Little Fugitive

Morris Engel hoort samen met Shirley Clarcke en Lionel Rogosin tot de groep van de Amerikaanse neorealisten. Een documentair geïnspireerde 'filmstroming' van rond de jaren '50 die sterk beïnvloed werd door Rossellini, De Sica en co en die op hun beurt veel sporen zou achterlaten in het werk van underground pionier Cassavetes. Dit ontwapend debuut (een samenwerking met R. Ashley en R. Orkin) past helemaal in deze sobere stijl die erin slaagt om met een minimum aan middelen de kijker geen moment los te laten.

De kleine Joey gaat op de vlucht nadat hij per ongeluk zijn broer heeft neergeschoten. Althans dat is wat ze hem willen doen geloven, want het is een vergeldende grap voor zijn gezeur. Joey vlucht met wat geld naar Coney Island en belandt op de kermis en op het strand.

Dit verhaaltje rond een beklijvende bengel is niet enkel bijzonder vertederend, maar tevens een visueel verbluffende impressie van schaduwen, spiegels en lichtinvallen. Tel daarbij het spontane spel van de kinderen en de geestige dialogen op en je krijgt een kleine, dringend te herontdekken klassieker die genomineerd werd voor een Oscar voor beste scenario en samen met een must-see als Mizogushi's Ugetsu Monogatari de Zilveren Leeuw wegkaapte in Venetie.

En voor wie nu nog niet overtuigd is: de film zou F. Truffaut geïnspireerd hebben tot het maken van Les 400 Coups. Als u hem nu nog niet wil gaan zien, dan weten wij het ook niet meer.

Koen Thiéry Helemaal (niet) akkoord? Lees de