie: François Ozon | Cast: Melvil Poupaud, Jeanne Moureau, Valeria Bruni Tedeschi, Daniel Duval, Christian Sengewald

Modefotograaf Romain valt flauw tijdens een shoot. Bij de dokter krijgt hij te horen dat een kwaadaardige tumor is uitgezaaid naar zijn lever en longen. Zijn overlevingskansen zijn minimaal, en Romain is bang voor chemotherapie. Daarom weigert hij elke behandeling. Zo staat vast dat hij binnen enkele maanden sterft. Hij vertelt het niemand en duwt iedereen van zich af

Een erg origineel thema heeft Ozons achtste niet. Maar Le Temps Qui Reste focust minder op lichamelijke aftakeling dan Chéreaus rauw gefilmde Son Frère, terwijl hij de psychische strijd van zijn hoofdpersonage veel mooier uitwerkt. De sterkte van deze prent zit in het beeld: meer nog dan Swimming Pool, en helemaal anders dan 8 femmes, heeft Le Temps Qui Reste vooral een fenomenale fotografie -in cinemascope, een eerste keer voor Ozon. Zijn hoofdrolspeler is niet voor niks een fotograaf. Een fashion fotograaf, dan wel: jong, homoseksueel, ijdel en arrogant.

Protagonist Popaud wordt op zijn best belicht en acteert op niveau. Zijn overtuigende vertolking zit vol harde emoties en libertaire praat ("Papa, 't is maar wat coke, anders krijg ik hem niet omhoog"). Ook de rest van de cast is op dreef, aangevuurd door Jeanne Moreau. Ozon heeft er altijd een handje weg van gehad vrouwen verleidelijk weer te geven en dat lukt hem ook met de bijna tachtigjarige grande dame. Zelfs Bruni-Tedeschi, één van Ozons favoriete actrices sinds 5x2, zet haar kinderloze serveuse bijzonder sterk neer.

De wonderboy van de Franse cinema -we durven dat predikaat nu weer volop te gebruiken- smeedt close-ups, foto's, onderwatershots en zelfs flitsen van een videogame tot een coulant en sierlijk, ogenschijnlijk simpel geheel. Die klasse vertaalt zich ook in de soundtrack: tijdens de korte passage in een SM-kelder worden we getrakteerd op opera en de flash-backs naar Romains kindertijd worden onderlijnd door klassieke muziek, van ondermeer de onvermijdelijke Arvo Pärt.

Vlak voor het fantastische, instant klassieke eindschot gaat Ozon even uit de bocht in een korte sequens met een blauwe bal in de hoofdrol. Het is één van de weinige schoonheidsfoutjes in een prent die zijn zo al imposante curriculum des te meer doet glanzen.