Les temps qui changent

Depardieu speelt Antoine Lavau, een man die naar Tanger reist als opzichter van een bouwwerf. Het hoofddoel van zijn reis is echter het terugwinnen van zijn eerste, grote en enige liefde Cécile (Deneuve). Zij heeft na hun intense, passionele relatie zo'n 30 jaar eerder haar leed begraven en is voorgoed naar Marokko geëmigreerd , waar ze een nieuw leven heeft opgebouwd met Natan. Antoine is persistent: hij moet en zal haar hart terugwinnen.

We krijgen een zeer verwarde Antoine te zien (o.a. dankzij een op de schouder gedragen camera), die koste wat kost zijn doel wil bereiken, maar ergens al lijkt te weten dat het hem niet lukt. Depardieu acteert onderkoeld, door liefdespijnen verdoofd geraakt. Zijn kilte bereikt een hoogtepunt als hij Natan in vertrouwen neemt: "J'sais plus quoi". Deneuve is in grote doen als gesettelde vrouw, die nooit meer de ware liefde heeft kunnen vinden. Ze is continu chagrijnig en bij momenten zelfs neurotisch. Ze heeft nergens grip meer op: niet op haar man (de sleur vernielt hun huwelijk), niet op haar zoon Sami (die samen is met een Marokkaanse, maar er wel een mannelijke scharrel op nahoudt) en evenmin op haar oude liefde Antoine.

Niet zozeer de familiale stribbelingen of de karaktertekening is interessant, de cast is dat eens te meer: het is een waar genot om Deneuve en Depardieu nog eens samen op het doek te zien. Het doet terugdenken aan "Je vous aime", "Drôle d'endroit pour une rencontre", maar vooral aan het Truffauts meesterwerk Le dernier métro. Ach, het glorieuze verleden...

Verder is het opmerkelijk dat Deneuve de laatste jaren met een strak gezicht ijzersterk blijft acteren en dat ze je telkens weer kan doen geloven dat ze niet Deneuve, maar haar personage is. Met zulk een faam heus niet evident. Schattig is ook nog Malik Zidi, die de biseksuele zoon speelt. Hij was in 2000 al te zien in "Gouttes d'eau sur pierres brûlantes" van Ozon, als gelegenheidshoer van een oudere man die te kampen had met een persoonlijkheidscrisis (wij herinneren ons vooral Tony Holiday's kraker "Tanze Samba mit mir"). Verder speelde hij ook al in Place Vendôme, eveneens naast de grote Deneuve. Hij kwijt zich hier op uiterst overtuigende wijze van zijn taak als parking-homo.

De film biedt amusement, is wisselend succesvol in beeld gebracht, maar bevat te veel loose ends om echt te kunnen overtuigen (de kitscherig in beeld gebrachte bouwwerken, de magische thema's, het motief van de tweeling, etc.). Voor een dode winteravond evenwel beslist leuk tijdverdrijf.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de